2. De excursie naar de orkestopname
(Na het bekijken van het filmpje van het orkest) Ik denk dat de mensen die erbij aanwezig waren zich weer uitstekend hebben vermaakt.
Dat klopt. Veel medewerkers zeiden dit keer “Ik wil graag de opnames bijwonen!” Eigenlijk wilde ik het zelf ook niet missen, dus gingen we met alle ontwikkelaars…
Alle ontwikkelaars? Dus niet een deel van het team, maar echt elke persoon die bij de ontwikkeling was betrokken?
Juist. Ik nam ze allemaal mee op excursie.
Een excursie voor het hele team... Yokota, dat was echt één van je wildere ideeën (lacht).
O ja (lacht). Natuurlijk was het onmogelijk geweest als we van hogerhand geen toestemming hadden gekregen. Omdat er in de zaal geen plaats was voor iedereen, hebben we de opnames in ploegen bijgewoond…
En wat vond Miyamoto ervan?
Hij vond het wel oké. Hij zei, "Nou ja, het is dichtbij, dus ga je gang, waarom niet?”, of iets van die strekking.
Aha.
Ik wilde graag dat iedereen zou zien hoe het ging, al die mensen die met verschillende instrumenten die één stuk muziek maakten.
Je wilde ze de uitvoering laten zien.
Ja, zo was het.
Weet je, als je alleen al dit filmpje hebt gezien, ga je op sommige momenten een beetje anders naar de orkestmuziek luisteren. Als je gewoon naar een CD luistert, kun je niet zien wat voor uitdrukkingen mensen tijdens het spelen maken, of wat voor soort mensen het zijn. In dat opzicht begrijp ik wel wat je wilde bereiken toen je dacht “Ik wil dat iedereen dit ziet” en iedereen meenam.
Hartelijk dank. Dat is een hele opluchting (lacht).
Ik vermoed dat dit zijn invloed op ons personeel ook wel heeft gehad. Misschien heeft het hun gevoel voor muziek verandert, of kijken ze nu anders aan tegen teamwerk.
Dat klopt. Eén van de ontwerpers zei, “We moeten de lat voor de vormgeving veel, veel hoger leggen, als we niet willen achterblijven bij deze muziek!”, terwijl andere medewerkers die nooit over hun emoties spreken zeiden, “Nou ja, ik was best wel ontroerd.” En waar waren ze nou eigenlijk door ontroerd? In het begin kan het orkest de muziek nog niet vloeiend spelen. Daardoor klinkt het aanvankelijk wat vreemd. Zo vreemd dat je je begint af te vragen of het ze wel gaat lukken.
Maar na een paar keer oefenen, zie je ze steeds beter worden, recht voor je ogen.
Precies. Je ziet de professionele kracht van concentratie en verscherpt bewustzijn, alles gericht op het perfectioneren van een enkel ding. Dat aspect ervan kwam ook over op de mensen die helemaal niets met de muziek te maken hadden. Ik hoorde veel mensen zeggen, “Het is eigenlijk net als bij het maken van een spel.”
Bij het maken van een spel, begin je blind, op de tast te werken. En vervolgens probeer je de perfectie steeds dichter te benaderen. Dat lijkt inderdaad sterk op de uitvoering van een orkest.
Juist. Als de mensen van alle verschillende onderdelen er niet maximaal voor gaan, wordt de muziek niet compleet. Volgens mij geldt hetzelfde bij het maken van spellen.
De muzikanten waren extreem professioneel. Ze hieven bijvoorbeeld hun hand op en zeiden, “Laat me dit deel nog eens doen,” zelfs als niemand anders had gemerkt dat er iets mis was.
Miyamoto had me dat ook al verteld. De proactieve houding van de musici had echt indruk op hem gemaakt. Hij zei dat het interessant was om de muzikanten te zien zeggen “Sorry, maar laat me dat deel nog eens doen”, ook al was niemand een vergissing opgevallen. Om te zien hoe ze dat deel dan keer op keer herhaalden, totdat geleidelijk alles op zijn plek viel.
Ik was echt onder de indruk van hun houding. Als ze een uitvoering hadden voltooid en wij dachten dat het een goede opname was, zeiden we “Oké, geweldig, laten we verdergaan met het volgende nummer”, maar dan zeiden ze “ Nee, wacht!”
Dat niet alleen, maar de andere muzikanten mopperden er ook niet over. Ze werkten allemaal samen, en de sfeer was zo dat iedereen openstond voor correcties.
