1. Shigeru Miyamoto's vroege ervaringen met muziek
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om vandaag met me te praten.
Geen dank.
We gaan het vandaag hebben over Wii Music. Ik zou graag willen beginnen met de vraag wat jouw vroege ervaringen met muziek zijn.
Mijn vroege ervaringen met muziek? Poeh...
Zoals de instrumenten waarop je hebt gespeeld of je favoriete nummers…
Het eerste instrument waarop ik speelde was de ukulele.
De ukulele? Wanneer was dat?
In de brugklas van de middelbare school. Ik weet niet wat mijn ouders bezielde, maar ze gaven me een ukulele met de kerst.
Weet je zeker dat je er niet om hebt gevraagd?
Nee. Misschien hebben ze me verkeerd begrepen (lacht). Hoe dan ook, om de een of andere reden kochten mijn ouders een ukulele voor me toen ik op de middelbare school zat. Dus ik begon te oefenen... Eh, treed ik te veel in detail?
Nee, helemaal niet (lacht).
Oké, daar komt 'ie (lacht). Ik ben iemand die ervan houdt om te oefenen op heel veel dingen en ik wilde 's avonds op de ukulele oefenen, zonder me druk te hoeven maken om het lawaai. Daarom maakte ik een ukulelehals zonder kast. Ik sneed hout om een vingerbord te maken en voegde er vervolgens markeringen en draad aan toe.
Dat dacht ik al! Toen je zo klein was, was je er al gek op om dingen te creëren met je handen (lacht).
Ja (lacht). Dus aanvankelijk gebruikte ik dat om akkoorden te oefenen.
Dat is nogal wat. Wat deed je daarna?
Eh, dat was het wel zo'n beetje. Ik werd er niet beter in.
Zelfs na al dat werk?
Ja. Ik stopte ermee, zonder ooit beter te worden of met iemand samen te spelen. Een andere vroege ervaring met muziek die ik me kan herinneren, is de eerste plaat die ik kocht. Dit was ook tijdens mijn middelbare school. Ik had toen natuurlijk niet veel geld, dus het vergde een hoop moed om een plaat te kopen. Destijds waren er kleine platen, die we 45-toeren platen noemden...
Ja, ik weet het nog. Ze heetten Extended Play-platen, oftewel EP's.
Precies. De eerste die ik kocht was een geweldige aanschaf. Er stonden vier nummers op!
Vier? Ik dacht dat die 45-toeren platen doorgaans maar twee liedjes hadden.
Ik weet het. Het waren ouvertures, een beetje als marsmuziek. Om de één of andere reden kocht ik een plaat waarop er vier stonden.
Marsmuziek? Waarom?
Ik hield van fanfaremuziek. Ik ging vaak luisteren naar de repetities van de schoolband.
Zat je zelf niet in de band?
Nee, nooit. Daar is een verklaring voor, maar die is een beetje ingewikkeld. Op de middelbare school zat ik op basketbal, maar ik wilde een mangaclub beginnen. Een van mijn oudere teamgenoten vertelde me dat ik niet tegelijkertijd lid kon zijn van een sportclub en een literaire club. We kregen er een flinke ruzie over. Uiteindelijk stopte ik met basketballen - ook al was ik nog maar net begonnen - en vormde ik een mangaclub. En zo kwam het dus dat ik alleen maar naar de schoolfanfare luisterde.
Juist (lacht).
Maar goed, waar hadden we het over? O ja, de plaat. De nummers die erop stonden waren Pomp and Circumstance, Lichte Cavalerie Ouverture, Franse Militaire Marsmuziek en de Radetzky-mars. Als ik hier thuis alleen naar luisterde, deed ik (sluit zijn ogen en doet een dirigent na) da-dum, da-da-dum-dum, da-da-dum-dum-dummmm!
Speelde je voor dirigent? Wauw! Dus daarom kon je zo goed dirigeren voor al die mensen in het Kodak Theatre.(? In 2006 opende Shigeru Miyamoto de persconferentie van Nintendo in het Kodak Theatre door een demonstratie te geven van Wii Music.)
Nee, ik denk niet dat het met elkaar te maken heeft (lacht). Ik deed niet iets specifieks, ik genoot gewoon van de muziek en bewoog mee met hoe ik geraakt werd door de muziek.
