1. ‘Of het nu leuk is of niet’

Dank voor jullie komst vandaag. Dit interview vindt plaats op een andere locatie dan gebruikelijk. Er komt veel licht door de grote ramen, en de kamer heeft een iets ander sfeer. Het spel Nintendo presents: New Style Boutique is op een andere manier gemaakt dan het voorgaande Style Boutique¹-spel voor de Nintendo DS, dus ik wilde jullie er al een tijdje wat vragen over stellen. Maar omdat onze schema’s altijd leken te botsen, doen we het na de release.Meestal houden we deze Iwata vraagt-interviews vóór de release, maar ik heb jullie bij elkaar gebracht omdat ik Nintendo presents: New Style Boutique belangrijk genoeg vond om er zelfs na het uitkomen van het spel nog over te praten. Hartelijk dank voor jullie komst dus.¹ Style Boutique: een modespel dat in Japan in oktober 2008 werd uitgebracht voor het Nintendo DS-systeem.

Dankjewel voor deze kans.

Oké, zouden jullie jezelf willen introduceren, en ons willen vertellen waar jullie aan hebben gewerkt?

Ik ben Yamagami van Nintendo. Ik was de producent van dit spel. Ik luisterde voornamelijk naar de medewerkers, maakte de planning en bepaalde de richting van de ontwikkeling.

Ik ben Hattori van Nintendo. Als de regisseur aan Nintendo-zijde was het mijn rol om Nintendo presents: New Style Boutique samen te brengen.

Ik ben Sasaki van Syn Sophia². Ik was de regisseur. Ik bedacht allerlei nieuwe speelmogelijkheden om het spel nóg interessanter te maken dan zijn voorganger, en had de leiding over het team. Maar vooral maakte ik een heleboel artikelen die in het spel verschijnen, net als aan de lopende band van een fabriek.² Syn Sophia, Inc.: een ontwikkelaar van spellen als SimCity DS, Ganbaru Watashi no Kakei Diary en Mawashite Tsunageru Touch Panic. Het bedrijf werkte ook aan de ontwikkeling van Style Boutique. Voorheen bekend als AKI Co., Ltd.

Je bevond je aan de frontlinie en vocht met grote hoeveelheden modeartikelen.

Ja. Ik zal daar zo meteen nog iets meer over vertellen.

Goed. Tamura?

Ik ben Tamura, en ik ben hier als vertegenwoordiger van Drumcan³. Drumcan is een bedrijf dat modeshows organiseert. Tijdens de ontwikkeling van Nintendo presents: New Style Boutique werden we benaderd voor onze professionele mening over meidenmode. We gaven advies en stelden stylisten voor die van videogames hielden.³ Drumcan Inc.: een bedrijf in de mode-industrie dat modeshows, feesten en andere evenementen organiseert en produceert voor bedrijven en merken in Japan en daarbuiten.

Ik ben Tsujii, de creatief directeur. Toen de ontwikkeling van dit spel begon, werkte ik met Tamura bij Drumcan.

Maar inmiddels ben je je eigen weg gegaan en heb je een nieuw bedrijf opgericht.

Ja. Tamura koos voor dit project twee stylisten uit, en ik zorgde voor de coördinatie. Gezamenlijk bedachten we hoe de mode er het volgende jaar en het jaar daarna uit zou zien, en ik vroeg, ‘Gaat dit goed samen?’ en ‘Wat vind je daarvan?’ Maar het ontwikkelen van een videogame duurt lang, en er waren momenten dat ik me verbaasde over de verschillen.

In vergelijking met het organiseren van een modeshow, denk ik inderdaad dat de ontwikkeling van videogames lang duurt. En als het resultaat niet bevredigend is, verlengen we de ontwikkeltijd. Dat soort situaties zijn in de modewereld ondenkbaar, dus we moeten voor veel problemen hebben gezorgd.

Nee, nee, dat is niet waar (lacht)! Maar als we alleen dingen in het spel verwerken waarvan we denken dat het modieus is, zouden we een spel kunnen uitbrengen dat uit de tijd is. Dus met dat in gedachten gaven we allerlei adviezen, zoals, ‘Deze kleding is goed tijdens deze periode.’

Ik ben jullie werkelijk héél dankbaar dat jullie zo lang met ons hebben willen werken.

We vonden het leuk.

In tegenstelling tot de voorgaande keer, ontwikkelden we het spel vanaf het begin samen met specialisten, zodat we goede combinaties konden maken. Tamura, kun je ons vertellen waar jullie in het verleden aan hebben gewerkt?

