2. Cirkels, achthoeken...pannendeksels?
Miyamoto-san heeft me alleen verteld dat het idee voor het meten van evenwicht was ontstaan door twee weegschalen naast elkaar te leggen, dus ik wist niks over die sumoworstelaars. Leuk om te weten! Dus vervolgens begonnen jullie evenwichtsmetingen te onderzoeken.
Ja. Zo kwamen we erachter dat de doorsnee weegschaal gegevens niet erg vaak registreert, maar slechts vier of vijf keer per seconde je gewicht meet.
Dat is prima voor weegschalen, maar nutteloos voor een spelaccessoire. (lacht) Per slot van rekening verwerken computerspellen zestig beelden per seconde. Met een spelaccessoire dat maar vier of vijf keer per seconde een signaal kan versturen, zou de besturing traag aanvoelen en zou het onmogelijk worden om spellen te ontwikkelen die bestuurd worden door je evenwicht te verplaatsen.
Daarom besloten we al snel dat we de doorsnee weegschalen niet konden gebruiken voor spellen. We vroegen het softwareteam het accessoire zo te maken dat het per seconde zestig signalen verstuurde, en een week later kwamen ze met het prototype voor de Basic Balance Test, die nu aan het begin zit van de Body Test in Wii Fit. Iedereen die het probeerde, vond het leuk om te doen en zelfs Miyamoto-san was onder de indruk.
Besloot hij toen om alle spellen in Wii Fit op evenwicht te baseren?
Dat was pas veel later. We waren toen alleen bezig andere spellen te bedenken die gebruik konden maken van het naar links en rechts verplaatsen van je evenwicht. Tegelijkertijd vroegen we onze partners om het productontwerp direct te wijzigen en twee sensoren in te bouwen.
Met één was het al moeilijk genoeg om de kosten laag te houden! (lacht)
Dat was het zeker. Hoe dan ook, hun eerste product met twee sensoren was dit prototype.
Ah, het eerste prototype was dus cirkelvormig.
Als je hierop ging staan, begonnen de schijven in de rotatie-encoders hard te draaien. Zonder de bovenplaat zag het er zo uit: De twee encoders in dit prototype zijn rood omlijnd.
Anders gezegd werd de druk op de bovenplaat omgezet in rotaties die door de optische sensoren werden geteld. En het prototype kon maar liefst zestig signalen per seconde versturen.
Precies, net als bij de Nintendo64 Controller. Nadat ik dit prototype had gezien, kreeg ik echter het gevoel dat het niet genoeg was om alleen evenwichtsverplaatsingen naar links en naar rechts te meten, en dat er meer nodig was om van het accessoire een echt leuk product te maken. Dus ik wees mijn softwareteam erop dat we veel meer konden doen als het product ook je evenwicht naar voren en naar achteren zou kunnen registreren. Maar ze keurden dat idee af. “Er zijn genoeg leuke dingen die we kunnen doen met alleen evenwichtsverplaatsingen naar links en naar rechts,” zeiden ze. “Het is niet nodig om ook nog verplaatsingen naar voren en naar achteren te kunnen registreren.” Maar ik was ervan overtuigd dat het pas echt leuk zou worden als het product evenwichtsverplaatsingen in alle richtingen zou kunnen registreren. Het board zou bijvoorbeeld als een Controller voor je voeten kunnen worden gebruikt. Daarom accepteerde ik het antwoord van het softwareteam gewoon als hun mening en bekeek ik in mijn eentje of het mogelijk was om een accessoire te ontwikkelen dat op een weegschaal leek en dat evenwichtsverplaatsingen in alle richtingen kon registreren. Ik moest er natuurlijk ook voor zorgen dat de kosten beperkt bleven, maar na heel wat brainstormen liet ik Yamazaki-san dit product bouwen.
Nu is het opeens achthoekig! (lacht)
Eerlijk gezegd hadden we zo'n haast dat er geen tijd was om de hoeken rond te maken. (lacht) De Wii-afstandsbediening moest in het midden van het apparaat zodat de acceleratiesensor9 van de Wii-afstandsbediening je evenwicht kon meten. Op die manier zouden we maar een rotatie-encoder nodig hebben om het gewicht te registreren. 9 Een acceleratiesensor is een apparaat dat ook wordt gebruikt in airbagsystemen om de versnelling van een object te meten.