(Lacht.)
Terwijl ik daarmee bezig was, begon juist de Beatles-rage. Mijn oudere broer liet me kennis maken met hun muziek en op de middelbare school ging ik bij de populaire-muziekcub. Iedereen, behalve ik, kon daar gitaar spelen. Daarom leerden ze mij simpele vierkwartsmaten te drummen. Dat lukte wel, maar veel meer ook niet.
Het lijkt erop dat je van alles wat hebt geprobeerd. Ik ben een beetje verbaasd.
Ik ben echter overal halverwege mee opgehouden. Vervolgens begon ik naar concerten te gaan en leerde ik nummers van de Ventures (een Amerikaanse surfrockband) te spelen. Op de universiteit was ik helemaal weg van Takuro Yoshida (een Japanse zanger-tekstschrijver die extreem populair werd in de jaren '70). Mijn broer had een gitaar en een banjo, dus ik was zelfs geïnteresseerd in volksmuziek. Op de universiteit spaarde ik geld en kocht ik zo snel ik kon een gitaar en stereo. Destijds kopieerden volksmuzikanten in Japan vooral de oudere stijl van Amerikaanse volksmuziek. Vervolgens begon ik naar de oorspronkelijke nummers te luisteren. In mijn studententijd was ik helemaal gek op die muziek. Nou... heb je daarmee antwoord op je vraag (lacht)?
Ja, dankjewel (lacht).
Waarom ga ik hier zo diep op in (lacht)?
Het is fascinerend. Als je muziek niet op zoveel verschillende manieren had ervaren, zou je een aantal van de spellen die je hebt gemaakt misschien nooit hebben gemaakt. Misschien had je bijvoorbeeld niet zoveel aandacht besteed aan de muziek in de Mario-spellen. En misschien zou Wii Music niet eens zijn gemaakt.
O, nou, je hebt voor de ene helft gelijk en voor de andere helft overschat je me. Hoeveel interesse ik ook heb getoond in muziek, de werkelijkheid is dat ik er niet echt gevoel voor heb.
Echt waar?
Ik beschik gewoon niet over de vaardigheden. Dat is één reden. De andere reden is dat ik in feite alleen de muziek van andere mensen heb nagemaakt. Dus hoewel ik van muziek houd, heb ik het complex dat ik zelf geen muziek maak.
Maar alles wat je hebt genoemd sluit aan op Wii Music.
Hm, misschien heb je gelijk (lacht). Hoe dan ook dacht ik niet dat ik kans maakte om een muzikant te worden. Dus na mijn afstuderen kwam ik bij Nintendo. Op dat moment waren niet veel mensen bij Nintendo serieus met muziek bezig. Dat was goed voor me, want zo kon ik gewichtig doen als het op muzikale zaken aankwam. Zodra Koji Kondo en anderen die een hoop van muziek afwisten bij het bedrijf kwamen, kwam daar een abrupt einde aan. Het leek me het beste om mijn mond dicht te houden over muziek (lacht).
(Lacht.)
Daarna groeide het aantal medewerkers met kennis over muziek razendsnel. Ik had mijn ideeën over muziek en wilde die met anderen delen, maar iedereen zat op een veel hoger niveau, dus dat ging niet. Ik heb er nog steeds een complex over.
Als ik je zo hoor praten, kan ik me dat voorstellen.
Ja, dus zo zit dat (lacht). Als het op muziekspellen aankomt - en dus niet op muziek in spellen - zijn er een hoop goede spellen ontwikkeld waarbij knoppen ingedrukt moeten worden op de maat van de muziek, maar ze komen niet zo goed overeen met het idee dat ik van muziek heb.
Met andere woorden: de meeste muziekspellen zijn leuke spellen, maar je hebt het idee dat muziek er op een andere manier wordt ervaren dan jij zou willen zien.
Daar komt het op neer. Toen ik vernam dat regisseur Kazumi Totaka met Wii Music een andere richting in wilde slaan dan conventionele muziekspellen, dacht ik: "Dat doen we! Het wordt geweldig, dus laten we het doen!" Ik heb hem aangemoedigd.
Juist.