2x1_NSwitch_PikminGarden_Nlnl.jpg
Ken je Pikmin nog niet?
Stripjes
Piklopedia
Filmpjes
Games
Goodies

Welkom in de tuin!

Hier kun je de wereld van Pikmin ontdekken met korte filmpjes, een inzicht in de kleine plantachtige wezentjes, leuke comics in manga-stijl en meer!

CI_NSwitch_Garden_welcome.png
CI_NSwitch_Garden_discover_charback.png
CI_NSwitch_Garden_discover_chartop.png
CI_NSwitch_Garden_discover_charblue.png
CI_NSwitch_Garden_discover_charyellow.png

Ontdek de wereld van de Pikmin

Ken je Pikmin nog niet en wil je er meer over ervaren? Kom hier meer te weten over deze kleine wezentjes!

Meer info

Stripjes

Geniet van een flinke portie Pikmin-fun met deze leuke stripjes in manga-stijl!

Nu lezen
Nu lezen
Nu lezen
Nu lezen
Nu lezen
Nu lezen
CI_NSwitch_Garden_piklo.png

De Piklopedia

In deze handige kennisbank vind je allerlei feiten over wezens uit de wereld van Pikmin.

Meer info

Er zijn tijdens de opnames geen Pikmin gewond geraakt

Korte Pikmin-filmpjes

Geniet van de kleurrijke fratsen van de Pikmin in deze korte filmpjes!

Pikmin-basics

Wil je meer te weten komen over de basics? Deze korte filmpjes laten je alles zien wat je over Pikmin moet weten!

Pikmin: wat is dat?

O, blijkbaar hebben de Pikmin iets gespot! Kun jij raden welke schat ze op het oog hebben voordat de timer is afgelopen?

CI_NSwitch_Garden_blossom.png

Bloeiende avonturen

Bekijk hier alle uitstapjes die je met de Pikmin kunt maken met een overzicht van beschikbare games!

Bekijk de games

 

Pikmin-goodies

CI_NSwitch_Garden_Pikmin_Origami.png

Pikmin-origami

Je eigen drie papier-Pikmin zijn slechts een vouw van je verwijderd! Download de origami-instructies hieronder, bekijk de video's en vouw mee!

Rode Pikmin (origami) – Kop

CI_NSwitch_Garden_Pikmin_Origami_btn.png

Download instructies voor de rode Pikmin (PDF, 212 kB)

Gele Pikmin (origami) – Kop en bloem

CI_NSwitch_Garden_Pikmin_Origami_btn.png

Download instructies voor de gele Pikmin (PDF, 257 kB)

Blauwe Pikmin (origami) – Kop

CI_NSwitch_Garden_Pikmin_Origami_btn.png

Download instructies voor de blauwe Pikmin (PDF, 189 kB)

Rode / Gele / Blauwe Pikmin (origami) – Lichaam

CI_NSwitch_Garden_Pikmin_Origami_btn.png

Download instructies voor het Pikmin-lichaam (PDF, 445 kB)

CI_NSwitch_Garden_colouring_3.jpg

Kleurplaten

Maak het gezellig met deze Pikmin-illustraties om te printen en in te kleuren.

Downloaden en printen (PDF, 233 kB)

Digitale wallpaper

Download een gratis Pikmin-wallpaper voor je smartapparaat en pc als My Nintendo-beloning!

CI_NSwitch_Garden_goodies_wall.png

Gratis verkrijgbaar

My Nintendo Store

Ontdek welke Pikmin-schatten er in de My Nintendo Store te vinden zijn:

CI_NSwitch_Garden_goodies_shirt.png
Terug naar de Pikmin-tuin

Stripjes

Geniet van een flinke portie Pikmin-fun met deze leuke stripjes in manga-stijl!

Laatste stripje lezen

CI_NSwitch_Pikmin_Manga_026_EN.jpg

Eerste stripje lezen

CI_NSwitch_Pikmin_Manga_025_EN.jpg
Vorige stripje
Volgende stripje
Nieuw!
CI_NSwitch_Garden_comic.jpg
Vorige stripje
Volgende stripje
Terug naar de Pikmin-tuin
CI_NSwitch_Garden_piklotop.png

De Piklopedia

In deze handige kennisbank vind je allerlei soorten Pikmin-weetjes! Kom meer te weten over de vele verschillende beesten die je kunt tegenkomen in de wereld van Pikmin.

