3. Verbinden voor meer plezier
Dus alle Pokémon in deze generatie zijn nieuw, maar ik krijg ook het idee dat verbinden en communiceren belangrijker is geworden. Waarom heb je besloten om ze te verbinden met de computer?
Ik wilde dat de spelers zelfs van Pokémon Black Version en Pokémon White Version konden genieten als ze hun DS niet gebruikten. Ik vond computers het perfecte gereedschap voor communicatie en dacht dat ze de volgende stap voor de Pokémon-spellen konden zijn.
Ishihara-san, wat dacht je toen je hoorde over de verbinding met de computer?
Eigenlijk heeft het meeste wat The Pokémon Company doet met computers te maken, of het nou voor promotiedoeleinden is of de Pokémon Daisuki Club11. Al een tijdje denk ik na over de mogelijkheid om dat soort dingen aan de spellen zelf te koppelen. Maar ik wist dat het niet makkelijk zou zijn. 11 Pokémon Daisuki Club: een website die door The Pokémon Company wordt beheerd. Het fungeert als de officiële Pokémon-fanclub en heeft meer dan twee miljoen leden in Japan.
Masuda-san, was het moeilijker dan je had verwacht, toen je het probeerde?
Ja, het was echt moeilijker. Eerst dacht ik eraan om gewoon een Nintendo DS Game Card in de computer te stoppen. (lacht)
(lacht)
Maar ze vertelden me dat dat onmogelijk was. (lacht) Dus uiteindelijk besloten we de verbinding via Wi-Fi te maken, maar toen hadden we meer problemen om uit te vinden hoe we met de computerwereld om moesten gaan. Het kostte heel wat tijd om uiteindelijk te accepteren waar we op uitkwamen, deze ‘droomwereld’ op het internet. Eerst dacht ik dat het niet zou kloppen als de speler niet zelf in de computerwereld verscheen. Omdat het gek zou zijn als een Pokémon zou praten.
Pokémon praten normaal gesproken niet.
Dus ik vond dat we een avatar moesten maken, iets als een Mii-personage, en het in een wereld te laten leven. Maar toen had ik zoiets van: “Wacht eens even.” Je avatar in de computer is anders dan het hoofdpersonage in het Nintendo DS-systeem en het is natuurlijk anders dan de echte jij, dus... het voelde onsamenhangend.
Er waren met andere woorden drie hoofdpersonages.
Precies, het voelde niet goed.
Hoe heb je dat probleem opgelost?
Het idee waar we mee kwamen, was een wereld te maken waarin de Pokémon weten dat je het hoofdpersonage was. Met het concept van een ‘droomwereld’ wilde ik dat de Pokémon anderen over jou konden vertellen, zoals “Het hoofdpersonage van mijn spel zegt dit en dat.”
Met andere woorden, je besloot dat alleen Pokémon en geen avatar in de computerwereld verscheen.
Precies. Zo is het veel schattiger. (lacht) Toen ik begon na te denken hoe we moesten omgaan met deze ‘droomwereld’, had het team van Sugimori-san net een Pokémon bedacht die droomt en Munna heet, dus ik besloot daar op in te haken en in de computer een wereld te bouwen waarin de dromen van verschillende mensen met elkaar in verbinding staan. Uiteindelijk werd dat de Pokémon Dream World12.
12 Pokémon Dream World: een onderdeel van de Pokémon Global Link-website, die op je computer via internet kan bezoeken en gekoppeld is aan Pokémon Black Version en Pokémon White Version.
Wat kun je precies doen?
Je hebt ten eerste een computer nodig, en een Wi-Fi-omgeving voor je Nintendo DS. Als je in de Pokémon Dream World speelt, kun je voorwerpen en bessen meenemen die je in Pokémon Black Version of Pokémon White Version op je Nintendo DS hebt verzameld. Je kunt er ook met allerlei andere mensen communiceren.
Je kunt toch met mensen van over de hele wereld die Pokémon Black of Pokémon White spelen, verbinden en communiceren? Dus niet alleen in Japan?