Dat klopt. Als één persoon iets had verbeterd, dan volgden er meer, de een na de ander stak zijn hand op en zei “Ik ook”. Eerlijk gezegd kon ik niet eens zeggen wat er verkeerd was gegaan, maar ik hoorde wel dat de stukken beter en beter werden.
Nagamatsu, wat is jou mening hierover?
In mijn studententijd, was ik betrokken bij een orkest en een brassband…
Je bedoelt dat je een instrument speelde?
Ik speelde, ja, en heb ook songs geschreven voor die brassband.
Dus was je al bekend met die wereld. Welke indruk kreeg je tijdens het bekijken van de opnames?
Ik vond het zeer ontroerend. Ik bedoel, dit was wel even van een ander kaliber. De mensen die voor deze opnames waren bijeengekomen waren de allerbeste muzikanten, professionals in hart en nieren.
Hoeveel mensen waren er ongeveer?
Het orkest alleen al bestond uit zestig mensen. Vorige keer waren het er ongeveer vijftig, dus kreeg ik ook daardoor al het gevoel dat de schaal was vergroot. En ik noemde net de muzikanten professionals in hart en nieren, maar dat geldt ook voor de dirigent. Een man met de naam Taizou Takemoto4... 4 Taizou Takemoto: Een dirigent die actief is in een breed aantal genres, zoals filmmuziek en spelmuziek, met de voornaamste focus op klassieke muziek.
Dat is Takemoto van het Smash Bros.-concert5, toch? Ik heb ook het voorrecht gehad hem eens persoonlijk te ontmoeten en te spreken. 5 Smash Bros.-concert: Het "Super Smash Bros. Melee Orchestral Concert" dat in augustus 2002 in Tokio werd gehouden. Georganiseerd door Nintendo and HAL Laboratory, Inc.
O ja, dat is ook zo. Deze keer hadden we Takemoto voordat hij met de opnames begon uitgenodigd bij Nintendo om naar de demomuziek te luisteren. Toen we hem vroegen, “Wil je eerst alleen naar de muziek luisteren?”, zei hij, “De mensen die het spel spelen gaan ook niet eerst alleen naar de muziek luisteren. Ze spelen het spel waarschijnlijk met de geluidseffecten aan, dus zou ik graag ook de geluidseffecten erbij willen horen.”
Je bedoelt dat Takemoto zei dat hij pas met zijn baton wilde zwaaien nadat hij had begrepen wat de rol van de achtergrondmuziek was in het spel.
Ja, precies.
Het is hetzelfde als we net al zagen, bij de musici. Ze wisten wat er van ze werd verwacht, en bleven proberen een perfecte uitvoering neer te zetten, ook al was een eerdere uitvoering al goed genoeg.
Dat is het precies.
Een professional in hart en nieren.
Bovendien helpt het dat Takemoto ook echt van spellen houdt. Tijdens onze besprekingen gebruikte hij ook wel eens speltermen. Als wij bijvoorbeeld zeiden, “Dit is het eindbaasgevecht, dus hier moet de muziek serieus en zwaar gedirigeerd worden”, dan zei hij, “Voor het gevecht met de laatste baas dus, ja, ik begrijp het” (lacht).
Vervolgens, tijdens het werkelijke musiceren, was het ook wel indrukwekkend hoe hij het aan de musici uitlegde. Hij zei dingen als, “Het stuk dat we als volgende gaan spelen, klinkt tijdens de dramatische confrontatie met de laatste baas!”
(lacht)
Of, "Dit is de scene waarin de prinses wordt gered, dus moet iedereen spelen als een held!”
Hij zei dat soort dingen tijdens het dirigeren? Dat zal behoorlijk opzwepend zijn geweest.
Dat niet alleen, het is ook een genot om te zien hoe Takemoto dirigeert. De manier waarop hij zijn handen beweegt lijkt bijna op ballet. Toen hij de muziek voor de woestijnscène dirigeerde, leek het alsof hij aan het dansen was.
Tijdens het dirigeren, kronkelde hij met zijn lichaam, zoals bij Arabische dansen.
Wauw...
Ik vond het behoorlijk indrukwekkend, de manier waarop hij tijdens het dirigeren de sfeer overbracht met zijn lichaam, en niet alleen met woorden.
In dat filmpje van daarnet, zit een scène waarin Takemoto veel plezier aan het dirigeren lijkt te beleven. Als de dirigent op die manier optreedt, krijgen de muzikanten het gevoel dat ze muziek moeten spelen die heel opbeurend is, en doen ze extra hun best. Om die reden denk ik dat de muziek in zijn totaliteit emotioneel rijker is dan die van de voorganger.