 
Pikmin – kleine plantachtige wezentjes met unieke vaardigheden
CI_NSwitch_Garden_Red_Pikmin.png

Rode Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Yellow_Pikmin.png

Gele Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Blue_Pikmin.png

Blauwe Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Rock_Pikmin.png

Rots-Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Winged_Pikmin.png

Gevleugelde Pikmin

CI_NSwitch_Garden_White_Pikmin.png

Witte Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Purple_Pikmin.png

Paarse Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Ice_Pikmin.png

IJs-Pikmin

CI_NSwitch_Garden_Glow_Pikmin.png

Gloei-Pikmin

 
Landbeesten – wildlife dat je op het vasteland vindt
CI_NSwitch_Garden_Bulborb.png

Bulborb

CI_NSwitch_Garden_Empress_Bulblax.png

Keizerinbulblax

CI_NSwitch_Garden_AlbinoDwarfBulborb.png

Albinodwergbulborb

CI_NSwitch_Garden_EmperorBulbax.png

Keizerbulblax

CI_NSwitch_Garden_DwarfBulborb.png

Dwergbulborb

CI_NSwitch_Garden_Breadbug.png

Broodrakker

CI_NSwitch_Garden_GiantBreadbug.png

Reuzenbroodrakker

CI_NSwitch_Garden_Joustmite.png

Helmmijt

CI_NSwitch_Garden_Skitter_Leaf.png

Groen scharrelend blad

CI_NSwitch_Garden_Skutterchuck.png

Smijtmijt

CI_NSwitch_Garden_Pyroclasmic_Slooch.png

Vulkaansteelslak

CI_NSwitch_Garden_Bearded_Amprat.png

Zapibara

CI_NSwitch_Garden_GroovyLongLegs.png

Blitspoot

CI_NSwitch_Garden_ManAtLegs.png

Ketelpoot

CI_NSwitch_Garden_Puffstool.png

Strompelzwam

CI_NSwitch_Garden_ArmoredCannonLarva.png

Gepantserde kanonlarve

CI_NSwitch_Garden_HornedCannonBeetle.png

Gehoornde kanonkever

CI_NSwitch_Garden_FieryBlowhog.png

Vlammend snuitzwijn

CI_NSwitch_Garden_Waterwraith.png

Fantoomwals

CI_NSwitch_Garden_Lumiknoll.png

Gloeikolonie

CI_NSwitch_Garden_Mamuta.png

Mamuta

CI_NSwitch_Garden_SmokyProgg.png

Walmfibie

 
Aquatische beesten – wildlife dat je in het water vindt
CI_NSwitch_Garden_Toady_Bloyster.png

Platslak

CI_NSwitch_Garden_Skeeterskate.png

Waterschieter

CI_NSwitch_Garden_Waddlepus.png

Bubbelkwab

CI_NSwitch_Garden_Peckish_Aristocrab.png

Ajuinkrab

CI_NSwitch_Garden_Puckering_Blinnow.png

Tuutvoorn

CI_NSwitch_Garden_PearlyClamclamp.png

Klapkoester

CI_NSwitch_Garden_YellowWollyhop.png

Gele pletterpad

 
Luchtbeesten – wildlife dat kan vliegen
CI_NSwitch_Garden_Puffy_Blowhog.png

Stekelzwelzwijn

CI_NSwitch_Garden_Swooping_Snitchbug.png

Duikende graaivlieg

CI_NSwitch_Garden_Red_Pikmin.png

Rode Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae rubrus

Pikmin bezitten zowel dierlijke als plantaardige eigenschappen. Ze volgen instinctief diegene die hen uit de grond plukt. Het is daardoor heel gebruikelijk dat ze symbiotische relaties aangaan met andere soorten of een leider van een andere soort accepteren, omdat dit in het belang is van de verspreiding van hun eigen soort.

De rode Pikmin zijn de meest voorkomende soort. Ze zijn te herkennen aan het neusvormige uitsteeksel op hun hoofd en hun zeer agressieve gedrag.

Ze hebben ook enkele verrassende, unieke eigenschappen, waaronder immuniteit tegen extreme hitte en vuur, wat nogal ongebruikelijk is voor een levend organisme. Dit fenomeen kan verklaard worden door een analyse van hun huid- en spiervezels, die vlamvertragende cellulose bevatten.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Yellow_Pikmin.png

Gele Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae auribus

Er wordt algemeen aangenomen dat Pikmin-lichamen lang geleden plantenwortels waren die in de loop van eeuwen (zo niet millennia) structuren ontwikkelden die vergelijkbaar zijn met onze spieren en hersenen.

Gele Pikmin hebben een perfecte weerstand tegen elektriciteit, een kracht die extreem gevaarlijk is voor andere organismen. Vreemd genoeg lijken de Pikmin van deze soort van elektriciteit te... genieten! Hun bloemen bloeien zelfs als ze aan elektrische stroom worden blootgesteld. Dit lijkt te suggereren dat de neurale transmissie van de gele Pikmin heel anders werkt dan de onze.

De lamellen aan weerszijden van hun hoofd lijken veel op oren en kunnen worden gebruikt om grote hoogten te bereiken en gaten te graven.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Blue_Pikmin.png

Blauwe Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae caerula

De huidige theorie is dat Pikmin zijn geëvolueerd uit plantenwortels en daarom niet voor lange tijd onder water kunnen overleven. Maar de blauwe Pikmin hebben een kieuw die lijkt op een mond op hun hoofd, waardoor ze zelfs onder water actief kunnen zijn. Aan het oppervlak bloeien hun bloemen, net als bij de andere soorten Pikmin. Ze ademen door de huidmondjes op hun huid. Dit betekent dat de blauwe Pikmin van nature amfibisch zijn.