Klopt. Dus door de spellen met de computer te verbinden, kunnen we veel verschillende soorten verbindingen verwachten, over de hele wereld en door verschillende generaties. Nu kun je zelfs plezier hebben van de wereld van Pokémon Black Version en Pokémon White Version als je niet je Nintendo DS gebruikt. Ik heb het gevoel dat de Pokémon-serie daarmee een nieuw stap voorwaarts heeft gezet.
Hoe lang heb je eraan gewerkt totdat je resultaat zag?
Ik denk zo’n twee jaar.
Deze keer staan de spellen voor twee jaar aan ideeën. (lacht)
Ja. (lacht) Ik was veel tijd kwijt aan alleen maar over de spellen nadenken. Ik dacht eraan als ik met de trein naar het werk ging, en als ik iets bedacht, stuurde ik het idee in een e-mail met mijn mobiele telefoon naar mezelf, en bekeek het als ik op het werk kwam.
En terwijl jullie de spellen met de computer verbonden, hebben jullie ook infraroodcommunicatie toegepast voor de verbinding tussen Nintendo DS-systemen.
Eerst wilden we geen infrarood gebruiken. Maar ik wilde dat de spellen altijd met elkaar in verbinding stonden, dus in een vroeg stadium deed ik veel experimenten op dat gebied. Ik gebruikte de draadloze communicatie om een partij data te sturen en te ontvangen, en toen besefte ik dat de batterij het maar half zo lang deed als hij het zou moeten doen.
Als je de draadloze verbinding lange tijd voluit gebruikt, loopt het zo leeg.
Ik dacht dat spelers dat helemaal niet konden waarderen! (lacht) Dus probeerde ik een andere methode. Toen ik een manier zocht om verbinding met de computer te maken en het team van Nintendo om raad vroeg, stelde iemand infrarood voor.
De infrarood game card die we maakten voor Walk with me! Breng beweging in je leven 13. 13 Walk with me! Breng beweging in je leven: software waarmee gebruikers het aantal stappen dat ze per minuut zetten kunnen opnemen. De twee Activiteitenmeters die als een set bij het spel zitten, gebruiken infrarood om met het spel te communiceren. Werd als eerste uitgebracht in Japan in november 2008. “Walk with me! Breng beweging in je leven” werd ontwikkeld door Creatures Inc, dus er is een nauwe band tussen de Pokémon-serie en infraroodcommunicatie. Lees voor meer informatie Iwata vraagt - Pokémon HeartGold Version en SoulSilver Version.
Ja. We kwamen erachter dat als je met iemand vecht of ruilt, als je tegenover elkaar gaat staan en met infrarood verbinding maakt, en daarna overschakelt naar de draadloze communicatie, je batterij minder snel leeg raakt.
Ik vond het zelf interessant. Infrarood gebruiken om te communiceren tussen spelsystemen is alsof we terug in de tijd van Game Boy Color zijn, maar eerst verbinden met infrarood als je tegenover elkaar staat en daarna overschakelen naar draadloze communicatie maakt het mogelijk om te blijven communiceren, ook al ben je verder uit elkaar.
Het is moeilijk in woorden uit te leggen, maar als de spelers het eenmaal doen, denk ik dat ze het wel begrijpen. Iets anders is dat als je voorheen Pokémon wilde ruilen, je naar een Union Room of een Pokémon Center ging en moest aangeven of je een ouder of een kind was. En je kon alleen de Pokémon ruilen die je bij je had. Maar deze keer kun je, zelfs als het hoofdpersonage ergens in de spelwereld rondloopt, met je vrienden ruilen door infrarood aan te zetten, en Pokémon ruilen vanuit een PC Box in een Pokémon Center .
Dat is ongelooflijk handig! (lacht) Is dat niet de eerste keer dat Pokémon zo moeiteloos en makkelijk uit de PC Boxen komen?
Ja, het is ongelooflijk handig! (lacht)
Waarom besloot je zo’n grote stap te maken en af te zien van het oude systeem, waarin je naar een Union Room moest en alleen kon ruilen wat je bij je had?
We vonden dat ruilen in een Pokémon-spel makkelijk moest zijn.
