6. Osawa-sans voorbeeld volgen

Als ik jullie zo hoor praten, kan ik alleen maar concluderen dat dit een geweldig team is (lacht)! Maar gezien de huidige staat van spellen maken, is het niet makkelijk om een spel op deze schaal te maken — ik bedoel, met slechts vijf leden aan de basis van het team — dus het bestaan van dit team op zich is uiterst ongebruikelijk en vind ik zeer interessant.

Ik wist het! We zijn ongebruikelijk!

Echt waar! Ik bedoel, dat iedereen achter een centrale persoonlijkheid aanloopt en diens visie probeert te vatten, terwijl hij probeert iets te perfectioneren, is een soort groepsmechanisme dat nooit zou werken bij een team van 50 man.

(Lachen.)

Ook ik vond het ongebruikelijk en vroeg Iwata-san herhaaldelijk of het in orde was om door te gaan met de groep zoals die was. Maar jij zei dat het oké was, dus gingen we door zonder iets te veranderen.

Ik geloofde dat deze specifieke teamgeest voor de grootste efficiëntie zou zorgen en bovenal dat het het meest uit Osawa-sans persoonlijkheid zou halen. En, eh, hoe zal ik dit zeggen? Ik dacht dat het het beste zou zijn om niets te veranderen, omdat ik echt de indruk had dat dit team bekoord werd door wat alleen Osawa-san zou kunnen bereiken en dat iedereen bereid was zich achter hem te scharen.

...

Osawa-san is erg oprecht als het erop aankomt om iets te maken. Hij zegt niet veel, maar hij steekt veel van zichzelf in zelfs het kleinste effect in een spel, in attentheid richting de spelers, zodat je denkt, als je het spel speelt: “Wauw! Hij is geweldig!”

Ja, als je het spel speelt, vallen die elementen echt op.

Precies. Ze zijn subtiel maar belangrijk. Je kunt de speelse ziel erachter voelen.

En soms doet hij dingen die anderen nooit zullen opvallen. Takeuchi-san, kun jij een voorbeeld bedenken dat niet erg bekend is?

Nou, even zien. Eén voorbeeld dat niet zo bekend is — of liever gezegd, consumenten kunnen het eenvoudigweg niet weten omdat het niet in het spel zit — is dat hij er een afbeelding in stopt, puur voor de mensen die de software controleren voordat deze uit wordt gebracht.

O, echt waar?...

Alleen de mensen die de test doen kunnen het zien. Hij maakt dat soort attente gebaren op eigen beweging, zonder er iets van te zeggen tegen anderen.

...

Zijn er andere gebeurtenissen die we kunnen aanhalen om Osawa-sans bijzondere persoonlijkheid te illustreren?

Talloze! Toen we bijvoorbeeld WarioWare, Inc. maakten, maakten wij met zijn tweeën een proefversie. Ik tekende de personages en de storyboards en gaf ze aan hem, maar hij deed dan iets totaal anders. Maar zijn versie was leuker (lacht)! Zijn spel was zo helder en levendig, ik was er ondersteboven van.

Was je niet geïrriteerd omdat hij je storyboards veranderde?

Nee, helemaal niet. Als ik een type was dat er zo over dacht, dan denk ik niet dat we hadden kunnen functioneren als een team (lacht).

Juist (lacht).

Dat gebeurde ook een keer met het geluid. Osawa-san vroeg me om de geluidseffecten te maken en stemmen voor de personages, en ik maakte er verschillende dingen bij waar hij niet om had gevraagd. Terwijl ik aan het werk was, stelde ik me plekken voor waar kuchgeluiden bij zouden passen. Toen ik de voltooide versie zag, zaten ze echter op plaatsen waar ik ze nooit had verwacht. Maar hij had ze op zo’n manier gebruikt dat hun effect gemaximaliseerd werd. Ik was geschokt. Ik had iets van: “O, komen ze daar?!”

...

Masaoka-san, hoe heb jij Osawa-sans unieke persoonlijkheid ervaren?

Allereerst ben ik, als collega-programmeur, verrast door zijn snelheid. Als ik hem vertel over een bepaalde functie die ik wil hebben, is het binnen een ogenblik gepiept. En hij is erg beleefd. In elk spel zit een oefengebied en stuk voor stuk zijn ze bijzonder goed doordacht en attent.

