2. De tweede keer alles op zijn kop

Laat ik eens uitleggen waarom de productie werd gestopt.De oorspronkelijke bedoeling was dat ‘Walk with Me!’ veel eerder voltooid zou worden, maar de ontwikkeling van de software werd vertraagd en de datum van verschijning overlapte die van de Nintendo DSi, in Japan. Zoals je allicht weet, heeft de DSi geen spelcassette-aansluiting voor Game Boy Advance-spelcassettes, en dus zou je dit spel niet kunnen spelen, tenzij je een oorspronkelijke DS of een DS Lite zou hebben. Ik dacht dat de klanten die de DSi kochten het niet leuk zouden vinden als we gewoon door zouden gaan en deze software op die manier uitbrachten, dus besloten we de productie stop te zetten.

Dat was toen erg zwaar. Het was niet makkelijk om te zeggen: “Sorry, maar laten we het op een andere manier maken.” Niet nu iedereen zoveel werk in de ontwikkeling had gestoken.

Je teleurgestelde gezicht, toen je opstond om mijn kantoor te verlaten, staat op mijn netvlies gebrand. Ik weet zeker dat het ook voor jou een enorme schok was toen je het nieuws vernam, Akita-san.

Toen ik het nieuws hoorde, was dat natuurlijk een schok voor me. Maar dat het geen spelcassetteformaat zou krijgen, betekende dat we het compacter konden maken. Ik besloot het helemaal opnieuw vorm te geven.

Je hoefde het niet meer de juiste vorm te geven om in de spelcassette-opening te passen.

Maar het betekende ook dat er een nieuw probleem opdoemde. Hoe moesten we de gegevens van de Activiteitenmeter overbrengen naar de DS Card?

Toen het nog het formaat van een spelcassette had, kon je de gegevens overbrengen door het simpelweg in de DS te steken.

Dus daarom werd het onze belangrijkste uitdaging om uit te zoeken hoe we er een verbinding mee tot stand konden brengen. Daar waren allerlei manieren voor, maar na gepraat te hebben met de mensen van de groep die de printplaat had gemaakt, besloten we dat het het beste zou zijn om een infrarood verbinding te gebruiken. We hoefden niet veel gegevens over te brengen en het was niet duur om te maken. Maar...

Maar?

Toen stak weer een nieuw probleem de kop op. De Game Cards voor de DS zijn heel klein en dun. Waar konden we een infraroodontvanger onderbrengen op zo een Game Card?

Juist. De oorspronkelijke ontwerpers hebben er geen rekening mee gehouden dat iemand ooit een infraroodontvanger op de Game Card zou plaatsen.

Daarom was het noodzakelijk om de Game Card aan te passen. Het zag er allemaal niet geweldig uit, maar we dachten eraan om de infraroodontvanger boven de Game Card uit te laten steken.

Maar toen we dat deden, sprong de DS Card zo uit het DS-systeem, als je er zachtjes tegenaan drukte.

Gelukkig was het makkelijker te vangen, met die infraroodontvanger die er bovenuit stak.

We dachten aan een slotfunctie om te voorkomen dat de Game Card eruit zou springen, maar toen we dat toevoegden werd het geheel er alleen maar zorgelijker op.

Het zou ook lastig zijn om de valtest – een van Nintendo’s tradities – te doorstaan, met zo’n stukje dat uitsteekt.

Dat het zo groot was, vormde een probleem voor ons. En terwijl we allerlei dingen probeerden om het op te lossen, kwam er een medewerker van de circuitgroep aanrennen en hij overhandigde ons een klein onderdeel. Toen we deze infraroodontvanger gebruikten en de printplaat voor de Game Card wat compacter maakten, paste het precies.

Dit type printplaatstructuur hadden we echter nog niet eerder gehad bij Nintendo. Sommige mensen twijfelden dan ook of we het wel in massaproductie konden nemen. Maar dankzij het werk van het personeel van de fabriek in Uji begonnen we vertrouwen te krijgen in de massaproductie.

Dus jullie hebben het probleem met de DS Game Card maar net kunnen oplossen. Maar hoe zit dat met de Activiteitenmeter?

Op dat moment waren de interne onderdelen van de printplaat zo goed als voltooid, en ook het formaat was grotendeels vastgesteld. Maar, en dit probleem stamde nog van toen we het in de vorm van een spelcassette maakten, dit keer wilden we echt zorgen voor een betere waterbestendigheid.

Jullie konden profiteren van de mogelijkheid die jullie kregen door opnieuw te moeten beginnen.

Zo is dat. Dus dit is wat we uiteindelijk hebben gemaakt. Dit werd gemaakt voordat de ontwerpers zich erover ontfermden, dus het ontwerp is nog niet geweldig.

Het is een stuk compacter dan het spelcassette-ontwerp.

Ja, daarom blaakte ik van zelfvertrouwen toen ik het meenam naar Shimomura-san.

En wat zei hij?

Hij zei: “Wat is dit? Het is gigantisch!”

