3. De eerste conceptmail
Nou, Kiyota-san vertelde ons dat ze helemaal leeg was geperst. Zou je dan kunnen zeggen dat Takahashi-sans e-mails uiterst vaardig en precies waren opgesteld, om ieders individuele sterke punten naar buiten te laten komen?
Wel, eigenlijk speelde mijn personeel een soort bemiddelende rol.
...Hè?!
Dus je bedoelt te zeggen dat je de e-mails niet direct hebt verstuurd, Takahashi-san?
Precies. Ik bedoel, ik denk dat als ik mijn schrijfsels direct zou hebben verstuurd, de ontvanger er misschien nooit van bij zou hebben kunnen komen...
(lacht.)
Ik heb de neiging om er geen doekjes om te winden, als ik het over dingen heb die ik belangrijk vind. Dus ik liet mijn eerste conceptmail herschrijven in een mildere vorm, die vervolgens naar het muzikale team werd verstuurd.
Juist...
Horen jullie dit nu voor het eerst?
Ja.
...Ik zou ze die eerste conceptmails echt niet moeten laten zien.
Waren ze echt zo wreed?
...Ja, echt.
Wauw (lacht)!
(lachen.)
Maar nu ik heb gehoord dat iemand anders die e-mails heeft geschreven, is het kwartje eindelijk gevallen. Ik bedoel, de e-mails gaven me de indruk dat het niet alleen de mening van één persoon was.
De frustratie droop van die e-mails af... (Lacht.)
Dus als er bijvoorbeeld een uitroepteken stond, dacht je: ‘Ik vraag me af wat dat uitroepteken nou eigenlijk betekent...’
Precies! Je zag een ellips met vier punten en dan nog eentje met drie, en dan vroeg je je af of er soms een diepere betekenis achter schuilging...
(lachen.)
Het lijkt erop dat we het raadsel hier vandaag hebben opgelost.
Nou, als iemand probeert om veel verschillende lijnen te verzamelen en te verenigen, is het nodig om over allerlei zaken uiterst wreed te zijn. Als je te mild bent in je beoordeling kunnen zaken erg gemakkelijk uit de hand lopen en verslechteren. Daarom moet je perfectie eisen in tal van opzichten. En als je niet genadeloos afrekent met elementen die niet aan je eisen voldoen, zul je het eindproduct dat je nastreeft nooit kunnen bereiken.
Ja, zo is dat.
Maar tegelijkertijd geldt dat als je precies uitdrukt wat je vindt, er mogelijk mensen zijn die er niet mee om weten te gaan. Daarom had je een bemiddelaar nodig, iemand die de bittere pil zogezegd zoeter maakte. Maar zelfs met deze tussenpersoon die de scherpe kantjes van de e-mails afhaalde, lijkt het nog steeds of Kiyota-san helemaal leeg is geperst.
(knikt hevig.)
( lachen.)
Gingen deze e-mailuitwisselingen door totdat het project helemaal af was?
Toen we over de helft van het project waren, hield ik op met het schrijven van al die wrede e-mails. Volgens mij was dat omdat iedereen inmiddels in staat was om te beoordelen wat de juiste sfeer was en om hun werk met elkaar in harmonie te brengen.
CHiCO-san, klopt dat?
Nou, toen we over de helft van het project waren, konden we volgens mij zien welke richting we uit moesten met de compositie van de muziek. Eerst was het erg zwaar, zoals je je kunt voorstellen. Het leek dagelijks of Kiyota-san en ik in tranen konden uitbarsten.
In het begin moedigde zij me aan en ik haar... We staken elkaar om de beurt een hart onder de riem (lacht)!
We begonnen als aparte teams, elk met een verschillend eigen geluid. Takahashi-san vertelde ons regelmatig dat we er veel nadruk op moesten leggen dat het spel een saamhorig gevoel kreeg en dat we moesten voorkomen dat het onsamenhangend zou klinken. Hij zei dat omdat de muziek die we maakten niet consistent was. Hoe we het ook probeerden, in het begin was er een gedeelte dat duidelijk van Kiyota-san kwam en daarna een gedeelte van Ace+. Het kostte veel tijd om het allemaal op elkaar aan te laten sluiten.
