5. Twee nieuwe teamleden

Dus Osawa-san beet zich vast in een aantal nieuwe ideeën, Takeuchi-san deed de art en Yone-san de muziek. De mate waarin Rhythm Paradise voltooid was, was met sprongen vooruit gegaan. Na deze lange worsteling sloten zich vervolgens twee nieuwe leden bij het team aan.Bedankt voor het wachten, Masaoka-san en Seki-san. Waar hebben jullie aan gewerkt?

Ik had voornamelijk de leiding over het programmeerwerk. Ik werkte aan een aantal van de belangrijkste minigames en bijkomende fraaiigheden. Ik schreef ook een aantal programma’s die met het menu te maken hadden.

Ik had de leiding over het beeld. Ik werkte aan personages en twee- en driedimensionale art. Ik heb ook een paar schermen ontworpen voor het menu.

Wanneer kwamen jullie bij het team?

Ongeveer een jaar geleden.

Wat was toen jullie indruk van het project?

Nou, ik ben altijd al een grote fan geweest van Rhythm Tengoku. Ik kocht het op de dag dat het uitkwam en raakte er meteen verslaafd aan. Ik was dolgelukkig om me bij het team aan te sluiten. Daarvoor had ik alleen aan het testmodel van een ander project gewerkt, maar alleen werken geeft niet veel voldoening. Toen kwam ik bij dit team en schoot mijn enthousiasme opeens omhoog. Ik vond het geweldig, hoe iedereen met volle vaart vooruit ging en volledig was opgeslokt door zijn bezigheden.

Iedereen ging vooruit, met de ogen vast gericht op Osawa-san.

Ja. Het was alsof Osawa-san een pilaar was, die het centrum vormde van hun koortsachtige activiteiten. Ik weet niet precies hoe ik het het beste kan zeggen. Ik was constant in een opperbeste stemming.

Zonder enige verwarring?

Precies. Toen ik bij het team kwam, had Osawa-san de fundamenten al gelegd, dus met die basis kon ik alles eruit gooien wat me te binnen schoot. Ik was gezegend met een goede ontwikkelomgeving.

Je bent zelf ook niet de minste als het gaat om het neerzetten van zo’n fundament.

Ja. Ik houd ervan om het onderliggende raamwerk van een spel te maken (lacht).

Maar hoe meer je destijds deed, des te meer vorm het kreeg. Dat moet erg stimulerend zijn geweest.

Ja. Beide activiteiten zijn leuk, maar op dat moment wilde ik er prioriteit aan geven om het ene na het andere element een definitieve vorm te geven, dus ik genoot ervan.

Hoe zit dat met jou, Seki-san?

Toen ik bij het team kwam, zei iemand die wist van de ontwikkeling van de Game Boy Advance-versie dat ik gelukkig mocht zijn, als er zelfs al een paar van de minigames die ik maakte gebruikt zouden worden.

Aha, ik snap het. Toen we Rhythm Tengoku maakten voor de Game Boy Advance, werd een groot aantal van de individuele ritmespelletjes geweigerd. Zelfs als eentje goed in elkaar stak: het thema was ritme, dus als het niet goed voelde, moest de hele minigame weg. Dus wat die persoon zei was in dat opzicht waar.

Ja. Maar aanvankelijk maakte ik me wel zorgen.

Of je ritmespelletjes wel gebruikt zouden worden.

Ja (lacht). Maar toen ik bij het team kwam en met iedereen begon te werken, ging ik me steeds minder zorgen maken. Het was veel leuker om samen met alle anderen van het spel te genieten. Ik werd er steeds meer door opgeslokt.

Juist. Het is interessant dat jullie allebei hebben gezegd dat jullie erdoor werden ‘opgeslokt’. Dat hoor ik niet zo vaak van andere ontwikkelteams. Ik vraag me af waarom.