Ik begrijp het. Door zo de Wii-afstandsbediening te gebruiken, kon je evenwichtsverplaatsingen in alle richtingen meten en bovendien de kosten laag houden.
En dus begonnen we na te denken over ontwerpen die het beste evenwicht konden meten en uiteindelijk kwam Yamazaki-san met dit ontwerp.
Het is een pannendeksel!
(schaterlacht)
Het softwareteam zegt dat je geen evenwichtsregistratie in alle richtingen nodig hebt, jij zegt van wel, en vervolgens maak je zoiets als dit! Met een pannendeksel nog wel! (lacht)
We begonnen tests te doen met de pannendekseluitvoering, maar we ontdekten al snel dat we evenwicht niet erg nauwkeurig konden meten. Het board zelf was een stuk dikker geworden, dus zou het ook gevaarlijker zijn geworden om erop te staan. Na veel vallen en opstaan dacht ik na over wat er zou gebeuren als het board daadwerkelijk werd verkocht. Ik besloot een bezoek te brengen aan het klantenservicecentrum van Nintendo. Het was de eerste keer dat ik aan een stuk hardware werkte waar je op moest staan, en ik dacht dat het misschien handig voor mij was om de reparatieprocedure te kennen. Rond die tijd werden er enorme aantallen DS-systemen verkocht. Hoewel het percentage systemen dat ter reparatie binnenkwam, klein was, waren het er nog steeds behoorlijk veel. Na mijn bezoek besloot ik dat een gecompliceerd ontwerp de kans op defecten zou vergroten en een slechte service richting onze klanten zou zijn. Ik besloot daarom dat het ontwerp zo eenvoudig mogelijk moest zijn.
Met andere woorden besefte je dat zelfs met de juiste prijs een grotere kans op defecten onze klanten onnodig overlast zou bezorgen.
Als gevolg daarvan kwamen we op het idee om een rekstrookje10 aan de voetstukken van het board te verbinden. 10 Een rekstrookje is een sensor die de mate van uitrekken of inkrimpen van een object meet. Het is gebaseerd op het wetenschappelijke principe dat de elektronische weerstand in een dunne metalen draad groter wordt wanneer het wordt uitgerekt.
Door de gewichtssensor van de binnenkant naar de buitenkant te verplaatsen, maakten jullie het ontwerp eenvoudiger.
We gebruikten dit concept om een aantal verschillende prototypes te maken. Door druk uit te oefenen op de voetstukken buig je in wezen het metaal dat erin zit, maar dit kun je met het blote oog helemaal niet zien.
Omdat een rekstrookje nauwelijks buigt en vrijwel geen bewegende onderdelen bevat, is er slechts een kleine kans op defecten. Deze rekstrookjes zijn niet goedkoop, maar ik besloot er toch voor te kiezen. Aan twee voetstukken hadden we niet genoeg om het board te ondersteunen, dus we hadden minstens drie voetstukken nodig. Met drie sensoren zouden we evenwichtsverplaatsingen in alle richtingen kunnen registreren, maar zou het board zelf erg instabiel zijn. We moesten dus wel voor vier sensoren kiezen. Vier sensoren zijn genoeg om evenwichtsverplaatsingen in alle richtingen perfect te registreren en gewicht zeer nauwkeurig te meten. Zelfs het softwareteam dat mijn eerdere idee niks vond, moest toegeven dat dit ontwerp beter was. We hadden eindelijk het definitieve ontwerp van het Wii Balance Board.
Hoe lang was je toen al bezig geweest met dit idee?
Ik denk ongeveer een half jaar. Het was bijna alsof we zo hard hadden gewerkt omdat het erop leek dat Miyamoto-san de enige was die een beeld had van het uiteindelijke product, maar toch zijn visie aan ons had toevertrouwd.
En toen besloten jullie het project aan het hardwareteam over te dragen zodra het prototype af was.
Inderdaad. Ik bracht het prototype dat Yamazaki-san en ik hadden gemaakt, naar de divisie Integrated Research & Development, waar Nagareda-san werkte.