1. Rhythm Tengoku: Game Boy Advance
Welnu, zullen we het om te beginnen even hebben over het vorige spel? Rhythm Tengoku werd in de zomer van 2006 uitgebracht voor de Game Boy Advance (in Japan). Om je de waarheid te zeggen: hoewel het voor zijn lancering weinig aandacht trok, werd het door veel mensen goed ontvangen. Osawa-san, wat dacht jij, het grote brein achter de serie, ten tijde van de lancering?
Ik vroeg me af of iedereen het leuk zou vinden. Ik was er heel erg onzeker over. Omdat er niet zoiets als een muziekpartituur in beeld verschijnt, was het een nieuw soort ritmespel en ik dacht dat alleen een beperkte groep mensen het zou snappen. Natuurlijk deden we bij het maken van het spel alles wat we konden om dat te voorkomen, maar ik besefte dat we het niet konden weten voor het spel uitgebracht werd... Ik was ongelooflijk zenuwachtig...
Hoe voelde het toen je de respons zag?
Ik was doodsbang toen ik via het internet de reputatie van het spel probeerde te achterhalen, maar voor het grootste deel was die goed, dus ik was heel erg opgelucht ...
Dus in plaats van het spel arrogant te lanceren, met veel vertrouwen en zelfverzekerdheid, bracht je het uit met een zekere angst. Maar de respons was ongelooflijk positief.
...Ja.
Nu ik eraan denk: toen het spel voor het eerst uitkwam, genereerde de Nintendo DS veel aandacht, dus sommige mensen vroegen zich af waarom we de moeite namen om het uit te brengen voor de Game Boy Advance.
...Dat klopt.
Hoewel de aandacht van het publiek uitging naar het nieuwe systeem, herinner ik me dat je gebrand was – men zou zelfs kunnen zeggen: stoïcijns – op het plezier om iets met knoppen te spelen.
Ik wilde dat spelers het gemakkelijk buiten konden spelen en voordeel konden halen uit het kleine scherm van de Game Boy Advance... Het werd wat het was, omdat ik er sinds de vroegste stadia van de ontwikkeling zo over dacht...
Takeuchi-san, jij was net als Osawa-san vanaf de vroegste planfases bij de ontwikkeling betrokken. Wat vond jij ervan dat Rhythm Tengoku zo een hit was?
Hm... Ik wist dat Osawa-san als hoofdplanner veel van zichzelf had gegeven, dus ik wilde zijn visie tot leven brengen en het aan de wereld geven (lacht).
Juist (lacht). Die opmerking zegt veel over de sfeer binnen zijn team.
Iwata-san, ik ben ervan overtuigd dat je al weet hoe kieskeurig Osawa-san kan zijn. Hij heeft zeer sterk zijn eigen ideeën. Maar hij sprak ze niet openlijk uit, waardoor anderen vaak niet begrijpen wat hij bedoelt. Je moet hem goed kunnen lezen (lacht).
...
Hij is een perfectionist.
Precies!
...
Hij moet zijn eigen pad bewandelen en je kunt zijn geest horen roepen: “Lees de richting die ik uitwil maar af aan mijn aura!”
Ja, zo is het helemaal.
...
Dus een van je belangrijkste taken binnen het team was om Osawa-san ter zijde te blijven staan en hem overal te volgen.
Ja. Ik heb per slot van rekening vertrouwen in zijn ideeën, dus ik doe mijn best om hem bij te blijven. Maar als hij een dipje krijgt, zegt hij tegen mij: “Weet je, als je met me meekomt, word je ook de diepte in gesleurd.”
(Lachen.)
...
Ik kon merken dat Rhythm Tengoku uiteindelijk vorm had gekregen – en geen moment te vroeg – na een lange zoektocht.
Ja. Ik denk dat het voor ons een verscheidenheid aan gevoelens en emoties behelst. Op een goede manier.
Ik meen me te herinneren dat iedereen, die meewerkte aan de ontwikkeling, danslessen nam om een gedeeld bewustzijn van ritme te kweken.
Dat klopt. Toen we met Tsunku-san, die het spel leidde, overleg pleegden over ritme, zei hij dat we het het snelste zouden begrijpen als we zouden proberen te dansen. En dus we gingen met zijn allen naar Tokio.
Ik betwijfel dat jullie hadden verwacht dat jullie danslessen zouden nemen voor jullie werk voor Nintendo! Osawa-san, hoe waren die lessen?
Eh... ze waren leuk.
(Lacht.)
Hij leek zich echt te vermaken. Hij had het destijds heel erg druk en was niet in beste vorm, maar zijn gezicht straalde gewoon!
Hij dronk zelfs energiedrankjes voor de lessen! Ik was onder de indruk. Ik dacht: “Dit is pas echte toewijding!”
Het was... leuk.
Hahaha! Maar het was niet makkelijk, toch?
Nee.
Je bent niet bepaald een atletisch type.
Het hoort bij het werk.
Ja, hoort het bij het werk (lacht)?
Na een tijdje kregen we de smaak te pakken.
Tsunku-san wist het ons op een eenvoudige manier te leren.
Hij had een sterk verlangen om met dit spel het ritmegevoel van Japanse mensen te verbeteren. Dat herinnert me eraan dat we het woord ‘groove-gevoel’ gebruikten om te beschrijven wat er leuk is aan het spel. Osawa-san, heb jij dat woord bedacht?
...(Denkt na.)... Dat weet ik niet zeker.
O (lacht).
Die tijd was... een beetje vaag.
Hm. Vaag.
Ik probeer te bedenken wie dat was...
Het maakt ook niet zoveel uit, lijkt me. Ik vind het alleen goed dat we zo’n helder woord hebben om het spel mee te beschrijven.
Wie... was het...?
Het maakt echt niet uit.
Misschien was het Tsunku-san.
Oh, Tsunku-san?
Of misschien waren we gewoon met zijn allen aan het praten en... Nee, het is allemaal te vaag.
Eh, dat snap ik. Laten we het hele onderwerp maar vergeten.
(Lachen.)