2. Eindeloos luisteren
Nagamatsu, is er een nummer dat jij erg mooi vind, zoals Yokoto van 'Slider' houdt?
Als ik één nummer van de cd moest kiezen, zou dat het basisthema uit Super Mario World zijn. Ik weet nog dat ik het op de piano speelde, vlak nadat ik begon met het maken van muziek. De vingers van je linker- en rechterhand bewegen snel en op een prettige manier, dus het was een leuk nummer om te spelen.
Waren videogames van invloed op jouw interesse in muziek?
Ja, ze waren behoorlijk belangrijk.
Was dat omdat je tot de Famicom-generatie behoorde?
Als kind was ik al weg van de muziek in videogames, maar wat ik echt wilde, was muziek componeren voor films. In mijn studententijd vertelde iedereen me echter dat de muziek die ik schreef goed paste bij videogames, en ik realiseerde me dat videogames een grote invloed op me moeten hebben gehad.
Daar mag je Kondo de schuld van geven.
(lacht)
Nee, ik zou hem moeten bedanken! (lacht)
Zo kun je het ook zien! (lacht)
Nagamatsu, toen jij voor het eerst… Oeps, ik ben niet degene die hier de vragen hoort te stellen. (lacht)
'Yokota vraagt.' (lacht)
Sorry. (lacht)
Nee, ga je gang!
Nagamatsu, ik ben benieuwd hoe oud jij was toen de muziek in videogames je begon op te vallen.
Toen ik negen of tien was. Ik begon met de Famicom te spelen toen ik twee was.
Wat? Je kunt nog niet spelen als je pas twee jaar oud bent!
Het schijnt dat ik al vrij veel speelde toen ik twee was.
Wanneer ben je geboren?
In 1982.
Je werd een jaar voor de release van de Famicom geboren. Als je twee was, was dat een jaar nadat hij werd uitgebracht. De Famicom begon net populair te worden. En toen je drie was, kwam Super Mario op de markt.
Ja. Er was een tijd dat hotels Super Mario Bros. hadden.* Als ik het spel speelde, kwamen de mensen om me heen staan om te kijken. *Veel hotels in Japan hadden een spellenkamer met Super Mario Bros.
Was dat omdat je zo goed was?
Ja, omdat ik het constant speelde.
Hoe oud was je toen?
Volgens mij was ik ongeveer vier of vijf.
Ongeveer vier of vijf… Op die leeftijd was je al een gamer waar mensen naar kwamen kijken? (lacht)
Ja. (lacht)
Toen je vijf jaar oud was verzamelden mensen zich om je heen om je Super Mario te zien spelen. En toen je tien jaar was begon je te denken over spelmuziek.
Ja, ik wilde het basisthema van Super Mario spelen, maar dat is knap moeilijk op piano. Ik leerde mezelf piano spelen dus ik speelde op het gehoor. Het lukte me niet goed om de noten van het basisthema leren, omdat de toonsoort nogal eens verandert. Het eerste nummer dat ik leerde naspelen kwam uit Super Mario World. Daarom vind ik het zo mooi, en vind ik het leuk om na te spelen.
Als je het niet leuk had gevonden om na te spelen, had je hier vandaag misschien niet gezeten.
Misschien niet. (lacht) Ik speel het nog steeds vaak.
Ik speel het ook vaak. Ik denk dat iedereen die het werk doet dat wij doen, de nummers die hij leuk vindt op het gehoor leert spelen. Als je een nummer hoort dat je echt leuk vindt, wil je het op je eigen manier spelen, ook al is het maar een gedeelte.
En zo leren mensen zoals jullie twee, Yokota en Nagamatsu, op eigen houtje videogamemuziek spelen, en worden uiteindelijk zelf videogamecomponisten. En als iemand jonger dan jullie die muziek hoort, volgen ze in jullie voetsporen en komen ook in deze wereld terecht.
Dat zou fantastisch zijn. Maar ik werk met orkestrale muziek, en dat is moeilijker na te spelen op het gehoor.
Ik vermoed dat het vroeger makkelijker was, omdat de Famicom niet veel geluiden kon maken.
Ja. In de nummers uit die tijd kon je maar drie geluiden tegelijk gebruiken. Je kon dat redelijk goed kopiëren met twee handen. Als je je vrienden vertelde dat je een Mario-nummer kon spelen, en het ze liet horen, keken ze al snel tegen je op.
Speelde je het ook op school?
Ja.
En iedereen kwam luisteren?
Ja.
(klapt) 'Yokota-kun*, dat is zó cool!' * Net als 'san' is 'kun' een titel die achter een naam wordt gebruikt. 'Kun' wordt doorgaans gebruikt voor iemand die jonger is, en is gangbaar onder scholieren.
(lacht)
Op de basisschool werd het leuker gevonden als je videogamemuziek op de piano speelde, dan wanneer je klassieke muziek speelde.
Ik hoorde iets soortgelijks. Een vriend van mij die wat jonger is, studeerde af aan het conservatorium. Tijdens de lessen die hij moest geven om muziekdocent te worden, speelde hij videogamemuziek voor zijn leerlingen. Ze toonden een enorme belangstelling en de drempel verdween.
Ik begrijp precies wat je bedoelt! (lacht)
Toen ik eens in het buitenland was, ontmoette ik een Japanner die van land naar land reisde. Hij vertelde dat waar hij ook was, als hij de Mario-muziek speelde, iedereen die herkende. Zo leerde hij mensen kennen. Ik vond dat erg leuk om te horen.
Wauw… Ik neem aan dat dat komt omdat mensen uit de hele wereld naar de muziek uit Mario-spellen luisteren. Als je een videogame speelt, luister je de hele tijd naar de muziek, omdat die wordt herhaald. Als je normaal gesproken naar een nummer luistert dat je mooi vindt, en je blijft ernaar luisteren, krijg je er genoeg van.
Ja.
Waarom is dat geen probleem met videogamemuziek?
Dat is moeilijk te verklaren, maar ik probeer muziek te maken waar mensen eindeloos naar kunnen luisteren, zonder er genoeg van te krijgen. En als ik denk dat het af is, doe ik dit… (sluit zijn ogen en leunt achterover in zijn stoel) Ik luister er urenlang naar. Soms dans ik zelfs op het ritme.
Wauw!
Je herhaalt het nummer eindeloos en blijft ernaar luisteren.
Ja.
En als je er uren achtereen naar kunt luisteren, is het wat jou betreft af.
Precies. Als me dat niet lukt, weet ik dat er iets niet goed is.