Tussen haakjes, Miyamoto, jij hebt Next Level Games toch bezocht? Twee keer als ik me niet vergis?
Ja, dat klopt.
Hoe verliep Miyamoto’s bezoek aan Canada?
Ik weet nog dat het de enige keer was dat we een pak droegen (lacht)!
Zelfs de mensen die bijna uit overtuiging het hele jaar door een korte broek dragen, hadden die dag een nette broek aangetrokken.
O, op die manier (lacht)!
En omdat het gerucht ging dat Miyamoto naar Canada kwam, hingen er allerlei mensen van andere ontwikkelingsbedrijven rond bij ons bedrijf. Ze wilden via StreetPass8 gegevens uitwisselen met Miyamoto, en hielden een Nintendo 3DS boven hun hoofd (lacht)!8. StreetPass: een communicatiesysteem waarmee gebruikers gegevens kunnen uitwisselen met andere gebruikers die ze op straat passeren.
(lacht)
Iedereen was die dag erg opgewonden.
Veranderde het beeld dat je van Miyamoto had toen je hem ontmoette?
Wees alsjeblieft eerlijk (lacht)!
Oké (lacht). Ik was in het begin verrast door zijn nederigheid. Tegelijkertijd waren zijn scherpe observaties tijdens de evaluatie van onze ontwikkeling indrukwekkend. We lieten hem de spineindbaas zien, en het verbaasde me hoe hij hem in een keer versloeg, terwijl hij links en rechts opmerkingen plaatste.
Het was een redelijk zenuwslopende ervaring om samen met een ander bedrijf een spel te maken, maar ik was onder de indruk van de manier waarop Miyamoto iedereen op zijn gemak stelde, en een sfeer creëerde waarin iedereen vrij kon spreken.
Dit begint een prijs-Miyamoto-feestje te worden!
Ja (lacht).
Maar Luigi staat dit keer in de schijnwerpers.
Je hebt gelijk (lacht).
Dus, om het te hebben over de besturing van Luigi’s Mansion 2, we hebben die meer dan tien keer opnieuw gemaakt.
Zo vaak?
Ja. Elke keer dat we het spel bespraken in de beginfase zeiden we, ‘Laten we een ander soort besturing proberen.’
(Knikt.) Dat klopt.
En als de manier waarop de besturing aanvoelde was veranderd, vroeg ik, ‘Hoe ga je dat programmeren?’ En soms keek ik daarnaar. Ik heb het idee dat ik hier dit keer behoorlijk nauw bij was betrokken.
Ja. Ik weet nog dat we daar vaak over spraken.
Veel meer deed ik niet.
Nee, nee, nee, dat is niet waar (lacht)!
Het spel draait om een spookhuis, dus er ontstonden steeds weer elementen die leken op horrorfilmparodieën. Maar Luigi’s Mansion heeft zijn eigen unieke wereld, dus ik vertelde ze dat ze vrijer moesten ontwikkelen.
Met andere woorden, laat je niet beperken door films over spookhuizen.
Precies. Met doorsnee spookparodieën stapelen dingen als, ‘We moeten dit doen,’ of ‘Dat moeten we erin verwerken’ zich op. Maar ik dacht dat als ze zich buiten die grenzen zouden begeven, en over meer plezier en vrijheid beschikten, het uiteindelijk veel leuker zou worden.
Je wilde dat ze het in alle vrijheid maakten, zonder te worden beperkt door bestaande conventies.
Ik zei ook dat als je plezier beleeft tijdens de ontwikkeling, alles vanzelf op z’n pootjes terechtkomt. Maar als ik dat soort optimistische uitspraken deed, kreeg ik als antwoord, ‘Maar dat is zo onverantwoordelijk!’ (lacht).
Ja, dat zorgde voor wat problemen (lacht).
Het level ‘woekertoren’ bevat bijvoorbeeld een grote boom, geflankeerd door twee torens. We hadden het over de eindbaas die we zouden ontwerpen en ik stelde voor, ‘Wat als we van de trap een eindbaas maken?’ We bespraken dat gedurende enige tijd en kwamen daarna gezamenlijk op een aantal ideeën.
Dus je hebt ook content bedacht?
Ja.
Maar zei je zojuist niet dat je niet veel hebt gedaan?
Ja (lacht).
Bryce, hoe waren Miyamoto’s ideeën?
Ik denk dat de theetafel voor het eerst werd omgegooid door de trapeindbaas.
(lacht)
We dachten in eerste instantie over een planteindbaas.
Vanwege de grote boom in dat level.
Maar Miyamoto vond dat te veel voor de hand liggen.
De eindbaas van het eerste level is een spin. En in het level ‘oude klokkenfabriek’ vormt zand bijvoorbeeld het thema, dus als je daar een mummie- of een sfinx-eindbaas zou opvoeren – ideeën die iedereen kan bedenken – zou dat resulteren in een doorsnee actiespel.Het verhaal speelt zich af in een landhuis, dus ik bedacht van tevoren dat de trap de eindbaas was van dat huis, of de klok de eindbaas van dat gebouw. Dat zorgde kennelijk voor nogal wat verwarring bij iedereen.
Was jij verward?
Ja (lacht).
Ze maakten eerst een eindbaas in de vorm van de trap, maar hij had alleen een grote mond dus dat was niet erg interessant.
Toen maakten we het zo dat het beklimmen van de trap het doel was. We plaatsten drie lange trappen naast elkaar, en je moest al zigzaggend, van de ene trap naar de andere naar boven. Maar als je de fout inging, viel je naar beneden .
De trap was voorzien van vallen.
Ja. Als je snel rent, zie je een soort hint, dus je kunt hem verslaan door naar boven te stormen. En dan, net als je blij bent dat je de top hebt bereikt, komt er een eindbaas in de vorm van een trap tevoorschijn – tadaa! – maar die is er vooral voor de show.
Is die baas zwak?
Ja, je kunt hem redelijk eenvoudig verslaan.
Als je al die treden bent opgerend en er zou een sterke eindbaas verschijnen, zou dat zenuwslopend zijn. We besloten dus dat je het tegen die eindbaas opneemt als een bonus, nadat je de trap met succes bent opgerend.
We wilden een herinnering creëren, zodat spelers die eraan terugdachten zouden zeggen, ‘De eindbaas in dat gebouw was de trap!’ (lacht).
© 2024 Nintendo.