3. Geen noten, geen fouten
Ik zou graag wat meer vragen stellen over de doorbraken die jullie bereikten, op jullie weg naar de voltooiing van Wii Music. Wanneer besloten jullie om valse tonen overboord te gooien, ongeacht hoe iemand speelt?
Dat was kort nadat ik erbij was gekomen.
Waarom hebben jullie daartoe besloten? Muziekinstrumenten zijn doorgaans iets waar je mee oefent, om het onder de knie te krijgen. Om iets te leren, wat je niet kunt doen, is zowel belonend als leuk.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Dat is het basisidee achter traditionele muziekspellen. Wat heeft jullie ertoe doen besluiten om fouten uit te sluiten?
Dat is precies wat mensen zeggen, die muziek kunnen maken. Voor hun muzikale leven is het belangrijk om te weten welke noten ze moeten spelen en hoe ze die moeten spelen, noot voor noot. Ze willen weten hoe iemand de juiste noten kan spelen, door alleen maar met een afstandsbediening te zwaaien en dat is begrijpelijk. Maar ik denk dat beide manieren mogelijk zijn. Je kunt je met muziek vermaken door bij nul te beginnen en vastbesloten en stap voor stap te leren, hoe je muziek kunt maken. Daar is geen twijfel over mogelijk. Maar er zijn andere manieren om dezelfde resultaten te behalen.
Juist.
Ik ben een beetje aan het uitweiden, maar toen ik begon te werken aan Wii Music, had ik niet zoveel conventionele muziekspellen gespeeld, dus ik probeerde er een paar uit. Terwijl ik een van die spellen speelde, vermaakte ik me en besloot ik om te kijken of ik een van de liedjes perfect zou kunnen spelen. Ik speelde het nummer foutloos door, tot en met de laatste noot. Triomfantelijk speelde ik nog een extra noot aan het einde van het nummer. Maar toen ik naar mijn score keek, was die niet perfect!
Vanwege die extra noot?
Ja, er stond dat ik iets had gedaan wat ik niet had moeten doen. Maar is het toevoegen van een extra noot, in lijn met het nummer, niet juist iets goeds? Dus ik vroeg me af of we een spel konden maken dat dergelijke opsmuk wel zou toestaan. Toen kwam ik met het ontwerp dat we nu hebben, waarbij je normale melodieën kunt spelen of ze zo ingewikkeld kunt maken als je zelf wilt.
Nu begrijp ik het. Wat vonden de anderen van zo'n radicaal concept? Hadden ze hun twijfels, of gingen ze meteen akkoord?
Dat weet ik niet precies. Ik werd destijds te zeer opgeslokt door mijn bezigheden om daar op te letten (lacht). Hoe reageerden jullie, jongens?
Het leek mij zeker leuk om te spelen zonder fouten te maken, maar op dat moment maakte ik me nog wel zorgen over de scharnieren van het spel. Ik was een beetje bezorgd over hoe we het allemaal uiteindelijk tot één geheel zouden smeden.
Maar je kon wel begrijpen in hoeverre dit een andere manier was waarop mensen muziek zouden kunnen maken?
Ja, natuurlijk.
Nou, daar heb je je antwoord (lacht). Maar destijds liep het team nog niet soepeltjes. Het duurde wel even voordat we allemaal de koppen bij elkaar staken om een spel te ontwerpen met als doel van muziek te genieten, puur om de muziek zelf.
Dus het duurde even om alle koppen dezelfde kanten uit te krijgen?
Ja.
Je moet een hoop hebben geleerd over hoe moeilijk het is om regisseur te zijn (lacht).
Gigantisch veel (lacht).
Het is makkelijk om van buiten naar binnen te kijken en je af te vragen, waarom een project hapert (lacht), maar als je er direct bij betrokken bent…
Ja, dan is het een ander verhaal (lacht).
Waren er nog andere belangrijke mijlpalen tijdens de ontwikkeling?
Ik herinner me iets dat plaatsvond in de laatste helft van de ontwikkeling. Het heeft weer te maken met muzieknoten. Hoewel we de vrijheid, als we de muzieknoten weglieten, leuk vonden, was het niets meer dan een optie. Standaard stonden de muzieknoten altijd ingeschakeld.
O, dus ook al was het vrij spelen een goed aspect van het spel, toch hadden jullie de standaard instelling voor de weergave van muzieknoten op 'aan' staan. Het is tenslotte een muziekspel.
Precies. Op die manier zou zelfs iemand die niets van muziek begreep het er aardig van afbrengen door de muzieknotatie te volgen. Maar destijds dacht iedereen dat de 'juiste' manier van spelen punten moest opleveren. Niemand dacht echt verder dan dat.
Ja, zo was dat.
Er was een oefenstand.
Juist. Een tijd lang hadden we nog een oefenstand. Die zou je gebruiken om een nummer te leren, door mee te spelen met de muzieknoten in beeld, om vervolgens te spelen zoals je wilde - zonder muzieknoten - voor het daadwerkelijke optreden.
Maar dat was zo'n lang proces dat we het hebben laten vallen.
Uiteindelijk was het Miyamoto-san die zei dat we de muzieknoten niet standaard in moesten schakelen.
O, heeft Miyamoto-san dat voorgesteld? Wilde hij dat jullie nog brutaler deden?
Precies (lacht). Wanneer gebeurde dat?
Ergens tegen het einde.
Ik denk dat we dat speltype ergens rond het begin van 2008 hebben geschrapt.
Het was tegen het einde. We lieten het aan Miyamoto-san zien en vroegen wat we zouden doen met de weergave van muzieknoten.
O ja, dat klopt. Al vroeg hadden we het gehad over het schrappen van de muzieknoten. We lieten hem het testen en vroegen of hij het leuker vond zonder de muzieknotatie. Hij vond van wel, dus beseften we dat het het beste zou zijn om het zonder de muzieknoten te doen.
Je wist dat het leuker was zonder muzieknoten, maar vroeg je af wat de standaardinstelling moest zijn voor mensen die niet veel van muziek af wisten.
Dat klopt. Moet die instelling aan of uit staan, als je het spel begint?
Dat moet nogal een dilemma zijn geweest. Of er iets is om aan te geven hoe je moet spelen, is uiterst belangrijk wanneer je een muziekspel voor het eerst opstart. Welke instelling we als standaard moesten instellen, was echt een filosofische vraag voor ons.
Daar ben ik het volledig mee eens.
Een lange tijd vond ik dat het voor beginners beter zou zijn om de noten weer te geven, en dus stond de instelling standaard op 'aan'.
Maar op een dag zei Miyamoto-san er wat van.
Ja (lacht). Hij zei: 'Waarom staat die instelling standaard aan?!'
Alsof hij wilde zeggen: "Hebben jullie het nog steeds niet door?!"
Ja. Toen maakten we nog eens een gigantische sprong vooruit.
Precies. We hadden vertrouwd op muzieknoten en dus bleef het altijd een normaal muziekspel, wat we ook deden. Miyamoto-san zei dat we de muzieknotatie moesten schrappen en ons moesten concentreren op het vinden van een manier om de spelers te vertellen, hoe ze kunnen genieten van muziek maken zonder de noten.
Dat is best een uitdagende taak. Je wilde de weergave van muzieknoten natuurlijk nog steeds toestaan, maar de fundamentele elementen van het spelontwerp zijn om de spelervaring interessant te maken zonder die notatie.
Juist.
En toen jullie dat deden, begon het toen te voelen als het Wii Music dat we vandaag de dag hebben?
Zeker weten.