(lachen)

Ik zei: “Dit lijkt nergens op. Begin maar opnieuw!”

Waarom moest je zo ver gaan?

Het concept dat we hadden uitgekozen aan het begin van het project was om een Activiteitenmeter te maken zonder een snelheidsweergave (lcd-scherm). We dachten dat het mensen zou helpen van de software te genieten, als ze overdag normaal konden rondlopen, zonder er al te veel aandacht aan te besteden. En dan zouden ze erachter komen hoeveel ze gelopen hadden, als ze aan het eind van de dag de software aanzetten. Het weglaten van een lcd-scherm hield in dat we het heel compact konden maken. Ik wilde iets maken waarvan mensen niet zouden geloven dat het een Activiteitenmeter is, als je het aan ze zou laten zien. Maar het prototype dat ik toen te zien kreeg, was veel groter dan ik me had voorgesteld en ik dacht: “Hoe kan het toch dat ze niks kleiners kunnen maken dan dit?” Al speet het me wel voor Akita-san.

Het moet een echte schok zijn geweest om nogmaals alles op zijn kop gezet te zien worden, Akita-san. Of niet?

Maar mijn taak is om de behuizing te ontwerpen voor de printplaat. Dus ik liep naar de printplaatgroep en dreunde Shimomura-sans woorden integraal voor ze op. “Dit lijkt nergens op. Begin maar opnieuw!”

(lachen)

Toen ik zei dat het kleiner moest, werkte de mensen van de printplaatgroep heel hard. Ze begonnen weer helemaal opnieuw aan het ontwerp, zelfs de schroeven werden opnieuw geplaatst. En om het zo klein mogelijk te maken, bleven ze de kleinste aanpassingen doorvoeren, keer op keer. En uiteindelijk kwamen we hier op uit.

Zie je wel dat je het kunt, als je je best doet (lacht).

Dit is best wel klein.

Behalve dat we het natuurlijk kleiner hebben gemaakt, zal deze ronde vorm, net als een stukje zeep, je niet in de weg zitten als je het in je zak doet. Het doet niet eens pijn als het op zijn kant rolt.

Het lijkt wel alsof je zelfs tests hebt gedaan om te zien of het pijn zou doen als je er met je blote voeten op gaat staan (lacht). Deze compacte Activiteitenmeter heeft trouwens een speciale functie die je niet in een doorsnee Activiteitenmeter zult aantreffen, nietwaar?

Bedoel je de functie die je stapgegevens per minuut vastlegt?

Waarom besloten jullie zo’n functie toe te voegen?

Er zijn een hoop Activiteitenmeters te koop en die laten het totale aantal stappen zien dat je op één dag hebt gezet. Maar er was niets dat je in staat stelde om in meer detail te kijken naar het aantal stappen per minuut. Dus hebben we het zo gemaakt dat het het aantal stappen per minuut kan bijhouden en dat het die gegevens geleidelijk opbouwt. We bedachten dat ze er in de software interessante dingen mee zouden kunnen doen, als we die functie van tevoren aan de hardware toevoegden.

Met andere woorden: hoewel je niet wist hoe jullie het zouden gaan gebruiken, voegden jullie een functie toe die niet eerder te vinden was in Activiteitenmeters. Was dat jouw idee, Shimomura-san?

Ik denk dat mijn intuïtie misschien toevallig goed werkte. Als hardwaretechnicus bij Nintendo heb ik keer op keer de kans gehad om na te denken over wat voor leuke dingen je kunt doen als je allerlei functies aan nieuwe hardware toevoegt. Als ik iets vind dat iets interessants kan doen, wil ik dat als hardwaretechnicus daarom hoe dan ook toevoegen, zolang de kosten het toelaten. Daarna hoef je slechts het stokje door te geven aan de softwareontwikkelaars, en te zeggen: “Ik ben ervan overtuigd dat je een toepassing kunt vinden voor deze functie, dus ik heb ‘m er maar vast in gestopt.”

Er zit een kleine lamp (een indicator) op deze Activiteitenmeter. Als je je tot doel gestelde aantal stappen bereikt, verandert het van rood in groen. Is dat ook een gevolg van je intuïtie?

Jawel. Doorgaans veranderen dit soort lampjes van kleur om aan te geven dat de batterij bijna leeg is. Maar aangezien de software bij dit apparaat al een melding geeft als de batterij bijna leeg is, bedachten we er een andere toepassing voor. Ik bedacht dat als de kleur verandert, wanneer je een vooraf ingesteld aantal stappen bereikt, we later een interessante manier zouden kunnen bedenken om daar gebruik van te maken. Dus zelfs ik kon me het voltooide product in dat stadium nog niet voorstellen. Ik dacht alleen: “Juist, mijn deel van het werk zit erop, Morimura-san, de rest is aan jou. Maak er wat interessants van!”

Je hebt die ontwikkelingen echt met een feilloos gevoel voor timing onthuld (lacht). Goed, laten we het nu dan over de software hebben.