Pigmenteiwitten op het oppervlak van hun lichaam voeren hetzelfde fotosyntheseproces uit als bijvoorbeeld blauwalgen, wat ze hun opvallende blauwe kleur geeft.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Rock_Pikmin.png

Rots-Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae habisaxum

Deze soort behoort ongetwijfeld tot het geslacht Pikmin, maar heeft niet de plantachtige kenmerken die typisch zijn voor de Pikmin. In plaats daarvan bestaat de rots-Pikmin voornamelijk uit steen.

Rotsen zijn een populair onderkomen voor een ondersoort van Pikmin met de bijnaam 'Heremiekmin'. Net zoals de wortels van een zaadje door scheuren in een steen kunnen groeien, dringen de wortels van de Pikmin diep in het gesteente door. De vitale organen komen dan in een inwendige holte te zitten die lijkt op een geode.

Omdat rotsen zo vitaal zijn voor deze soort, kan men aannemen dat Uien en verschietviolen reserves van rotsen aanleggen die uiteindelijk de rots-Pikmin zullen huisvesten.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Winged_Pikmin.png

Gevleugelde Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae volarosa

De vleugels op de rug van deze vliegende Pikmin-soort lijken sterk op die van een vliegend beest. Het is mogelijk dat een voorouder van de Vleugel-Ui op de een of andere manier het DNA van een vliegend beest heeft geabsorbeerd, wat heeft geleid tot de evolutie van de voorganger van de gevleugelde Pikmin tot de Pikmin zoals we die nu kennen.

Als deze theorie klopt, zijn Uien dus ook een soort boodschappers, die nieuwe kenmerken en eigenschappen aan de Pikmin overdragen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_White_Pikmin.png

Witte Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae venalbius

Witte Pikmin worden als het ware 'geboren' door een kleurmutatieproces in de verschietviool, die uitsluitend ondergronds groeit.

Het gif in hun lichaam is een diterpeen- alkaloïdeverbinding, vergelijkbaar met een toxine dat vaak in bepaalde plantenwortels wordt aangetroffen. Als het wordt geabsorbeerd, kan dit braken, ademnood en zelfs meervoudig orgaanfalen veroorzaken, wat kan leiden tot de dood door een hartstilstand.

Hoewel het gif potentieel dodelijk is, heeft het ook medicinale toepassingen. In de geneeskunde wordt het ook wel aconitine genoemd.

Pikmin zijn geëvolueerd uit planten, maar sommige soorten hebben duidelijk meer van hun plantenerfgoed behouden dan andere.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Purple_Pikmin.png

Paarse Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae yokozunum

Paarse Pikmin zijn groter van formaat en kunnen tot tien keer meer wegen dan andere Pikmin-soorten. Wanneer ze worden gegooid, veroorzaakt de klap op de grond zwaartekrachtgolven die zo krachtig zijn, dat ze de ruimtetijd kunnen vervormen! Het klinkt ongelofelijk, maar het is echt waar!

Hun spiervezeldichtheid is ook veel hoger dan die van andere Pikmin, waardoor ze tien keer zoveel gewicht kunnen dragen. Hun intense paarse kleur is afgeleid van krachtige anti-oxidanten, polyfenolen genaamd.

Net als witte Pikmin worden ze geboren uit ondergrondse verschietviolen en tot nu toe zijn er geen Uien met een overeenkomstige paarse kleur ontdekt. Maar ik denk dat, ergens diep onder de grond, begraven tussen overblijfselen van het verleden, een paarse Ui wacht om ontdekt te worden.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Ice_Pikmin.png

IJs-Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae habiglacius

Als Pikmin uit planten zijn geëvolueerd, hoe is het dan mogelijk dat er ijs-Pikmin bestaan waarvan de lichamen van ijs zijn gemaakt?

Het antwoord is dat de ijs-Pikmin zich een stuk ijs aanmeten. Het ijs bestaat, zoals verwacht, voornamelijk uit water, maar het lijkt niettemin op een zoutoplossing met lage concentraties natrium-, kalium- en calciumionen die fungeren als neurotransmitters.

Interessant is dat het ijs niet smelt als het wordt blootgesteld aan zonlicht. Dit komt doordat er door de lage temperatuur van de kern voortdurend ijs wordt gecreëerd, waardoor de grootte constant blijft.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Glow_Pikmin.png

Gloei-Pikmin

Familie: Pikmin

Wetenschappelijke naam: Pikminidae supravelum

Hoewel we ze Gloei-Pikmin noemen, weten we niet zeker of het bij deze soort echt om Pikmin gaat.

Deze wezens delen belangrijke eigenschappen met de Pikmin: ze dragen voorwerpen, vechten, hebben een blaadje op hun hoofd en verspreiden hun eigen soort op een vergelijkbare manier. Ze komen echter niet uit een Ui, maar uit een gloeikolonie, en ze zijn alleen 's nachts of ondergronds actief. Overdag veranderen ze weer in zaadjes en verkeren ze in een soort rusttoestand.