Ik wilde dat spelers makkelijker konden ruilen.
Dat klopt. En daarnaast, zoals ik aan het begin zei, wilde ik al mijn vaste opvattingen over wat een Pokémon-spel moest zijn, tijdelijk overboord gooien, dus ik was altijd bezig met dingen uit te testen en te vragen: “Als ik dit doe, wat gebeurt er dan?” Deze keer kun je een draadloze en infrarode eigenschap gebruiken die C-Gear heet. De “gear” die tot dusver in de serie voorkwam, was altijd iets wat de hoofdpersoon in het spel bij zich had. Maar deze keer is het anders. Het is echt van de speler zelf, dus je kunt Pokémon ruilen vanuit je Boxen en zelfs ruilen terwijl je rondreist tijdens het avontuur.
Het hoort toe aan de persoon die daadwerkelijk het spel speelt, dus je kunt ruilen wanneer je wilt, zo veel je wilt. C-Gear heeft verschillende functies. Eentje wordt de Xtransceiver14 genoemd. 14 Xtransceiver: een eigenschap die de camera en microfoon van de Nintendo DSi en de Nintendo DSi XL gebruikt. Hiermee kunnen spelers videochatten met vrienden waarmee ze Friend Codes hebben uitgewisseld. (Met de Nintendo DS Lite is alleen voicechat mogelijk.) Terwijl je chat kun je graffiti tekenen en de hoogte van je stem aanpassen. Maximaal vier mensen kunnen via draadloze communicatie videochatten en twee mensen via Wi-Fi Connection.
Xtransceiver kwam van een idee dat we hadden om met professors in het spel te praten. Ik dacht dat het leuk zou zijn als we dat in het echt ook konden doen, dus ik begon wat dingen uit te proberen. Je hebt een camera nodig om naar iemands gezicht te kijken en met hen te praten, dus dat kun je alleen op de Nintendo DSi of Nintendo DSi XL, maar sommige mensen vroegen zich af of het leuk zou als mensen die op dezelfde plek waren, zoals wij vier hier vandaag, draadloos zouden communiceren, zichzelf op hun Nintendo DS-scherm zouden plaaten en zouden praten.
Want als je in dezelfde ruimte bent, kun je rechtstreeks naar elkaars gezicht kijken.
Dus ik dacht dat het wel leuk was om graffiti toe te voegen. Je maakt de kleuren voor de stift met een druppelbuisje, maar de kleuren komen uit de camera.
Aha.
Het zou makkelijk zijn geweest om je kleuren uit een palet te laten kiezen, maar ik wilde dat een deel van de lol was dat je moest uitvinden hoe je bepaalde kleuren maakt. Als je bijvoorbeeld de lens van de camera met je vinger aanraakt, krijg je verrassende kleuren. Het is leuk om dat soort dingen te ontdekken. We hebben ook geen randen om de foto’s. Dus als je bijvoorbeeld een foto neemt van de helft van je gezicht en de helft van het gezicht van je vriend, kun je ze samen als één gezicht zien. Ik denk dat het geweldig is als mensen daar ook mee zouden spelen.
Je kunt het maar met zijn tweeën doen, maar als je Wi-Fi Connection gebruikt, kun je videochatten met mensen die verder weg zijn. Ishihara-san, toen ik je een tijd geleden eens bezocht, gaf je onverwacht een demonstratie van de Xtransceiver. Ik stond perplex. Toen ik er later aan dacht, vroeg ik me eerlijk gezegd af of je niet gewoon wilde opscheppen. (lacht)
Klopt precies! (lacht)
Het deed me zo versteld staan dat ik het niet kon laten om naar je bijbedoelingen te gissen. Als zoiets er was geweest toen ik een kind was, had ik er de hele tijd mee gespeeld.
(lacht)
Toen jij en ik kinderen waren, Ishihara-san, en iemand had een zendontvanger, was hij overal de held en speelden we er samen mee, zoals je misschien nog weet. Dit is een uitgebreide versie. De dag is gekomen dat kinderen van over de hele wereld makkelijk een apparaat als een videofoon kunnen gebruiken. Ik vond het een droomapparaat.