3. ''Zullen we dat dan maar doen?''
Als je zegt, “We gaan ervoor!” en naar de finish wilt koersen, maar het niet eens wordt over de koers die gevolgd moet worden, komt dat soms doordat er teveel mensen bij een project betrokken zijn.
Ja, dat klopt.
Want bij het maken van een videospel zijn veel mensen betrokken. Het is niet alleen zo dat er meer meningen in het rond vliegen, de hele situatie wordt een stuk ingewikkelder. Als veel mensen zich richten op kwaliteit en in het negatieve verzanden, is het nog niet zo erg omdat er tenminste veel suggesties rondgaan. Maar er zijn ook altijd mensen die zich opwerpen als bemiddelaars en dingen zeggen als, “Is dat uiteindelijk niet hetzelfde als wat Miyamoto zegt – de andere kant van dezelfde munt?”
(lacht)
Als dat begint is het erger dan een negatieve houding. Daarom denk ik dat je moet denken als een man en vrouw die op het punt staan te gaan trouwen. Hoe meer ze vanuit verschillende perspectieven denken over de locatie, indeling en cadeaus, hoe ingewikkelder het wordt. Maar als puntje bij paaltje komt, is de vraag of ze wel of niet gaan trouwen het belangrijkst, nietwaar?
Precies! (lacht)
Dus als iedereen zegt dat dit niet goed is, en dat niet goed is, en iedereen vraagt, “Oké, maar wat gaan we nou doen?!”, dan is de persoon die ze kan herinneren aan het belangrijkste werk wat verricht moet worden de persoon die de oplossing kan vinden.
Ja, dat klopt.
Het is een waarheid als een koe. Ze zijn het misschien niet eens, maar op één of andere manier moeten ze het toch eens worden. Sommige mensen zijn het nergens mee eens, zonder te beseffen dat er uiteindelijk toch overeenstemming bereikt moet worden. Daardoor wordt het echt lastig om dingen voor elkaar te krijgen.
Ja, sommige mensen zitten zo in elkaar.
Waarom eigenlijk? Zoeken ze naar goedkeuring of zo? Denken ze dat ze door te klagen bereiken dat jij, of wie dan ook, iets zal doen om de situatie op te lossen?
De gedachte dat ze wordt gezegd dat het huwelijk niet doorgaat komt niet eens bij ze op.
Exact!
Alles gebeurt onder de aanname dat het huwelijk wel door zal gaan.
Jij hebt vast de hele tijd met dat soort dingen te maken, zowel in het klein als in het groot. Hoe ga je daarmee om?
Als het echt te erg wordt, gebruik ik ferme taal. Ik zeg, “Als jij niet wilt toegeven, dan moeten we jouw weg maar volgen.”
Wauw.
Ik zeg, “Als jij niet de ene kant op wilt gaan, hebben we geen keuze, en moeten we dus de andere kant opgaan.” We moeten tenslotte als team vooruit.
En terwijl je zegt “dan moeten we jouw weg maar volgen” kook je van binnen vast van woede. (lacht)
(lacht)
Maar om dat te kunnen zeggen moet je niet alleen woede maar ook vastberadenheid voelen. Als je zegt “dan moeten we jouw weg maar volgen” en anderen stemmen ermee in, dan weet je dat je genoeg kracht moet hebben om in te grijpen en de dingen recht te zetten als het verkeerd gaat.
Ja.
Dat is lastig. Ik denk dat je de knoop door kunt hakken als je aanvoelt hoe dringend iets is, de noodzaak.
Ja, dat is helemaal waar.
Om de knoop door te hakken, moet je soms bewust iets forceren. Als je bijvoorbeeld met vijf of zes mensen gaat lunchen, gaat niet iedereen zijn eigen gang. Iedereen bespreekt de - noedelsoep of soba of wat anders – maar de groep gaat uit elkaar als niet iemand opeens hardop zegt, “Laten we katsudon (varkenskotelet op rijst) gaan eten!”
Dat klopt.
Het is niet zo dat de persoon die als eerste zegt, “Laten we katsudon gaan eten!” zijn zin wil opleggen aan de groep. Hij zorgt juist dat de groep verder kan door een beslissing te forceren.
In dat opzicht ben ik trouwens de laatste persoon met wie je uit eten wilt gaan. Als me wordt gevraagd wat ik wil eten, zeg ik, “Maakt me niet uit”. Maar als de persoon met wie ik ga eten vervolgens tempura voorstelt, zeg ik, “Tempura? Hmm…” (lacht)
Hey, dat is niet goed!
Dat weet ik. Ik voel me daar ook schuldig om. (lacht)
In dat soort situaties heb je niet veel aan Shigeru Miyamoto!
(lacht) Ja, wrijf het maar in.
Mijn vrouw is precies zo. Ze zegt dat alles prima is, maar vervolgens zegt ze, “Huh?! Tempura?!” (Beide lachen)