Wat nog verbazingwekkender is, is dat ze geen vitale reacties of tekenen van leven vertonen. Wanneer een gloei-Pikmin sterft, als we die term überhaupt kunnen gebruiken, sterft hij niet in de gewone zin van het woord, maar verandert hij in een soort lichtje en keert hij terug naar de gloeikolonie.

Als ik mijn wetenschappershoed even afzet... lijkt het me mogelijk... dat dit wezen helemaal geen levend organisme is, maar... een soort... spirituele substantie?

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Bulborb.png

Bulborb

Familie: grubrakkers

Wetenschappelijke naam: Oculus kageyamii russus

Behalve de karakteristieke uitpuilende ogen heeft dit wezen ook de kaak- en schedelmorfologie die zo typerend zijn voor grubrakkers.

Zoals bij de meeste grubrakkers beslaat de schedel de helft van zijn totale lichaamslengte en omtrek.

Deze grubrakkersoort heeft een witgevlekt, scharlaken achterlijf. Hij is voornamelijk 's nachts actief en jaagt op kleine prooidieren die terugkeren naar hun nest.

Hij is oorspronkelijk geclassificeerd als 'gevlekte bulborb' en daarna een tijdje als 'rode bulborb'. Maar toen uit verder onderzoek bleek dat dit de meest voorkomende bulborb is, werd hij geclassificeerd als enkel 'bulborb'.

Er zijn onlangs ondersoorten in verschillende kleuren ontdekt, maar de wetenschappelijke gemeenschap is in twee kampen verdeeld over hoe deze moeten worden geclassificeerd.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Empress_Bulblax.png

Keizerinbulblax

Familie: grubrakkers

Wetenschappelijke naam: Oculus kageyamii matriarchia (hypertrofisch, drachtig)

De eerste observaties wierpen twijfels op over het vermogen van grubrakkers om sociale hiërarchieën te bouwen. Recente studies tonen echter aan dat ze wel degelijk tot dergelijke complexe relaties in staat zijn, zij het voor korte perioden wanneer er bepaalde externe invloeden aanwezig zijn.

Als reactie op veranderingen in de omgeving, zoals een plotseling gebrek aan prooien, zwelt de eierzak van de grootste vrouwelijke grubrakker op tot dramatische proporties. Deze vrouwtjes nemen dan tijdelijk de rol van matriarch op zich.

Verder is waargenomen dat bijna alle mannetjes die niet bij de voortplanting betrokken zijn, spontane geslachts- verandering ondergaan. De kenmerken van zulke exemplaren zijn fascinerend.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_AlbinoDwarfBulborb.png

Albinodwergbulborb

Familie: grubrakkers

Wetenschappelijke naam: Oculus kageyamii (larve, 2e stadium)

Dit is een bulborblarve na zijn eerste vervelling. Vanwege zijn bleke kleur werd aanvankelijk gedacht dat hij tot een nabootsende soort behoorde, maar later werd bevestigd dat dit een echte Dwergbulborb is.

Om te voorkomen dat hij ten prooi valt aan volwassen bulborbs, brengt hij het grootste deel van de dag ondergronds door. 's Nachts, wanneer zijn bleke huid minder opvalt, komt hij weer tevoorschijn.

In dit stadium is het op basis van het uiterlijk moeilijk te bepalen van welke soort bulborb hij een exemplaar is. Pas na de tweede vervelling beginnen zich onderscheidendere kenmerken te vertonen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_EmperorBulbax.png

Keizerbulblax

Familie: grubrakkers

Wetenschappelijke naam: Oculus supremus

Het grootste lid van de familie der grubrakkers heeft de gewoonte om zich in te graven. Hij kan kleinere wezens verrassen dankzij zijn camouflage en ze vangen met zijn lange, kleverige tong.

Zijn dikke huid en hoekige bult geven hem een kenmerkend rotsachtig uiterlijk. Tijdens het regenseizoen groeit er mos op zijn bult, wat het bijna onmogelijk maakt om dit dodelijke roofdier van een rots te onderscheiden.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_DwarfBulborb.png

Dwergbulborb

Familie: broodrakkers

Wetenschappelijke naam: Pansarus pseudooculii russus

Hoewel aanvankelijk werd gedacht dat dit beest een jonge bulborb was, heeft baanbrekend nieuw onderzoek aangetoond dat het tot de broodrakkers behoort.

Het gebruikt zijn gelijkenis met bulborbs om aan het oog van roofdieren te ontsnappen. Tussen een kudde bulborbs valt het immers niet snel op, doordat het dezelfde scharlaken kleur heeft. Dergelijke mimicry en adaptatie zijn zeldzaam, en tonen aan dat dit beest zich uitermate goed heeft aangepast.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Breadbug.png

Broodrakker

Familie: broodrakkers

Wetenschappelijke naam: Pansarus gluttonae

De volwassen Broodrakker concurreert met Pikmin om veel van dezelfde voedselbronnen. Hij hoeft zich daarbij over het algemeen geen zorgen te maken dat hij door de Pikmin wordt aangevallen, doordat zijn dikke huid hem goed beschermt.

