4. Wat ik echt wilde

Iwata:

Als ik je zo hoor praten, heb ik het gevoel dat Wii Music mogelijk een levenswerk van je is, iets dat je al heel lang wilde maken.

Miyamoto:

Ik denk wel dat dat klopt. Daarom ben ik zo enorm blij dat het voltooid is. Dit soort blijheid voelde ik niet echt bij het maken van andere spellen.

Iwata:

Het is niet nodig om te discussiëren of Wii Music beter of slechter is dan andere spellen, maar in welk opzicht is het nu anders?

Miyamoto:

Even zien... Om het te zeggen op een manier waardoor ik goed overkom: het geeft me hoop dat ik een bijdrage zal hebben geleverd aan de toekomst van muziek en dat maakt me gelukkig. Het klinkt misschien arrogant om te zeggen dat ik dat soort invloed kan hebben op muziek, maar het spel heeft mogelijk invloed op nieuwe muziekinstrumenten die nog gemaakt moeten worden. En van nu af aan komen er misschien muzikanten die zullen zeggen dat het aan Wii Music te danken is dat ze begonnen zijn met muziek maken. Ik heb het gevoel dat dat wel eens zou kunnen gebeuren.

Iwata Asks
Iwata:

En mensen die muziek en muziekinstrumenten hebben opgegeven, kunnen nu het plezier van muziek leren kennen door Wii Music te spelen.

Miyamoto:

Absoluut. Veel mensen zijn bang om een muziekinstrument te spelen. Samen spelen met iemand anders kan leuk zijn, om maar eens wat te noemen, maar kan aanvankelijk ook onwennig en eng zijn.Wii Music haalt die angst weg. Spelers krijgen, door simpelweg te doen alsof ze echt aan het spelen zijn, al snel een gevoel voor de structuur van ensembles en zullen inzien hoe leuk het is om met anderen te jammen.Bovendien worden sommige mensen misschien geïnspireerd om te beginnen een echt instrument te leren bespelen. Mogelijk zal hun waardering voor live optredens groter worden.

Iwata:

Er is dus een mogelijkheid dat Wii Music het fundamentele begrip van spelers voor muziek drastisch zal vergroten.

Miyamoto:

Dat klopt. Ik denk dat het fantastisch zou zijn als kleuter- en basisscholen Wii Music zouden aanwenden om de muziekeducatie van de kinderen mee te beginnen.

Iwata:

Je liet enkele onderwijzers van kleuterscholen Wii Music daadwerkelijk spelen, nietwaar?

Miyamoto:

Ja. Ik zou ook professionele muzikanten en muziekexperts het graag uit laten proberen. Ik ben benieuwd wat ze ervan vinden.

Iwata:

Ik heb net als jij het gevoel dat dit het begin is van iets groters.

Iwata Asks
Miyamoto:

Ik denk in het bijzonder dat het gebruik van Wii Music op scholen serieuze aandacht verdient. Als kind had ik absoluut een hekel aan sociale wetenschappen.

Iwata:

O, ik ook.

Miyamoto:

Echt waar (lacht)? Ik vroeg me af waarom ik de kenmerkende producten moest leren van landen die ik niet kende en waarom ik de specifieke data van historische gebeurtenissen uit mijn hoofd moest leren. Maar toen ik volwassen was geworden, las ik een boek, 'The History of Information' geheten, dat mijn manier van denken heeft veranderd.In dat boek was er een tijdslijn, die de wereldgeschiedenis afzette tegen de geschiedenis van Japan. Ik was geïnteresseerd in kunstgeschiedenis, dus de tijdslijn, die onder meer informatie verschafte over wat er in Japan gebeurde toen Europa de Renaissance doormaakte, was fascinerend.

Iwata:

Ik snap wat je bedoelt.

Miyamoto:

Om nog een voorbeeld te noemen: als je het verhaal hebt gehoord van Oda Nobunaga (een charismatische militaire leider uit de periode waarin Japan door oorlogen werd verscheurd), zou je interesse kunnen krijgen in geschiedenis. Muziek werkt op precies dezelfde manier. Als je eenmaal hebt meegemaakt hoe leuk het is om muziek te maken en je wilt er beter in worden, en je gaat dan noten leren lezen, dan zul je het veel sneller leren. Naarmate je interesse groter wordt, zul je misschien zelfs zin krijgen muziektheorie te studeren. Maar als je begint met muziektheorie, zul je het plezier van muziek niet begrijpen. Muzieklessen voor jonge kinderen beginnen tegenwoordig met leuke ritmelessen, maar storten zich vervolgens opeens op muziektheorie. Dat wil ik serieus veranderen en ik denk dat we dat ook kunnen. Word ik hier nu te enthousiast over (lacht)?