En hoe hebben jullie dat klaargespeeld?
Het Ace-team kwam bij mij thuis langs.
En Kiyota-san kwam ook bij mij langs.
Aha, ik snap het. Dus jullie gingen bij elkaar op visite.
Precies. We gingen bij elkaar langs en keken nog maar eens goed hoe we werkten. We begonnen bij de opstelling die we gebruikten om de geluidsinhoud te maken. Ze keken naar de apparatuur die ik tot dan toe had gebruikt en letten op allerlei kleine details, terwijl ze dingen vroegen als: ‘Wat voor geluid maakt dat?’
Het leek ons het beste om dezelfde soort apparatuur te gebruiken, om samenhang te creëren tussen de muziek die we maakten.
Dus we gingen eropuit om nieuwe software te kopen en ik nam afscheid van het leuke, vertrouwde programma dat ik tot op dat moment had gebruikt... (Lacht.)
Dus naarmate het proces vorderde, vormden jullie langzaam maar zeker één team.
Inderdaad.
Uiteindelijk trokken we echt naar elkaar toe.
Er ontstond een heel erg nauwe band.
Dus jullie trokken naar elkaar toe, er ontstond een band en, zoals Takahashi-san eerder al zei, de muziek begon halverwege het project echt samenhang te vertonen. Maar wat heeft ervoor gezorgd dat jij en het Ace+-team dat punt bereikten?
Kiyota-san zei zojuist hoe blij ze was om samen te mogen werken met Shimomura-san en Mitsuda-san. Nou, dat gold voor ons ook. We hebben enorm veel respect voor Mitsuda-san en omdat hij altijd aan de zijde van Takahashi-san heeft gewerkt, hadden we er vertrouwen in dat het niet mis kon gaan als we Takahashi-san zouden volgen.
Mitsuda-san, was jij je ervan bewust dat de anderen je zo zagen?
...Nee, ik had er geen flauw idee van.
Het is een wereldschokkende onthulling (lacht).
Dat kun je wel zeggen (lacht).
Hoe dan ook, om die redenen dacht ik dat het allemaal wel goed zou komen als we van begin tot eind vertrouwden op Takahashi-san. Bovendien arrangeerde en plaatste hij de muziek in allerlei soorten scènes, en dat deed hij op een zeer hoog niveau. Welnu, dankzij het theater kon ik me op het muzikale pad begeven en heb ik zeer sterke opvattingen kunnen vormen over wat voor muziek er dient te worden gebruikt in bepaalde scènes. Het kwam regelmatig voor dat een nummer, waarvan ik had verwacht dat het in een bepaalde scène zou worden gebruikt, ergens anders werd geplaatst. Dan dacht ik: ‘Hè?! Plaats je dit nummer hier?!’ Maar uiteindelijk bleek het erg goed te werken en was ik blij dat ik mee was gegaan met Takahashi-san.
Takahashi-san, je hebt gehoord wat CHiCO-san net zei...
...Is het alweer zo laat? Ik moet er echt vandoor...! (Lacht.)
(lachen.)
Aan het begin van het interview had ik het over de bevrijdende rol van muziek. Spellen gaan niet alleen over het aanraken van de Controller met je handen of het zien van dingen. Ook het gevoel dat de muziek veroorzaakt is erg belangrijk.
Vind je dat ook van Xenoblade Chronicles, dat de muziek een bevrijdende rol speelt?
Jazeker. Ik vind dat van deze titel in het bijzonder. Daarom had ik een erg sterk verlangen om geen enkel stukje geluid te verspillen. Natuurlijk vroeg ik het team om met bepaalde muziek te komen. Vervolgens, nadat ik mijn vrij wrede opinie had gegeven, kwam de muziek weer bij me terug. Als ik er nog eens naar luisterde, ontdekte ik weer iets compleet nieuws. Ik realiseerde me: ‘Deze muziek brengt dit gevoel tot uiting...’ Ik dacht dan dat het misschien beter zou werken in een andere scène. Ik heb de muziek met de grootste zorg gearrangeerd.