Sommige onderzoekers beweren echter te hebben waargenomen dat broodrakkers zo nu en dan werden overweldigd door enorme aantallen Pikmin en tot voedsel werden gereduceerd.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_GiantBreadbug.png

Reuzenbroodrakker

Familie: broodrakkers

Wetenschappelijke naam: Pansarus gigantus

Deze reuzenbroodrakker heeft een torso die zo perfect vierkant is, dat deze uit een bakblik lijkt te komen.

Gedurende een korte periode na de geboorte concurreert hij met kleine broodrakkers om voedsel, maar als volwassene gaat hij op zoek naar aanzienlijk grotere prooien. Dit is de belangrijkste reden waarom twee soorten met vergelijkbare voedingspatronen in dezelfde habitat naast elkaar kunnen leven.

Hordes Pikmin lijken de enige potentiële bedreiging te zijn voor deze enorme wezens.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Joustmite.png

Helmmijt

Familie: bunkermijten

Wetenschappelijke naam: Trilobitins reversa

Terwijl andere leden van deze familie hun schilden op hun buik dragen, gebruikt de helmmijt, zoals zijn naam al aangeeft, zijn schild als een helm.

Zijn vleugels zijn in de loop van de tijd tot niets geatrofieerd. Omdat hij niet in staat is om te vliegen, is hij aangewezen op trucage om aan zijn voedsel te komen. Hij graaft zichzelf in en wacht in de aarde tot er een prooi voorbij komt. Die prooi doorboort hij dan met zijn naaldachtige slurf, die hij tevens gebruikt om het lichaamsvocht op te zuigen.

Het is niet ongebruikelijk dat larven van helmmijten jaren of zelfs decennia onder de grond blijven.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Skitter_Leaf.png

Groen scharrelend blad

Familie: scharrelende bladeren

Wetenschappelijke naam: Rus pseudoarbicans

Het groene scharrelende blad heeft in de loop van de tijd zijn vleugels verloren en heeft zich aangepast aan het leven op het land. Het wezen vertoont geen overblijfselen van zijn verleden in de lucht en kan niet vliegen of over het wateroppervlak glijden.

Zijn vleugels zijn geëvolueerd tot een bladachtige structuur op zijn rug, die hem helpt zich te verbergen voor roofdieren. Deze camouflagetechniek blijkt zeer effectief te zijn, aangezien maar weinig roofdieren door zijn slimme vermomming heen lijken te kunnen kijken.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Skutterchuck.png

Smijtmijt

Familie: sjouwels

Wetenschappelijke naam: Hierodeciderit crystallosum

De belangrijkste aanvalsstrategie van de smijtmijt is om het kristal dat het op zijn rug draagt, te gooien. Verder is hij volkomen weerloos.

Onder normale omstandigheden is hij een vreedzame herbivoor wiens dieet voornamelijk uit mos bestaat, maar wanneer hij wordt bedreigd, aarzelt hij niet om zijn territorium te verdedigen door kleine stenen te breken en ze naar zijn aanvaller te slingeren.

Om ervoor te zorgen dat hij nooit zonder stenen komt te zitten om zich mee te verdedigen, kiest hij bewust voor een leefgebied met veel verkalkte larven.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Pyroclasmic_Slooch.png

Vulkaansteelslak

Familie: steelslakken

Wetenschappelijke naam: Sulucina vulcanis

Deze soort landslak heeft zijn traditionele schelp achtergelaten en is in plaats daarvan bedekt met een brandbaar slijm. Door de constante afscheiding van dit slijm komt het vuur nooit in contact met zijn huid.

Het meest fascinerende aspect van dit wezen is zijn instinctieve vermogen om geen wijdverbreide branden te veroorzaken door per ongeluk over planten te glibberen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Bearded_Amprat.png

Zapibara

Familie: baardknagers

Wetenschappelijke naam: Porcellus barbavolta

Het haar dat het gezicht van het beest bedekt, werkt als een condensator. Door over de haren te wrijven laadt hij statische elektriciteit op, die hij gebruikt tegen vijanden die zijn territorium binnendringen. Hij is niet overdreven agressief en valt alleen aan als hij zich bedreigd voelt.

De soort heeft enkele eigenschappen die uniek zijn voor het ecosysteem van deze planeet, zoals het zogen van jongen. Het is goed mogelijk dat zijn nakomelingen op een dag nieuwe levensvormen op deze planeet zullen voortbrengen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_GroovyLongLegs.png

Blitspoot

Familie: arapotigen

Wetenschappelijke naam: Pseudoarachnia discopedes

Deze arapotige heeft organische inwendige organen, maar zijn schild en ogen zijn gemaakt van anorganisch materiaal. Alle negentien ogen zijn foto-elektrische sensoren, waarmee hij zijn prooi met precisie opspoort.

