2. Een camera om mee te spelen

We gaan verder. Ik wil wat meer vragen over het opvallendste nieuwe kenmerk van de Nintendo DSi - de camera's. Imaizumi-san, kun je jezelf even voorstellen, alsjeblieft?

Ik ben Masahiro Imaizumi van de UI Design Group van de afdeling software-ontwikkeling. Ergens gedurende het proces… werd ik de regisseur van de camera-applicaties van de DSi.

'Ergens gedurende het proces' (lacht)? Kun je me daar wat over vertellen? Je kunt zelfs zeggen dat ik je erin heb geluisd, als je dat wilt.

Dat is ook zo!

(Lachen.)

Ga je gang. Licht toe (lacht).

Oké. Oorspronkelijk zat ik bij het team Console Features Review - dat is hier al eens eerder genoemd. Ik verzamelde de meningen van iedereen, zette ze op een rijtje en gaf ze door. Iets waar iedereen tijdens die discussies van begins af aan zeker van was, was dat er fotosoftware bij moest.

Het systeem beschikt immers over camera's.

Precies. Toen we aanvankelijk nadachten over software voor de camera's, waren er twee richtingen die we konden kiezen. De ene was om foto's voor jezelf op te slaan als een soort persoonlijk fotodagboek of -album. De andere was om de foto's die je had genomen te gebruiken als materiaal bij het spelen. Het systeem zou dan een soort digitale camera zijn waarmee je kon spelen.

Welke richting vond jij het best?

Ik dacht dat als ik het zelf zou maken, ik voor de richting zou kiezen van een digitale camera waarmee je kunt spelen. Vanuit mijn positie destijds, zag ik het natuurlijk als het probleem van iemand anders om de details uit te werken.

Dus je stelde de specificaties op, gebaseerd op het idee van een digitale camera waarmee je kunt spelen? En daarbij dacht je al die tijd: 'Als ik het zou maken...'?

Ja, absoluut.

Dat blijkt nogal profetisch te zijn geweest (lacht)!

(Lachen.)

Kuroume-san, weet jij nog wanneer Imaizumi-san erbij kwam als regisseur?

Ja. Hij was regisseur geweest van de DS Shigurenden (verscheen alleen in Japan) en daarna had hij de leiding over het Wii-internetkanaal. Omdat hij zo goed was in het coördineren van zaken, werd hij uiteindelijk degene die ieders meningen met betrekking tot de camera's in zich moest opnemen en ze bijeen moest brengen in concrete specificaties. Het leek gewoon logisch om hem er als regisseur bij te houden.

Als je al iemand hebt die allerlei beslissingen neemt, lijkt het me alleen maar logisch om die persoon te gebruiken als regisseur. Dus voordat je er erg in had was het team verzameld en bleek jij, Imaizumi-san, de regisseur.

Juist (lacht).

Er is al veel aangekondigd, maar kun jij nog even kort uitleggen welke functies er betrokken zijn bij een 'digitale camera waar je mee kunt spelen'?

Natuurlijk. Uiteindelijk hebben we in totaal

Er zaten deze keer heel wat vrouwen in het team, dus veel stempels, lijsten en andere tierelantijntjes zijn schattig. Er zijn ook standen voor het veranderen van de kleuren, bijvoorbeeld door alleen bepaalde delen van zwart-witfoto's in te kleuren of rood in blauw te veranderen.

En er is er eentje met gezichtsherkenning.

Precies. Het herkent gezichten automatisch, wat leidt tot meer speelmogelijkheden. We hebben er allerlei dingen ingestopt. De Merge Lens laat twee gezichten samensmelten en de Resemblance Lens bepaalt hoeveel twee gezichten op elkaar lijken. Met de Emoter Lens kun je de gezichtsuitdrukking van een persoon veranderen en met de Mischief Lens kun je verscheidene krabbels aan iemands gezicht toevoegen. Er is een hoop dat gebruikers instinctief kunnen doen en er is ook een hoop dat met enige inspanning kan worden gedaan. Er zijn veel mogelijkheden, dus de camera alleen al zorgt voor bijna onbeperkt speelplezier.

Ik snap het. Zullen we Miyamoto-san nu iets laten zeggen? Jij had enkele, erg specifieke spelideeën met de camera's, nietwaar?

Ja. De belangrijkste dingen die ik wilde toevoegen waren kunstgereedschap en een grafische bewerker. Voor een mobiel systeem denk ik dat het goed is als er elementen zouden zijn die gebruikers aanmoedigen om het op te pikken en er een beetje mee te spelen, als ze even de tijd hebben.

Ik heb altijd gezegd dat het sturen van sms-jes op mobiele telefoons het een tijd lang heeft gewonnen van videospellen, als de makkelijkste manier om de tijd te doden. In die periode was het interessanter voor jonge mensen om de tijd te doden in de trein door sms-jes te sturen, dan door videospellen te spelen.

