1. Wii Music - een eerste keer voor iedereen
Begin maar door jezelf allemaal even voor te stellen en uit te leggen wat je te maken hebt met Wii Music.
Ik ben Kazumi Totaka. Ik zit in de geluidsgroep van de software ontwikkelingsafdeling van de EAD (Entertainment Analysis and Development Division). Ik was de regisseur van Wii Music.
Je hebt altijd aan geluid gewerkt. Was dit dan de eerste keer dat je regisseur was van een spel?
Ja, dat klopt. Dit project zat voor mij vol met eerste ervaringen.
Daar hoor ik later graag meer over.
Ik ben Junji Morii van Groep 2 van de software ontwikkellingsafdeling van EAD. Bij Wii Music heb ik gewerkt aan het sequencen en de lessen.
Morii-sans belangrijkste job is ontwerp, maar als het dit keer op zijn andere verantwoordelijkheden aankwam…
Dat klopt. Dit was mijn eerste keer.
(Lacht). Nu jij, Wada-san.
Ik ben Makoto Wada. Ik zit in dezelfde groep als Morii-san. Ik heb gewerkt aan de minigames en de teksten in het spel.
Dus hij is verantwoordelijk voor de enigszins scherpe introductieteksten bij de muziekinstrumenten.
Ja, dat is mijn werk (lacht).
Oké, vertel me hoe Wii Music begon.
Nou, om te beginnen was één van de minigames die we voorbereidden, toen we bezig waren met de planning voor Wii Play, een 'dirigeerspelletje'. (Shigeru) Miyamoto-san demonstreerde dit spelletje bij de opening van de persconferentie op de E3, twee jaar geleden.
In het Kodak Theatre.
Juist. Daarna besloten we om het te ontwikkelen als een muziekspel, los van Wii Play.
Dus betekent dat dat het dirigeerspelletje deel had uitgemaakt van Wii Play, als we niet besloten hadden om een volledig nieuw spel te creëren, gebaseerd op muziek?
Dat klopt.
Dat is schrikken (lacht). Ontstaan spellen wel vaker door zich zo af te splitsen?
Nee, dat is behoorlijk schaars. Maar toen het gebeurde, verliet ik het Wii Play-team om te werken aan wat later Wii Music zou worden. Het was de eerste keer dat ik ooit zoiets deed.
Iedereen heeft het maar over 'de eerste keer' (allen lachen). Dus een tijdje later was je de baas.
Ja. Ik, een andere persoon en een orkest dat op instructies wachtte - dat was het.
Toen dit project los kwam van Wii Play, stopte het bedrijf alle energie in de lancering van het Wii-systeem.
Dat is zo. De ontwikkeling van spellen als Wii Play en Wii Sports werd juist afgerond.
Hoe was dat, om onder die omstandigheden alvast na te gaan denken over wat de volgende stap zou moeten zijn?
Verbijsterend. Ik had de opdracht gekregen om een muziekspel te maken, maar ik was voorheen niet echt betrokken geweest bij geluidszaken.
Kun je me wat vertellen over de spellen waar je eerder aan had gewerkt?
Natuurlijk. Even zien… Heel lang geleden heb ik gewerkt aan Punch-Out!! voor de NES.
Punch-Out!!?! (Allen lachen.)
En daarna…
En daarna…?
…aan Super Punch-Out!!
Super Punch-Out!!?! (Allen lachen.)
Nou, niet alleen aan Punch-Out!!, maar ook aan spellen als Pilotwings 64 en Pokémon Stadium. Voor Pilotwings 64 heb ik wat regietaken vervuld, maar ik werkte toch vooral aan ontwerpaspecten als modelleren en animatie. Vervolgens ging ik bij het Animal Crossing-team en begon ik tekst te schrijven.
Wada-san was Mr. Resetti (lacht)!
Mr. Resetti(*)?! (Allen lachen.)
Ik hoop niet dat iemand denkt dat ik alleen maar dat soort dingen schrijf (lacht)!
Het klinkt alsof je, als het op muziek aankomt, …
Je snapt het al. Ik heb daar nooit eerder aan gewerkt.
Had je ooit een muziekinstrument leren spelen?
Nee. Nooit.
Dus dat moet moeilijk voor je zijn geweest, om er zo alleen voor te staan.
Ja, dat was het ook. Ik heb wel enkele spellen bedacht, een beetje als minispelletjes met muziek, maar absoluut niks substantieels.
Je doet daar erg koeltjes over.
Tja, alle ideeën waarmee ik kwam waren voor conventionele muziekspellen. Je weet wel, waarin je iets op tijd moet doen om punten te scoren.
Oké, ik snap het.
Toen ik aan het 'dirigeerspel' probeerde te werken, dat iedereen leuk vond, probeerde ik er iets van te maken dat meer als een spel zou voelen. We verloren het simpele plezier van muziek maken - dat aan de basis stond van het project - al snel uit het oog.