Laat me je wat vertellen over mijn werk bij meidenmodeshows. Het was een jaar of dertien geleden – toen mobiele telefoons overschakelden van monochrome naar kleurenschermen – dat we het verzoek kregen om een show te organiseren voor een bedrijf dat kleding via mobiele telefoons ging verkopen.

Je begon met een show om kleding te verkopen via mobiele telefoons?

Ja. Tot dan toe dacht ik dat kleding iets was dat je in een winkel paste en kocht. Je stond er niet bij stil dat omdat schermen kleur kregen, het kopen van kleding iets werd dat je per telefoon kon doen. Dat was in de tijd dat toen je je computer met het internet verbond, de computer kraak- en piepgeluiden maakte.

Dat was in de tijd van analoge modems.

Als je zocht naar de term ‘mode’, kreeg je maar twee of drie resultaten.

Klopt (lacht)! Computercommunicatie begon in de wereld van de techniek, dus het heeft even geduurd voordat de modewereld er gebruik van ging maken.

Daarom had ik zo mijn twijfels over de vraag of we een echte show konden organiseren, en kleding via mobiele telefoons konden verkopen. Maar het klonk leuk, dus ik wilde wel een poging wagen. In plaats van de gebruikelijke modellen uit die tijd te gebruiken, kozen we voor het type modellen dat in akamoji (rode letter) modetijdschriften⁴ verscheen, die door veel jonge vrouwen worden gelezen. We begonnen met de wens om een eenvoudig te begrijpen vorm van mode-entertainment te bieden.⁴ Akamoji modetijdschriften: modetijdschriften die door jonge vrouwen van rond de twintig worden gelezen. De logo’s op de covers waren meestal rood, dus ze werden bekend als rode-lettertijdschriften.

Zo ben je begonnen, en dat heb je tot aan de dag van vandaag gedaan?

Ik kwam nog wat kronkels en wendingen tegen op mijn pad. Zeven jaar geleden organiseerden we voor het eerst een grote modeshow in een sportschool in Yoyogi, waar je de kleding die op het podium werd getoond ter plekke kon kopen.

Dat is uitgegroeid tot de razend populaire Tokyo Girls Collection⁵.⁵ Tokyo Girls Collection: een modeshow voor jonge vrouwen, die twee keer per jaar wordt gehouden met als doel Japanse kleding aan de rest van de wereld te tonen. De eerste werd op 1 augustus 2005 gehouden in Tokio, in het Yoyogi National Stadium Gymnasium.

Ja. Tot die tijd waren modeshows B2B (business-to-business), met gratis uitnodigingen voor mensen uit de industrie. We veranderden dat in B2C (business-to-consumers), waarbij consumenten de kleding die we lieten zien konden aanschaffen.

Zo lapte je de gangbare werkwijze op alle mogelijke manieren aan je laars (lacht).

Dat kun je wel stellen (lacht)!

Als je in de amusementswereld tegen de gevestigde orde ingaat en het pakt goed uit, dan zijn mensen blij verrast.

Ja.

Het is niet zo dat alles werkt als je je ogen sluit voor de gangbare werkwijze, maar als je een kans waagt, worden ideeën die lijnrecht tegenover de conventionele denkwijze staan soms geaccepteerd in deze wereld. En uiteindelijk worden die ideeën geaccepteerd als de nieuwe norm.

Dat denk ik ook. We begonnen dertien jaar geleden, toen meidenmode populair werd, en inmiddels is dat uitgegroeid tot een bloem die in volle bloei staat.

Je bent altijd tegen de gevestigde mode-orde ingegaan. Waar denk je aan als je je werk doet?

Uiteindelijk gaat het erom of het leuk is of niet.

O, dus niet alleen in de videogame-industrie, maar ook in de modewereld?

Misschien heb alleen ik dat.

(lacht)

In de videogame-industrie draait alles erom of iets leuk is of niet, en dat geldt ook voor de modewereld?

Hm, het kan echt aan mij liggen. Maar daarom deden we de Tokyo Girls Collection.

Ik begrijp het.

Ik wilde proberen te breken met het type show waarin modellen de zaal alleen maar in- en uitlopen. De modellen bewegen op verschillende manieren, dus de toeschouwers krijgen het idee van een verhaal, en voelen zich er nauwer bij betrokken. Zo’n show leek me veel leuker!