4. Een tip van Tsunku-san
Osawa-san, wat heeft je verlost uit je lijden, om Rhythm Paradise op de DS leuk te maken?
Eh...
Was dat het voltooien van de besturing middels een snelle stylusbeweging?
Also...die war noch nicht wirklich “vollendet”.
Nou... we hadden het niet echt ‘voltooid’.
O ja, dat is waar ook (lacht). Dus, eh... niet ‘voltooid’, maar ...
Hé, nu is het genoeg (lacht)!
...Het is gewoon... in plaats van dat je ooit iets voltooit,... verbeter je het, beetje bij beetje, steeds maar door.
O, dat kan ik wel begrijpen.
We zijn zo doorgegaan en hebben een bepaald punt bereikt, toen we Tsunku-san er naar hebben laten kijken. We konden hem niet daadwerkelijk ontmoeten, dus heb ik hem een proefversie opgestuurd. En hij heeft het echt...
Ja ...
...met de grond gelijkt gemaakt.
Ojee.
(Lacht zuurtjes.)
(Lacht zuurtjes.)
Die dag had ik er... de hele dag... genoeg van.
Je leed verdubbelde!
Ja, zijn kwelling werd tweemaal zo groot.
Terwijl ik leed, zo lijkt het om de een of andere reden... hebben anderen mijn gemoed opgemerkt.
Natuurlijk merkten we het!
Hoe konden we het missen?!
Dus ze stelden voor dat ik met Tsunku-san zou praten. Ik heb hem een e-mail gestuurd, ben naar Tokio gegaan en vroeg hem wat er mis was met de proefversie.
O! Je ging rechtstreeks naar hem toe! En?
En alles wat hij zei was... volledig terecht.
(Lacht.)
Ik kon merken dat hij echt begreep wat we probeerden te bereiken. Maar dat betekende niet dat we zijn opmerkingen eenvoudig in het spel konden verwerken.
Nee, dat lijkt me ook niet. Ik begon ook als programmeur, dus ik begrijp het echt.
Maar hij gaf me een grote tip over wat er moest gebeuren. Het concept achter wat uiteindelijk het kikkerspel werd, kwam van Tsunku-san.
Dat spel waarbij de kikkers met hun heupen schudden?
Ja.
Vanmorgen, onderweg naar werk, speelde ik dat de hele tijd.
Het is geen gemakkelijk spel, maar als je het eenmaal in de vingers hebt... is het geweldig.
Ja, dat is absoluut waar.
Toen we dat voltooiden, voelde het perfect. Ik dacht: “O, dit is waar Tsunku-san het over had.” Ik begon te geloven... dat het best eens zou kunnen werken.
Goed zo.
Heel mooi voor je.
Op dat soort momenten, wanneer je een goede aanwijzing krijgt, heeft dat ook een goed effect op andere terreinen. Als je eenmaal één as op zijn plaats weet te krijgen, kun je andere terreinen met nieuwe energie bijstellen.
Zo ging dat precies. Ik kreeg de kracht om verder te gaan in die richting.
Ja, ik weet wat je bedoelt. Hoe kwam dat op jou over, Takeuchi-san, toen je zag dat Osawa-san losbrak uit zijn kwelling?
Nou, Tsunku-san maakt een behoorlijke indruk. Toen de ontwikkeling in een sleur raakte en iedereen nogal pessimistisch was, gingen we naar Tokio om met Tsunku-san te praten en kwamen we met nieuwe energie terug — tenminste, niet wij allemaal, maar Osawa-san.
O... echt waar? Tsunku-san is als de zon!
Zijn betrokkenheid was aanzienlijk.
Er zijn weliswaar mensen die weten dat dit niet het geval is, maar een zeker aantal mensen denkt dat, als een project geleid wordt door iemand met een grote naam, diegene niet echt veel invloed heeft op het proces. Dat diegene er simpelweg zijn naam aan verbindt.
Ja, dat klopt.
Maar bij dit spel is Tsunku-san veel verder gegaan dan simpelweg toezicht houden. Hij was er diep bij betrokken. Hij deed niet alleen mee met de planning, om vervolgens een paar liedjes aan te bieden. Hij deed heel veel: hij loodste ons door dilemma’s als hetgeen we net bespraken, en stelde nieuwe richtingen voor die we in konden slaan met het project.
Precies. Maar via e-mail kun je niet begrijpen wat hij bedoelt. Als je alleen zijn e-mails leest, vraag je je af waarom hij zegt wat hij zegt.
Maar als je hem ontmoet, begrijp je hem dan wel?
Ja. Hij zingt en kruipt echt in het ritme, en dan zegt hij: “Hier! Hier! Hier!” Zo kunnen we het makkelijk begrijpen. Hij zegt niet veel, maar werkt van punt tot punt, tot je het plotseling begrijpt.
Je krijgt allerlei tips, alleen maar door hem persoonlijk te ontmoeten.
Precies.