We hebben het vorige spel voornamelijk gemaakt voor meisjes die niet alles konden kopen wat ze wilden. Maar nadat we het uitbrachten werd het ook veel door jongens als Yamagami gespeeld.
Ik vermoed dat het als spel gewoon leuk was. Veel mensen zeiden dat je er niet mee kunt stoppen.
Als je er goed over nadenkt, dan zijn er genoeg jongens die het leuk vinden om een winkel op hun eigen manier te runnen, en het samenstellen van outfits wordt niet alleen leuk gevonden door vrouwen. Dus nadat we het hadden gemaakt, kwamen we tot de ontdekking dat het spel niet alleen voor meisjes was.
Maar het is geen vechtspel, toch?
(lacht)
Ik was net met stomheid geslagen door Yamagami’s opmerkingen, maar in feite hebben we het zo gemaakt dat het ook op die manier kon worden gespeeld. Veel jongens hebben genoten van het vorige spel, en dat was onverwacht, dus dit keer hebben we het zo gemaakt dat je het op nóg meer manieren kunt spelen, en we hebben er ontdekkingselementen aan toegevoegd. Yamagami’s speelstijl is dus een van de juiste manieren om het spel te spelen. Toen ik ernaar vroeg bleken de mannelijke medewerkers het spel inderdaad anders te spelen. Ik vond al die verschillende speelstijlen prima, dus we hebben het zo gemaakt dat iedereen er op zijn eigen manier plezier aan kan beleven. Zo had een van de mannen in het ontwikkelingsteam het er bijvoorbeeld over hoeveel geld hij kon verdienen aan één enkele outfit (lacht)!
Hij heeft gelijk. Als een klant bijvoorbeeld zegt dat hij 30.000 yen (ca. 3.000 euro) te besteden heeft, dan mik je op ongeveer 29.000 yen (2.900 euro), zodat je zo veel mogelijk verdient.
En als het een fantastische outfit is, betalen ze misschien zelfs wat meer dan 30.000 yen (3.000 euro).
Echt waar?
Wist je dat niet?
Nee!
(lacht)
Yamagami speelt meer vanuit het oogpunt van de verkoper dan van de klant. Voor een winkelmedewerker is winst het belangrijkst.
Dat is waar.
Er is vast wel een kledingwinkel die mensen als Yamagami aanneemt om hun verkooptechnieken.
Hè (lacht)?
Agressief verkopen is iets dat echte winkeleigenaren leren, dus Yamagami moet het maar eens op de winkelvloer proberen. Misschien wordt hij wel een charismatische en populaire verkoper (lacht)!
(lacht)
Dit spel had iets wat ik ongelofelijk interessant vond. Ik word al wat ouder en mijn geheugen gaat achteruit, maar ik kan me de klanten in New Style Boutique nog goed herinneren.
O, dat is interessant.
Ik weet bijvoorbeeld, ‘Niet lang geleden kocht deze klant dit of dat.’
Ik neem aan dat je je de klanten zo goed kunt herinneren omdat je zo veel tijd aan ze besteed (lacht)!
O, ja, natuurlijk! Normaal gesproken vergeet ik constant dingen, maar terwijl ik me afvraag waarom ik me iets nog kan herinneren denk ik, ‘Oké, ik zal het deze klant weer naar de zin maken!’ En aan de hand van de producten die de klant de vorige keer heeft gekocht, raad ik bepaalde items aan.
Jij móét een baan zoeken in een winkel (lacht)!
Ja, kom naar onze industrie (lacht)!
Je kunt winkelmanager worden (lacht)!
(lacht)
In echte meidenwinkels werken soms ook jongens, toch? Ze verkopen vanuit een mannelijk oogpunt. Meisjes zeggen soms dat ze door een vrouw willen worden geholpen, maar soms willen ze juist graag horen wat een man ervan vindt. Mannen verkopen soms zelfs beter dan een vrouwelijke winkelmanager.
Dat is waar.
Ik denk dat Yamagami veel zou verkopen.
Dit zijn verrassende complimenten (lacht)!
Maar niet iedere jongen speelt het zoals Yamagami, toch? Hoe zit het met jou, Sasaki?
In tegenstelling tot Yamagami zie ik de klanten niet als vijanden.
Juist (lacht)!
Ik toon meisjes leuke outfits alsof het mijn eigen dochters zijn. En als ze zeggen, ‘O, dat is schattig!’ krijg ik het gevoel alsof ik een level ben gestegen.
Je krijgt het gevoel alsof je ervaringspunten in het echte leven zijn gestegen?
Ja. Maar ik vermoed dat het achterliggende doel is dat ik graag door vrouwen word geprezen (lacht). Dat zijn de dingen die door me heengaan als ik speel.
Hm… Sasaki noemde zijn eigen dochter, en ik heb iets dergelijks ervaren.
Wat was dat?
Ik heb een dochter die op de basisschool zat toen de ontwikkeling begon, en inmiddels zit ze in het tweede jaar van het voortgezet onderwijs. Toen we het oorspronkelijke Style Boutique speelden, vroeg ze dingen als, ‘Hoe vind je dit setje, papa?’ waarop ik antwoordde, ‘Ik vond die andere beter.’ ‘En deze dan?’ vervolgde ze, waarop ik zei, ‘Ja, die is goed!’
Een blije dochter die haar vader vragen kan stellen over mode!
Ze weet dat ik in de mode werk, maar door het spel ontstonden er gesprekken met mijn dochter, en ik ging zelfs kleding met haar kopen in de echte wereld.
Had je dat nog nooit eerder gedaan?
Nee, alleen deze laatste twee jaar. En we praten als we kleren uitzoeken: ‘Wat vind jij?’ ‘Ik vind deze leuk.’ ‘Maar zijn de kleuren van die niet mooier?’ ‘Hm…’
Als Style Boutique in het echte leven!
Ja. En voordat ik het weet sta ik outfits samen te stellen en moet ik alles betalen (lacht)!
Papa betaalt, natuurlijk.
Natuurlijk (lacht)!
Inspirerende gesprekken tussen vader en dochter is een interessant gevolg van het spel.
Ja, dat denk ik ook. We hadden dat voor de marketing kunnen gebruiken: ‘New Style Boutique – voor vaders en dochters!’
Ja (lacht)!
Veel vaders die ik ken maken zich zorgen om de afstand tussen zichzelf en hun dochters. Die mensen kun je dit spel cadeau geven. En als je niet getrouwd bent, dan kun je het gebruiken om jezelf te oefenen in het geven van vriendelijke mode-adviezen aan je vriendin.
Daarom hoop ik dat dit spel zal leiden tot conversaties in het echte leven!
© 2024 Nintendo.