Ah, dat is me vaak opgevallen.

Ik denk dat zijn persoonlijkheid is af te lezen uit zijn attentheid richting gebruikers.

Dat geloof ik ook. Ik heb de indruk dat hij zo hard als hij kan nadenkt over waar sommige spelers mogelijk problemen zouden kunnen hebben, ook al is hij zelf misschien in staat om er zo voorbij te scheren als hij het zelf speelt. Seki-san, wat denk jij?

Nou, hij is erg goed met animaties. Ik maak ook animaties. Ik leg meestal de nadruk op soepele bewegingen en realisme, maar Osawa-san zegt dan: “Doe het zo.” Dan laat hij me zien wat hij heeft getekend en de illustratie, de animatie zelf, is leuk om te zien. Natuurlijk zijn zijn programmeerwerk en ideeën fantastisch, maar wat volgens mij echt ongelooflijk is, is hoeveel aandacht hij eraan besteedt om iets leuk te maken.

Aha, ik snap het. Osawa-san, doe jij de feitelijke pixel-art?

Eh... een beetje. Maar ook al doe ik het, dan doen Takeuchi-san en Seki-san het meestal alsnog opnieuw.

Maar jij maakt de oorspronkelijke versie.

Soms.

En je schrijft alle tekst, nietwaar?

Ja... althans, het grootste deel.

Hij kan alles (lacht)!

Hij is multigetalenteerd.

Hij doet alles, behalve zijn wensen in woorden uitdrukken (lacht).

(Lachen.)

Oké iedereen, vertel me wat jullie het leukst vinden aan Rhythm Paradise. Laten we met jou beginnen, Seki-san.

Wat ik het leukste vind? Hm, dat zal de snelle stylusbeweging zijn. Het is een type bediening dat in het hele spel voorkomt, maar ik houd van het unieke gevoel om de stylus tegen het scherm te drukken bij de snelle beweging, en dan het gevoel van verlossing als je de stylus optilt. En ik houd ervan dat je de snelle stylusbeweging kunt gebruiken om zoveel verschillende dingen te doen.

Ik vind de simpele delen van het spel leuk. Ik heb geen specifieke achtergrond in muziek, dus toen ik aan het spel werkte probeerde ik geen ingewikkelde dingen te doen, maar lette ik op simpele elementen, zoals simpelweg steeds weer tikken of slepen met de stylus.Maar ook al is de structuur eenvoudig, dankzij Tsunku-sans muziek en Osawa-sans arrangementen is het een bevredigend spel. Vanwege de opbouw en plaatsing van die elementen zijn de simpele aspecten van het spel leuk. Ik raad iedereen aan die delen te proberen.

Yone-san?

Oké. Zoals Masaoka-kun al opmerkte, zijn de regels simpel en vereisen ze erg weinig voorbereiding van de spelers. Iedereen kan dus het spel oppakken en meteen beginnen te spelen. En een gevoel voor ritme is noodzakelijk in het leven, wie je ook bent. Een huisvrouw kan haar groenten bijvoorbeeld beter snijden als ze dat doet in de maat van een beat (lacht)! Ik geloof dat je de ritmische vaardigheden die je op hebt gedaan met het spel in deze situaties kunt implementeren, dus ik hoop dat mensen dat leuk zullen vinden. Het is een type spel dat heel veel verschillende mensen kunnen waarderen, dus ik hoop dat ook mensen die niet dagelijks spellen spelen het zullen proberen.

Takeuchi-san?

Nou, er zijn veel aspecten aan het spel die niet te begrijpen zijn tot je het echt gaat spelen, dus eerst wil ik dat iedereen het eens probeert. Zelfs nu nog zijn er dingen die me versteld doen staan. Als ik aan het spelen ben, zijn er allerlei kleine ontdekkingen en verrassingen. Het spel zit boordevol dit soort kleine pleziertjes, dus ik hoop dat iedereen het eens zal proberen. En eh... dat was het!

