3. De bazen en vijanden maken
Nu wil ik je wat vragen stellen over het ontwerp van de bazen en vijanden, Takizawa-san.
Oké.
Waar begin je mee, als je de bazen maakt voor een Legend of Zelda-spel?
Doorgaans begint het met de specificaties van de vijanden, die ik ontvang van Aonuma-san. Ik overweeg hun ontwerpen en functies aan de hand van die specificaties. Als de specificaties vervolgens wat verder zijn uitgewerkt, ga ik naar Morita-san bij SRD en vraag ik hem om ze te laten bewegen.
Wat ik hem geef, is slechts een basale omschrijving van het personage.
Dus hoe de baas eruitziet is het begin, hoe de baas aanvalt is de ontwikkeling, hoe je hem verslaat is de ommekeer, en hoe de baas uiteindelijk in het spel komt te zitten is het slot.
Precies. Ik verschafte slechts een raamwerk en Morita-san en Takizawa-san werkten het uit, terwijl ik wachtte en ernaar uitkeek om te zien hoe het zou worden. Maar in een vroeg stadium van het ontwikkelproces tastte ik de boel een beetje af en maakte ik een aantal eigen schetsen.
Hè? Is dat zo?
Ja. Ik was zelf ook ooit ontwerper (lacht). Maar op een dag liet ik Takizawa-san een van mijn schetsen zien en zei ik: “Ik wil dat je zo’n vijand maakt.” Hij floot me terug en zei: “Aonuma-san, wil je alsjeblieft niet meer je eigen schetsen maken?”
Waarom zei hij dat?
Ik dacht: “Maar waarom?” Ik vroeg of mijn tekening echt zo slecht was. Hij zei dat dit het uiterlijk vastlegde, terwijl hij liever vrij was om te tekenen wat hij wilde.
Takizawa-san wilde met een schone lei beginnen, als hij de bazen tekende.
Sorry… maar inderdaad.
Maar ik wilde echt dat hij dat ontwerp zou volgen! Ik was zwaar teleurgesteld (lacht). (Iwata lacht.)
O, dat spijt me echt. Ik was jong en onbeschaamd.
Het is al goed. Door die sterke gevoelens waren we in staat om een aantal vijanden te maken met karakteristieke kenmerken. Sterker nog, Takizawa-san en Morita-san kwamen met een hoop dingen die veel verder gingen dan ik me ooit had voorgesteld.
Hoe verliep jullie samenwerking, Takizawa-san en Morita-san?
Ik was zo ongeveer een nieuweling en Morita-san was al een veteraan, dus ik ging op en neer naar SRD, alsof ik zijn leerling was.
Toen we nog in het vorige hoofdkantoor zaten7? 7. Het vorige hoofdkantoor is tegenwoordig Nintendo’s onderzoekscentrum in de wijk Higashiyama in de stad Kyoto. In 2000 verhuisde Nintendo zijn hoofdkantoor naar de wijk Minami in de stad Kyoto.
Inderdaad. SRD zat in een ander gebouw dan EAD. Je kon er op blote voeten binnenlopen en dat voelde goed, dus ik ging er constant heen.
Omdat het goed voelde (lacht)?
Ja (lacht). Ik vertelde Morita-san over de vijanden en hij programmeerde ze meteen voor me. Ik keek er vervolgens naar en zei dan: “Zou je dit wat meer zus en zo kunnen maken?” En zo’n vijftien minuten later liet hij me de nieuwe beweging zien. We deden dat keer op keer. Ik vond die tijd waarin ik zelfstandig op en neer liep een geweldige leerervaring. Ik leerde hoe ik dingen moest doen alsof ik met een bal leerde spelen.
Was dat rond je vierde jaar bij het bedrijf?
Het was mijn derde jaar.
Dat is nogal een waardevolle ervaring om in je derde en vierde jaar te hebben. Het was alsof je de leerling was van Morita-san, die al sinds de vroege dagen van het Famicom-systeem in deze business zat.
Precies.
Je trainde onder je meester en wierp hem de bal toe, waarop hij reageerde door de bal op een verbluffende manier terug te gooien. Ook al was hij je senior, je zult vast een jeugdige onbeschaamdheid hebben gehad die ervoor zorgde dat je hem een kopje kleiner wilde maken (lacht).
Ja, dat klopt (lacht). Ik zag het als een privilege om van hem te mogen leren, maar ik had ook een sterk verlangen om niet door hem verslagen te worden, dus ik wilde hem een kopje kleiner maken.
We babbelden over een hoop dingen die totaal niets met het spel te maken hadden.
O ja, dat is waar. Hij leerde me over vissen (lacht). Als ik echter iets vroeg over programmeren, begreep ik het niet allemaal, want ik had dat soort dingen niet bestudeerd. Maar als hij me enkele prachtige personagebewegingen liet zien, kon ik me niet inhouden om te vragen: “Hoe doe je dat?”
Programmeurs zijn het soort mensen die blij zijn als men ze vraagt: “Hoe doe je dat?” (Lacht.)
Is dat zo (lacht)?
Ja (lacht)!
Denk je niet iets van: “Als je er niets van afweet, vraag het dan niet!”?
Nee, nee. Ik geloof dat je een manier wilt vinden om het zo uit te leggen dat mensen het begrijpen.
Dat geldt zeker voor mij. Natuurlijk hangt het er wel van af waar het om gaat.
Ja, sommige dingen zijn niet makkelijk uit te leggen.
Een voorbeeld uit The Legend of Zelda: Ocarina of Time is de baas Volvagia, die eruitziet als een draak .
Ja. De baas in de vuurtempel.
Volvagia is een draak, dus hij kronkelt en golft. Ik heb Morita-san alleen de onderdelen van het drakenmodel gegeven, maar hij bracht het meteen in beweging. Het was een groot mysterie hoe hij dat kon.
Je was onder de indruk en dacht: “Ik snap er niets van, maar wauw!”
Ja. Ik kon het niet nalaten om hem te vragen hoe hij dat deed. Hij zei dat het hetzelfde was als het programmeerwerk voor Star Fox 64. Er is zo’n scène waarin de Arwing wordt achtervolgd door een ander gevechtsvliegtuig en…
(Onderbreekt Takizawa.) O, dat? Dat klopt! Dat is hetzelfde!
Ik had kunnen weten dat je het meteen zou begrijpen (lacht)!
Omdat hij ook programmeur is (lacht)!
Maar toen ik dat hoorde, snapte ik het niet helemaal. Ik dacht alleen: “Wauw, dat is cool…”
De vliegbewegingen van het vliegtuig en Volvagia’s bewegingen zijn precies hetzelfde.
Voor mij was het makkelijk: ik hoefde het vliegtuig alleen maar in te wisselen voor de draak.
Ik dacht: Geweldig!” En: “Aha!” Ik had een prachtige tijd door dit allemaal dagelijks te mogen bewonderen.