Het gas dat uit de achterkant van zijn eerste beengewrichten komt, bevat een chemische stof die, wanneer hij in contact komt met de hersenen van een ander organisme, tijdelijk de controle over dat organisme overneemt. De blitspoot gebruikt dit natuurlijke fenomeen, ook wel 'oneindige dans' genoemd, om zijn prooi tussen zijn poten te laten springen terwijl hij zich in een bizar ritme voortbeweegt.

Deze interactie is ongebruikelijk en eigenaardig voor een levend organisme, maar de grens tussen organisch en anorganisch op deze planeet is niet altijd duidelijk.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_ManAtLegs.png

Ketelpoot

Familie: arapotigen

Wetenschappelijke naam: Pseudoarachnia navaronia

Deze soort arapotige versmelt met machines op een cruciaal punt in zijn ontwikkeling, waardoor hij het vermogen krijgt om energiestralen af te vuren vanuit het schiettuig dat zich onder zijn bolvormige torso bevindt.

De ketelpoot kan dit wapen echter niet zelf besturen, maar de mechanische delen van zijn structuur lijken doelen automatisch te detecteren en aan te vallen.

Dit wezen heeft een zachtaardig karakter en heeft, net als andere arapotigen, geen natuurlijke vijanden.

Het is daarom moeilijk te begrijpen waarom deze soort zo'n ontzagwekkend aanvalsvermogen heeft ontwikkeld. In de wetenschappelijke gemeenschap gaat het gerucht dat het de machines waren die de arapotigen benaderden en hen de symbiotische relatie aanboden.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Puffstool.png

Strompelzwam

Familie: schimstoelen

Wetenschappelijke naam: Fungirussus elasticis

De huidige theorie over de strompelzwam is dat hij evolueerde uit een gewone schimstoel en in de loop der tijd dierlijke kenmerken kreeg, waaronder het vermogen om zich te verplaatsen.

Bij het minste of geringste verspreidt hij hallucinogene sporen van onder zijn hoed, die zijn belagers in verwarring brengen. Het hallucinogene bestanddeel is alleen effectief tegen zijn natuurlijke vijand, de Pikmin. Pikmin onder de invloed van zijn sporen beschouwen de strompelzwam tijdelijk als hun leider, die hen gebruikt voor zijn verdediging of om zijn voedselvoorraad op peil te houden.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_ArmoredCannonLarva.png

Gepantserde kanonlarve

Familie: kanonkevers

Wetenschappelijke naam: Granitus chukkulinae (larve)

Deze kanonkeverlarve gebruikt inwendige metabacteriën om het chemische spijsverteringsproces te bevorderen, net als praalkevers. De kanonkeverlarven bezitten direct na het uitkomen nog geen metabacteriën, omdat deze alleen in bepaalde omgevingen kunnen overleven, zoals in de lichamen van bepaalde insecten.

De larven voeden zich met gedeeltelijk verteerd erts dat door volwassen kanonkevers wordt uitgebraakt. Op deze manier krijgen de larven de metabacteriën die ze nog niet hebben.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_HornedCannonBeetle.png

Gehoornde kanonkever

Familie: kanonkevers

Wetenschappelijke naam: Granitus ferrous

De mannetjes van deze soort zijn te herkennen aan hun hoornachtige blaasgaten. Wanneer vrouwtjes volwassen zijn, sluiten hun blaasgaten zich en verliezen ze het vermogen om stenen te gooien.

Aan het begin van het broedseizoen leggen de vrouwtjes eieren op de stenen die door de mannetjes worden afgevuurd. Die stenen dienen vervolgens als voedsel voor de groeiende larven.

Hoewel deze soort eerst werd aangezien voor volwassen gepantserde kanonkevers, is het eigenlijk een genaturaliseerde niet-inheemse soort die is geëmigreerd vanuit een ander continent.

De gehoornde kanonkever kan paren met gepantserde kanonkevers, maar slechts de helft van de eieren zal daadwerkelijk uitkomen. De uitgekomen hybride dreigt het genetische erfgoed van de soort ernstig te vervuilen en vertoont bovendien agressief territoriaal gedrag. Zo vuurt hij soms rotsen af op jonge gepantserde kanonkevers, waardoor de hele soort met uitsterven wordt bedreigd.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_FieryBlowhog.png

Vlammend snuitzwijn

Familie: snuitzwijnen

Wetenschappelijke naam: Sus draconus

Dit wezen stoot een vluchtige fosforverbinding uit die ontbrandt bij contact met de atmosfeer. Zijn vuurspuwvermogen hangt af van de lucht-brandstofverhouding rond zijn snuitopening, de katalysatorreactie in het uitgestoten gas en de zuiverheid van het gas.

Het is hoogst onwaarschijnlijk dat een dergelijk complex proces kan leiden tot de spontane explosie van een verslagen snuitzwijn. De complexiteit van het proces elimineert ook het risico van spontane zelfontbranding in de buik van een levend exemplaar.