Ik denk dat het komt doordat we zoveel plezier hadden bij het maken van het spel. Dit spel is echt simpel, dus toen we het maakten, waren er nauwelijks aspecten die niet direct verband hadden met wat er zo leuk is aan het spel. Toen ik eraan begon te werken, kwam ik al snel delen tegen waarvan ik dacht: “O, dit is leuk!”

Aha, juist, ik snap het. Er waren geen momenten waarop je tegen jezelf moest zeggen dat je moest volhouden tot je uiteindelijk bij het leuke deel zou komen.

Precies. Ik schreef aan het programma, dan draaide ik me om en begon ik het te spelen. Er was dus een onmiddellijke beloning. Natuurlijk kwam niet alles perfect uit. Sommige delen kwamen afschuwelijk uit.

Hoe dan ook werkte die onmiddellijke beloning in het voordeel van het spel. Was er niets dat je leuk vond, maar waarvan Osawa-san zei dat hij het niets vond?

Nou, hij zei niet met zoveel woorden dat het niets was, maar...

Hij zegt het niet, maar je kunt wel zien dat hij het denkt?

Als hij iets leuk vindt, zegt hij het. Dan weet je dat dus. Als hij het leuk vindt, is zijn reactie helder en simpel.

Maar als er geen reactie is?

Dan is er weinig respons.

(Lacht.)

Als hij een reactie laat zien, dan draait hij zich weg en zegt hij: “O, dit is leuk.” Fluisterend, vlak voordat hij wegloopt. Als je dat hoort, weet je dat je het goed hebt gedaan. Je bent blij nadat hij is vertrokken. Als hij zo een paar woorden laat vallen, dan zijn ze vol betekenis en geven ze je zelfvertrouwen.

Ja, dat is waar (lacht).

Echt, jullie zijn een uitstekend team (lacht)!

...

(Lacht.)

(Lacht.)

Hoe zag jij het, Takeuchi-san? Pasten de twee nieuwelingen zich makkelijk aan aan het team?

Ja. Het leek bijna alsof er geen grenzen tussen ons waren.

Hm, hoe denk je dat dat kwam?

Ze zijn allebei op hun eigen manier waardevol, maar een grote onderliggende factor was dat Osawa-san ze alles uitvoerig uitlegde. Toen wij met zijn vijven samenkwamen voor onze eerste vergadering, zette Osawa-san uiteen hoe we het spel gingen maken. Dat maakte mij een tevreden mens!

(Lachen.)

...

Ik dacht: “Wauw, hij wordt een echte regisseur. Hij is volwassen geworden!” (Lacht.)

Juist (lacht).

Hun waarde ligt voor een deel in het feit dat ze rustig naar zijn advies luisterden en zich inspanden om alles te weten te komen over wat wij van het project vonden, zonder gemaar. Daarom kon iedereen binnen dit team zo goed met elkaar opschieten (lacht).

Mooi hoor. Wat vond jij ervan, Yone-san?

Ik ben het ermee eens dat ze er direct bij pasten, zonder enig gedoe. Goed, in het begin, toen Masaoka-kun iets wat hij gemaakt had aan Osawa-san liet zien, kreeg hij de gebruikelijke “Hmm...”-reactie. Toen droop de beteuterdheid van zijn gezicht (lacht). Maar ze zijn allebei goed in staat om zich te realiseren wat er van hen gevraagd wordt, dus het duurde niet lang totdat hun ideeën aansloten op die van de rest. Daarom was ik zo onder de indruk toen ze, nadat er enige tijd was verstreken, iets begonnen te maken met de unieke sfeer van de oorspronkelijke Rhythm Tengoku.

O, is dat zo? Dat moet het resultaat zijn geweest van het feit dat ze het eerste deel zo leuk vonden en zo vaak hebben gespeeld.

Ik denk inderdaad dat dat het voor een groot deel verklaart. Ik speelde dat spel tot ik erbij neerviel (lacht)!