Iwata Asks
Iwata:

Nee, helemaal niet (lacht). Je zegt altijd dat je van videogames meer dan één genre van vermaak wilt maken en het lijkt erop dat dat vooral met Wii Music gelukt is.

Miyamoto:

Ja, dat is zo. Misschien verander ik gewoon in een gekke oude man (lacht).

Iwata:

(Lacht.)

Miyamoto:

Toen we Super Mario Bros. maakten, was ik lang niet zo opgewonden.

Iwata:

Ik vraag me af waardoor je nu precies zo opgewonden bent geraakt. Komt het doordat er eindelijk iets bereikt is dat je altijd al had willen maken?

Miyamoto:

Ik denk het. Ik wil heel graag dat iedereen dit spel begrijpt. Je zei eerder dat dit misschien mijn levenswerk is. Misschien is dit spel precies wat ik al die tijd heb willen bereiken. Het kan ook een reactie zijn op mijn complex met muziekinstrumenten.

Iwata:

Als je anderen muziek ziet maken, moet je dat altijd zelf hebben willen ervaren. Nu je iets hebt gemaakt dat je in staat stelt om dat te doen, weet je zeker dat het leuk moet zijn.

Miyamoto:

Hm, misschien heb je daar gelijk in.

Iwata:

En ik schat zo in dat je ook opgewonden bent vanwege je tevredenheid met het resultaat.

Miyamoto:

Ik denk het wel... Ik ben het type persoon dat alles als iets gunstigs ziet voor zichzelf. Ik beredeneer alles, denk dingen als: "Niets in mijn leven is voor niets geweest" of "Ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan". Zelfs als iets niet goed afloopt, zelfs als ik val, ben ik het type dat denkt dat hij er iets uit kan halen, dat het goed is dat hij op dat moment niet slaagde.

Iwata:

Juist.

Miyamoto:

Ik denk dat dat de reden is dat ik al mijn ervaringen en voorkeuren heb gebruikt in mijn werk. Maar dezer dagen kreeg ik het gevoel dat ik zonder materiaal kwam te zitten.Ik heb bijvoorbeeld een manga voor 2D-spellen gebruikt die ik als kind had getekend. Voor 3D-spellen heb ik een pop gebruikt die ik als kind leuk vond. Bij het maken van spellen heb ik ook de theorieën gebruikt die ik gebruikte om ontwerp- en identificatieconcepten te construeren op de universiteit.Ik dacht dat ik al mijn muziekvoorkeuren had opgebruikt bij geluidsontwerp en bij het schrijven van het liedje voor Donkey Kong, maar als ik naar Wii Music kijk, sta ik versteld van het feit dat ik nog steeds een paar ervaringen over had om te gebruiken. Dat geeft een goed gevoel.

Iwata:

Juist. Het spel is ook op een andere manier bevredigend. Muziek is universeel. Een immens aantal mensen over de hele wereld is erin geïnteresseerd of wordt erdoor geraakt. Ik denk dat er veel mensen zijn die net als jij wel een muziekinstrument willen bespelen, maar het niet kunnen. Ik denk dat Wii Music in dat licht bezien een enorm potentieel heeft. Want in plaats van handelingen accuraat en op tijd uit te voeren en punten te verdienen, gaat het spelen van dit spel om het ervaren van onbeperkte mogelijkheden - die allemaal kloppen.

Iwata Asks
Miyamoto:

Dat is waar. Je kunt het spel spelen zoals je maar wilt.

Iwata:

Precies. Het maakt niet uit hoe je speelt. En de prestaties van iedere speler zijn uniek en kunnen niet gekopieerd worden, dus je kunt elkaar jullie prestaties laten zien. Het is inderdaad een uniek spel.

Miyamoto:

Daar ben ik het helemaal mee eens.

Iwata:

Ik kan niet wachten tot ik Wii Music zelf thuis heb. Ik ben benieuwd hoe ik het eraf zal brengen... Net als jij heb ik altijd een muziekinstrument willen spelen, maar kreeg ik het nooit goed onder de knie (lacht).

Miyamoto:

Ja, overal ter wereld zijn er mensen als ik!

Iwata:

(Lacht.)