Toch is uiterste voorzichtigheid geboden bij het dragen van een vlammend snuitzwijn, zelfs als de vitale functies zijn gestopt.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Waterwraith.png

Fantoomwals

Familie: ?

Wetenschappelijke naam: Amphibio sapiens

Alles wat we over dit wezen weten, komt van een paar waarnemingen diep ondergronds. Alle ooggetuigenverslagen geven dezelfde beschrijving: een gigantische, stroperige vorm met een heldere, wazige gloed, die doet denken aan een hard snoepje.

Sommigen beweren dat het de ectoplasmatische belichaming is van een paranormaal verschijnsel, maar zoals meestal het geval is met zulke theorieën, bestaat daar geen tastbaar bewijs voor.

Alle ooggetuigen melden dat zij bij het zien van het wezen plotseling door angst overmand werden en in een staat van regelrechte paniek raakten, die grensde aan waanzin. Elk verslag bevat een buitensporige hoeveelheid uiterst vage details, wat doet vermoeden dat uitputting en angst ertoe leidden dat een eenvoudig natuurverschijnsel werd waargenomen als een levend wezen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Lumiknoll.png

Gloeikolonie

Familie: ?

Wetenschappelijke naam: Collux aeternium

Afgezien van dat ze dienen als broedmachines en nesten voor gloei-Pikmin, weten we heel weinig over de ecologie van gloeikolonies.

De gloeikolonie gebruikt krachtige oplossende enzymen om de lichamen van de gestorven nachtbeesten om te zetten in gloeipellets, die wanneer ze worden gecondenseerd, gloeinectar vormen.

Gezien de herkomst en samenstelling lijkt gloeinectar een uiterst gevaarlijke stof, maar het heeft nauwelijks negatieve bijwerkingen. Sterker nog, het is mij persoonlijk toegediend als medicijn om de groei van bladeren op mijn lichaam te stoppen.

Gloeikolonies verschijnen alleen op plaatsen waar overdag een Ui was, en aangezien ze gloei-Pikmin verspreiden, is het redelijk om aan te nemen dat het wortelstokken van die Uien zijn. Het is mogelijk dat de kolonie met behulp van zijn oplossende enzymen de nectar die zo essentieel is voor het ecosysteem, naar de bodem terugleidt.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Mamuta.png

Mamuta

Familie: ?

Wetenschappelijke naam: Hortulanus asymmetria

De buitenproportionele, asymmetrische armen van de Mamuta zijn een van zijn meest opvallende kenmerken.

Hij voedt zich met zaden en vruchten, en staat erom bekend dat hij zijn eigen planten zaait en kweekt.

Hoewel er soorten zijn die zaden begraven om hun voedselvoorraad veilig te stellen, is de Mamuta tot nu toe de enige waarvan bekend is dat hij velden met planten cultiveert.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_SmokyProgg.png

Walmfibie

Familie: ?

Wetenschappelijke naam: Magovum vaporus

Het lichaam van de Walmfibie is voortdurend in verval, waardoor het moeilijk is gebleken een levend exemplaar te verkrijgen. Hierdoor is het onderzoek naar dit wezen amper gevorderd.

Door het genetische materiaal op de Walmfibie-eieren te onderzoeken, ontdekte men echter dat dit Mamuta-eieren zijn! Deze ontdekking suggereert de mogelijkheid dat Mamuta's die problemen ondervinden tijdens de ontwikkeling, als Walmfibieën uit het ei komen.

Als, hypothetisch gesproken, een Mamuta 's nachts bovengronds actief is en Gloeinectar absorbeert, en die voedingsstoffen worden overgedragen aan het embryo, dat niet in staat is die enzymen af te breken, dan... zou het mogelijk kunnen zijn...

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Toady_Bloyster.png

Platslak

Familie: weekklieren

Wetenschappelijke naam: Molluschid minionicus

Dit is een evolutionair tussenstadium tussen de verkapte platslak en de verder ontwikkelde jachtplatslak. In vergelijking met de jachtplatslak is de platslak een stuk kleiner.

Zijn kaken steken niet zo ver uit als bij de jachtplatslak. Dit is mogelijk ter bescherming, omdat andere vitale organen ook diep in het lichaam zitten.

Het bloemachtige aanhangsel op zijn rug is een kieuw. Het geeft de voorkeur aan aquatische woongebieden, waar het met zijn slijmerige tentakels gemakkelijk nietsvermoedende kleine prooien kan vangen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Skeeterskate.png

Waterschieter

Familie: spetteraars

Wetenschappelijke naam: Gerridus clavomacula

De waterschieter schaatst met hoge snelheid over het water, dankzij kleine haartjes op de uiteinden van zijn poten. Deze haartjes zijn bedekt met een ultrahydrofobe stof die wrijving met het wateroppervlak minimaliseert.