Voordat ik Osawa-san aan het woord laat, wil ik nog even zeggen wat ik leuk vind aan het spel. Eén van de dingen die ik leuk vind, één van de basispunten, is dat je zou verwachten dat je de spellen eenvoudig kunt voltooien door je aan je eigen ritme te houden. Het spel heeft echter verschillende obstakels die ontworpen zijn om je ritme te verstoren, bijvoorbeeld door je gezichtsveld te blokkeren of door opeens de camerahoek te veranderen. Ik vind het grappig om te zien hoe makkelijk ik van de wijs te brengen ben en mijn ritme dan verstoord wordt (lacht). Met andere woorden, ik trap in alle vallen die zijn gezet door de ontwikkelaars en dat is leuk.Ik vind het ook leuk, hoe de geluiden me een tijdje bijblijven. Als ik heb gespeeld, blijf ik een tijdje de muziek neuriën of hoor ik de tiktakgeluiden van een pingpongbat in mijn hoofd (lacht). Of ik eet in mijn hoofd een manju in de maat van de muziek (lacht)! Eh... als die geluiden in mijn hoofd aanhouden, wanneer ik mijn taken uitvoer als president, dan heb ik misschien een probleem.

(Lachen.)

Dat is wat ik leuk vind aan het spel. Als ik het spel speel, begin ik automatisch te glimlachen (lacht). Dat is nog zo’n aantrekkelijk aspect van het spel. Sorry dat ik maar door blijf ratelen. Osawa-san, wil jij het voor me afronden?

Wat ik leuk vind aan Rhythm Paradise.

Ja, graag.

...Ik heb altijd van muziek gehouden. Zeker van de ritmes. En... ik houd van videogames. Ik vind Rhythm Paradise leuk, maar wat ik het leukste vind van alles... wat volgens mij leuk is... is dat iedereen harmonisch met me meewerkte toen ik het maakte. Dat is wat ik leuk vind.

Hm, juist (lacht).

Het is niet echt een bericht aan de spelers. Het is meer een... persoonlijke opmerking..

Maar ik snap wat je bedoelt. Zonder jou hadden we dit spel nooit gemaakt. Als we Tsunku-san niet hadden ontmoet, was het spel nooit uitgekomen en als dit team nooit was samengesteld, zou het nooit voltooid zijn. Om nog een stapje verder te gaan, als het bedrijf dit unieke team niet het groene licht had gegeven om door te gaan met de ontwikkeling, zouden we nooit zover zijn gekomen. Dus ik denk dat dit spel is ontstaan uit een serie buitengewone toevalligheden.

Zo is dat. De toevallige gebeurtenissen stapelden zich op. Echt waar.

Het zou geweldig zijn als het resultaat van die toevalligheden terechtkomt in de handen van veel mensen. Ik hoop dat de muziek ervan begint te spelen in de hoofden van miljoenen mensen, om vervolgens nooit meer op te houden!

(Lacht.)

Welnu, dat is het volgens mij wel zo’n beetje. Eh, is iemand nog iets... O ja, dat is waar ook. Ik heb een vraag voor Osawa-san. Wat vind jij van Takeuchi-san?

Hè?

Oh-oh... (lacht).

Oh-oh... (lacht).

Eh...

Ik d... durf het niet aan te horen (lacht).

Wat voor persoon is hij?

Zonder hem... was ik nergens.

(Lachen uitbundig.)

Spiritueel... professioneel... zou ik... nergens zijn (lacht).

Ik begrijp het helemaal (lacht).

Is dat antwoord... in orde (lacht)?

Het is prima. En wat vind je van Yone-san?

Hij is erg... aardig. Hij begrijpt me... en beurt me op. Als ik me ellendig voel, stuurt hij me e-mails met katjes.

(Bulderen van het lachen.)

En d... daar beur je van op (lacht).

Foto’s van schattige katjes zijn een grote hulp (lacht).

’s Ochtends, als hij er sip uitziet, stuur ik hem plaatjes van katjes om hem te helpen tot rust te komen.

Echt waar (lacht)?!

Soms.

Soms.

Daar is de bedrijfsmail niet voor bedoeld (lacht)!

Echt... alleen maar af en toe.

Oké, iedereen bedankt.

Bedankt!