10. Een realistische presentatie
Als ik met je praat, weet ik dat mensen ernaast zitten als ze jou op een voetstuk plaatsen door als een genie over je te praten. Je beschouwt de dingen eerder als een normaal persoon, en kijkt er eens goed naar, om te problemen te zien verschijnen die je wilt oplossen. Van die activiteit heb je je werk gemaakt.
O, dat zou kunnen. (lacht)
Wat ik je ook nog wilde vragen, is hoe je denkt over het tegengestelde van die normale manier van kijken – over een artistieke vonk, zoals creativiteit op de schaal van Hollywood. Dus eigenlijk iets wat ver bij je eigen werk vandaan staat.
Nou, ik heb het niet in me om mensen en dingen in beweging te brengen op de schaal van een Hollywood-film. Dat is voor mij helder als water. Soms denk ik dat het geweldig zou zijn om een concert te geven aan tienduizenden mensen, maar daarvoor ben ik gewoon niet geschikt.
Vind je het wel leuk om dat soort evenementen te bezoeken?
Ja, ik bekijk ze wel, maar op een nogal afstandelijke manier. Hoe meer het publiek uit zijn dak gaat, hoe nepper het lijkt.
Maar de Mario-spellen hebben miljoenen mensen over de hele wereld vermaakt!
Ja, oké. Maar dat is wel wat anders dan veel mensen tegelijk te entertainen.
Het is niets voor jou om voor een publiek op te treden?
Ik ben wel wat jaloers omdat ik het niet kan, maar als je me vraagt of ik het wel of niet zou willen, dan wil ik het eigenlijk niet.
Ik twijfel of ik mezelf wel in het gesprek moet betrekken, maar jij en ik hebben altijd veel gemeen gehad. Maar in deze kwestie, merk ik een groot verschil. Ik vind het geweldig als iedereen uit zijn dak gaat.
O.
En ik voel die jaloezie ook wel, maar het is meer bewondering.
Aha.
Hoe moet ik dat zeggen? Ik denk dat het interessant is als het publiek tot leven komt, los van wat er op het podium gebeurt. Misschien zelfs terwijl er niets speciaals gebeurt.
Maar, aan de andere kant, wil ik graag een speciale vaardigheid zien of iets anders om die opwinding te rechtvaardigen. Ik ben geïnteresseerd in hoe goed de uitvoerende iets kan presenteren.
Dat is het perspectief van een artiest.
O, dat zou kunnen.
Ik ben gek op dat gevoel om een klein onderdeel te zijn van een publiek dat tot leven komt. Ik evalueer het optreden niet eens, maar ik denk meestal gewoon, “Dat was leuk!”
Ja, in dat opzicht verschillen we.
Ja. Nou ja, misschien ben ik gewoon een enthousiaste fan! Misschien is dat uniek aan mij, en anders dan bij Iwata.
Misschien heb ik niet veel dingen waar ik warm voor loop of die ik als hobby beschouw.
Gitaarspelen, toch?
Ja, ik kan erg genieten van gitaarspelen.
Maar je zou geen gitaarconcert willen geven terwijl het publiek voor je juicht?
Nee, absoluut niet. Misschien houdt dit wel verband met wat we eerder zeiden over drama’s en de werkelijkheid die ze schetsen. Geef mij maar een meer realistische presentatie. Je merkt als het niet echt is.
O ja, dat begrijp ik. Dat snijdt hout.
Toen ik jong was, kon ik helemaal niets met dingen die werden beschouwd als heta-uma (technisch niet indrukwekkend, maar op andere manieren indrukwekkend).
O, uhuh.
Maar toen ik ouder werd, ontdekte ik dat de populariteit niet zozeer geldt voor de persoon zelf, maar voor zijn of haar techniek. Zo ben ik geïnteresseerd geraakt in kunst die technisch niet indrukwekkend is.
Ik begrijp het.
Dus de reden waarom ik niet in beweging kom bij evenementen waar een groot publiek uit zijn dak gaat, ligt waarschijnlijk in mijn karakter.
Nou, nu we het er toch over hebben, stel dat je kind zegt, “Papa, kijk mij eens!” en een dansje doet, een nogal miserabel dansje. Wat doe je dan?
…
Valt het je dan op dat de techniek niet goed is?
Eh… ja.
Dat vroeg ik me af.
Ik… ben er niet trots op, maar ik zou het waarschijnlijk proberen te corrigeren.
Wow!
Natuurlijk, in de realiteit, nu ik ouder ben, weet ik dat ik me kan vermaken door gewoon te kijken naar kleine kinderen die dansen, en probeer ik ze niet te corrigeren. Maar fundamenteel, als persoonlijke voorkeur, zou ik waarschijnlijk…
Je kijkt liever naar een goed uitgevoerde dans.
Ja. Daar voel ik me wel wat schuldig over. Want hoewel ik dingen zeg als, “Ga buiten spelen!” en “Met vallen en opstaan moet je het leren!”, heb ik ook de neiging om mijn kinderen tegen vervelende dingen te beschermen.
Nou ja, beide houdingen zijn nodig. Het is niet meteen een eeuwige waarheid, maar een deel van je zoekt naar iets wat goed gedaan is, iets voortreffelijks, en aan de andere kant kun je kijken naar een dansend kind en zeggen, “Hé, dat is geweldig!” Ik zeg altijd tegen de moeder van mijn vrouw, zonder enige terughoudendheid, “Je bent nog altijd even mooi!” (lacht)
(lacht)
Nou ja, ik ben wat ouder dan jij, dus misschien heb ik gewoon de leeftijd bereikt waarop me dat gemakkelijk afgaat.
Ja. Ik probeer je wel in te halen. (lacht)