Zijn lange slurf dient als een soort rietje om water op te zuigen. Dat water wordt opgeslagen in een reservoir in de kop, voordat het als wapen tegen kleine insecten wordt gebruikt. Tijdens het opzuigen van het water neemt hij ook microscopisch plankton op, waardoor zijn primaire verdedigingsmechanisme er tevens toe dient om zichzelf te voeden.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Waddlepus.png

Bubbelkwab

Familie: flobbers

Wetenschappelijke naam: Opisteuthidae iaciobulla

Dit wezen slaapt overdag, maar blijft alert op de komst van naderende roof-dieren, die het op afstand houdt door zich op te bollen en bellen te blazen. Nader onderzoek suggereert dat de luchtbellen eigenlijk dienen om eieren te beschermen tijdens het broedseizoen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Peckish_Aristocrab.png

Ajuinkrab

Familie: uikrabben

Wetenschappelijke naam: Brachyurices esurio

Zijn gigantische rechterklauw wordt gebruikt om prooien te vangen, zich te verdedigen en, verrassend genoeg, om een lokroep te produceren tijdens de paringstijd. Het leven van de ajuinkrab hangt af van zijn enorme klauw. Een ajuinkrab waarbij de klauw beschadigd is, wordt bang en volgzaam. De klauw heeft een opmerkelijk herstellend vermogen en kan in één nacht volledig teruggroeien.

De ajuinkrab staat erom bekend dat hij bellen blaast als hij wordt aangevallen. Deze bellen zijn lucht die onder extreme stress uit de verkeerde uitlaatklep komt.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Puckering_Blinnow.png

Tuutvoorn

Familie: tuitigen

Wetenschappelijke naam: Narrolingus piscatum

Op het eerste gezicht lijkt het een onontwikkeld jong exemplaar, door zijn grote ogen en het ontbreken van vinnen, maar dit is zijn normale, volgroeide vorm. De atrofie van zijn rug- en buikvinnen wordt gecompenseerd door zijn lange staartvin.

Hij kan hoog genoeg uit het water springen om laagvliegende insecten te vangen. De schubben die cirkels op zijn zijden vormen, kleuren lichtroze tijdens het broedseizoen.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_PearlyClamclamp.png

Klapkoester

Familie: koesters

Wetenschappelijke naam: Ostrum mandimuscae

Dit wezen lokt zijn prooi naar binnen met de parel tussen zijn kleppen als aas. Interessant is dat deze parel mogelijk slechts een samensmelting is van externe materialen, verpakt in een kleverige gelei.

Wanneer het er niet in slaagt prooien te vangen, wat vaak het geval is, komt het door fotosynthetiserende symbiotische algen in zijn lichaam aan voedingsstoffen. Dit is de reden waarom het vaak opengeklapt op wadden en zandbanken met veel zonlicht te vinden is.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_YellowWollyhop.png

Gele pletterpad

Familie: amfipiepers

Wetenschappelijke naam: Amphicaris frondiferorum

Van alle amfipiepers heeft dit exemplaar de felste kleur, in combinatie met drie vlekken op zijn zij.

Sinds de evolutie dit wezen de mogelijkheid heeft gegeven om hoger te springen, heeft het wat ingeboet op het gebied van zwemvaardigheid.

De gele pletterpad leeft in ondiep water en heeft een instinctieve drang om op kleinere wezens te springen en ze te pletten.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Puffy_Blowhog.png

Stekelzwelzwijn

Familie: snuitzwijnen

Wetenschappelijke naam: Sus inflata

Het stekelzwelzwijn maakt gebruik van de waterstof die zijn lichaam genereert, om een drijfblaas op te blazen en boven de grond te zweven.

De elektrische puls van dit beest creëert gekleurde stroken over zijn lichaam, die bijdragen aan de schoonheid van deze snuitzwijnensoort. Hoe het precies de zeer explosieve waterstof intern stabiliseert en tegelijkertijd elektriciteit opwekt, is nog een raadsel.

Het stekelzwelzwijn blaast bladeren en gras van de grond om de insecten op te eten die eronder verborgen zitten. Door lucht door lichaamsopeningen te laten ontsnappen en zijn vinnen te gebruiken, kan het moeiteloos in de lucht zweven, zelfs wanneer er een stevige wind staat.

Terug naar de Piklopedia
CI_NSwitch_Garden_Swooping_Snitchbug.png

Duikende graaivlieg

Familie: graaivliegen

Wetenschappelijke naam: Scarpanica kesperens

Graaivliegen leefden oorspronkelijk op de grond en hadden zeer kleine, onder- ontwikkelde vleugels. Door evolutie ontwikkelden ze vergrote antennes die ze gebruiken als geïmproviseerde vleugels.

Graaivliegen worden aangetrokken door het zien van grote groepen Pikmin en duiken naar beneden om ze te grijpen. Ze eten de Pikmin die ze vangen niet op, maar laten ze na een tijdje weer vallen.

De reden voor dit gedrag is onbekend, maar ik kijk uit naar toekomstig onderzoek op dit gebied.

Terug naar de Piklopedia