Het klinkt alsof je een moeilijke tijd doormaakte.
Uiteindelijk kwamen we toch weer uit op iets dat bijna hetzelfde was als het dirigeerspel dat gedemonstreerd was op de E3. Het was een lange, bochtige weg. Hahaha!
Serieus, we lieten zelfs muzieknoten in beeld verschijnen.
Ja. Je moest met het dirigentenstokje zwaaien, in overeenstemming met de muzieknoten in beeld. Het was niet meer dan een conventioneel muziekspel.
Dus met andere woorden: het was een compleet tegenovergestelde manier van spelen dan nu.
Ja. Dat soort momenten waren er in het verleden. Hahaha!
Hoe lang waren jullie zo aan het aftasten?
Eh… wanneer kwam jij erbij, Totaka-san?
Januari 2007.
Dan zou ik zeggen dat we meer dan een jaar de weg kwijt waren.
Waar liep dat op uit?
Ik gaf het op (allen lachen).
Maar ik dacht dat 'zeg nooit nooit' een onderdeel was van Nintendo's cultuur.
Ik stak mijn handen omhoog en gaf het op. Ik zei: 'Ik snap het gewoon niet! Ik begrijp muziek niet! Ik weet niet wat ik moet doen! Kan iemand me helpen?!'
Wat een dramatische manier om het op te geven! Zoiets zie je niet iedere dag. Tegen wie heb je dit gezegd?
Eerst zei ik het tegen Eguchi-san (coproducent van Wii Music), mijn directe baas. Vervolgens raakten Tezuka-san en Miyamoto-san erbij betrokken en werd het een belangrijke zaak.
Het was bij iedereen bekend…
Toen werd Totaka-san op het project gezet.
Juist. Iemand die verstand heeft van muziek. Totaka-san, kreeg je direct vanaf het begin de regisseursrol toebedeeld?
Nee. Koji Kondo vroeg me alleen maar wat ik van Wii Music vond, zomaar opeens.
Dat is een grappige manier om je binnen te lokken (lacht)! Hoe reageerde je?
Ik zat op dezelfde afdeling, dus ik had ze eraan zien werken. Ik kwam gewoon meteen ter zake en zei: 'Dit is wat ik zou doen!'
En daarmee was het probleem opgelost.
Yep.
Volgens mij wel. Ik had geen ervaring als regisseur, maar ik ging ermee akkoord om het te doen, alsof het niets was. Later zou ik pas merken waar ik aan begonnen was.
Wada-san, hoe heb jij de komst van Totaka-san ervaren?
Alsof er een gigantische last van mijn schouders viel (allen lachen)! Ik dacht: 'Oef! Nu hoef ik niet meer te lijden!'
(Lacht.) Wanneer kwam jij erbij, Morii-san?
Ongeveer rond hetzelfde moment als Totaka-san. Nadat ik als artistiek directeur aan Wii Sports en Wii Play had gewerkt, begon ik aan Wii Music te werken.
Je kwam bij de groep als ontwerper, nietwaar?
Ja.
Wanneer begon je dan de regietaken voor je rekening te nemen?
Even zien… Toen ik erbij kwam, waren ze voornamelijk nog aan het experimenteren, dus was er weinig behoefte aan ontwerpen. Er was nog niet eens besloten wat er ontworpen moest worden, dus ik bedacht me dat ik maar beter kon nadenken over hoe we het project een duwtje in de rug konden geven. Op dat moment zei Totaka-san dat hij nog nooit eerder regisseur was geweest en dat hij de regietaken op zich nam. Ik dacht toen dat ik misschien op dat vlak van nut kon zijn.
Hij koos de rol in feite voor zichzelf.
Ik dacht dat het belangrijk zou zijn om te opereren als een pijpleiding naar de regisseur bij het toewijzen van werk aan de ontwerpers. Anders zou het werk niet vloeiend verlopen.
Juist. Als je geen duidelijke beslissingen neemt, is een hoop werk misschien voor niets.
Precies. Dus ik nam de leiding over de spelstructuur en sequenties, en legde langzaam maar zeker de vorm van het spel vast.
Ik snap het. Wat dacht jij daarvan, Wada-san?
Je kunt altijd op Morii-san rekenen (allen lachen)!
Toch is het ongebruikelijk om het zo openlijk op te geven. Maar je kunt het ook op een andere manier bekijken. Je doet alsof je helemaal niets bereikte, maar je moest toch iets goed hebben gedaan. Anders had Totaka-san er niet naar kunnen kijken en een alternatieve mening kunnen vormen. Door de compleet tegenovergestelde kant uit te gaan, liet je zien welke wegen niet zouden werken. Op die manier heb je Wii Music, zoals het vandaag de dag is, mogelijk gemaakt.