Om een ongebruikelijk voorbeeld te geven: als mobiele-telefoonbedrijven hun klanten berichten hadden gegeven van enkele tientallen letters en een klassement hadden opgesteld van wie de tekst het snelst wist in te tikken, dan hadden mensen zo'n sms-snelheidswedstrijd mogelijk leuker gevonden dan een vechtspel.

Zo dacht ik er altijd over, maar nu hebben we de Nintendo DSi. Ik wil dat iedereen rond gaat lopen met de DSi op zak. Het zou geweldig zijn, dacht ik, als iedereen zijn tijd in de trein - of waar dan ook - zou doden door de foto's te bewerken die ze met hun DSi hebben genomen. Gewoon foto's combineren, tekst toevoegen en ze naar vrienden sturen.

Nu weet ik het weer (lacht)! Toen zij van je idee hoorden, dachten ze dat we de DSi een compleet fotobewerkingspakket zouden geven, zoals je die vindt op pc's. En iedereen vroeg zich af of we echt zoiets zouden kunnen maken in één jaar tijd!

Om de een of andere reden had iedereen een ultraprofessionele, digitale-kunstapplicatie voor ogen, toen ik dat zei.

Nou, je was zo enthousiast dat ook ik die indruk kreeg (lacht)!

Ik probeerde alleen te zeggen dat ik iets wilde dat je in staat stelde om je foto's te knippen, te bewerken en samen te voegen. Natuurlijk zouden meer mogelijkheden alleen maar beter zijn, maar dat was wat ik in elk geval wilde hebben. Met dat als basis, was ik bereid om compromissen te sluiten met de ontwerpers (lacht).

(Lacht.)

Toen het erop aankwam dat we moesten besluiten of we er lettertypen aan toe zouden voegen, wilde ik er simpele lettertypen in stoppen, maar de ontwerpers vonden dat de gebruikers zich wel zouden redden door met de hand te schrijven. Terwijl we de verschillende ideeën doornamen, kwamen we geleidelijk meer tot elkaar, maar als we camera's en bewerkingssoftware zouden hebben, vond ik dat het plakken van elementen op de foto's geen functie was waar we zonder zouden kunnen. Op dat punt weigerde ik toe te geven.

Je bleef zeggen dat de DSi een stylus, een scherm van behoorlijk formaat en zelfs camera's had, en dat we ze dus goed moesten benutten door er behoorlijk substantiële fotobewerkingssoftware aan toe te voegen. En ik probeerde uit te vogelen hoe ik je van dat idee af kon praten. Maar toen ik naar je luisterde, kreeg ik het idee dat je alleen maar de foto's wilde verknippen en ze met andere foto's wilde combineren.

Precies (lacht)!

Op die manier geloofde iedereen wel dat het mogelijk moest zijn en zo werkten we toe naar het systeem dat we nu hebben. Stel je voor dat we foto's echt zouden kunnen

Nou, we moesten de specificaties opstellen, dus we namen een hoop foto's en speelden ermee. Er zijn een paar verbluffende resultaten (lacht)!

Zoveel dat ik ze graag zou publiceren (lacht)!

Het is een kunstzinnige manier van spelen voor mensen die niet kunnen tekenen.

Dat denk ik ook. Als iemand die niet zo best kan tekenen, vind ik dat we een geweldig stukje software hebben gemaakt om mee te spelen.

Ik moet ook nog even zeggen dat de foto's die je hebt genomen of aangepast, uitgewisseld kunnen worden tussen de ene DSi en de andere via de draadloze verbinding. En natuurlijk kun je ze ook meenemen op je SD-geheugenkaart of ze aan anderen tonen op je tv, door gebruik te maken van het Wii-fotokanaal.

Dit kan leuk zijn om alleen mee te spelen, maar het is ook krachtige interactiesoftware.

Ja. Simpel gezegd is het een geweldig feestaccessoire.

Hahaha! Vat dit niet verkeerd op, maar het was een beetje vreemd zoals jullie je vermaakten tijdens het werk.

Dat geloof ik best. Er waren veel lastige uitdagingen, maar soms moest ik gewoon lachen (lacht).

Waar ze aan de camerasoftware werkten, kon ik iedereen hardop horen lachen. Ze namen foto's van elkaar, dus dan stonden ze op, staken ze hun hoofd boven de tussenschotten en maakten ze lawaai. Ik werd wel een paar keer boos.

Was het vervelend, Matsushima-san?

Nee, ik vond het er wel leuk uit zien.

(Lachen.)

Maar goed, zo kwamen de functies voor het spelen met de camera's dus tot stand. Uiteindelijk was het iedereen duidelijk geworden wat de Nintendo DSi moest worden — het ontwerp, de functies en de mogelijkheden. Maar toen zei Miyamoto-san dat er iets ontbrak.

Zei ik dat? Oja, dat is waar ook...