2. Van de buurjongen geleerd
Yoshida, heb je nog iets bijzonder te vertellen, behalve dat je bij je broers kamer binnensloop?
In de tv-reclame voor Super Mario 64, pakt Mario Bowsers staart om hem rond te slingeren . Toen ik dat zag, dacht ik, “Ik moet een Nintendo 64 hebben!”
Eén van de slogans was “Verander het systeem”. Wat sprak je zo aan, dat je een Nintendo 64 wilde hebben?
Je ziet wel eens in monsterfilms met speciale effecten, bijvoorbeeld met Ultraman, dat hij een monster bij de staart pakt, hem rondslingert, en de lucht in werpt. Dat wilde ik zelf ook kunnen.
Aha! (lacht)
Ik spaarde geld, kocht Super Mario 64, speelde het uit en bleef het maar spelen. Toen ik bij Nintendo was gekomen en opdracht kreeg om Bowser te programmeren voor New Super Mario Bros. Wii, kon ik het nauwelijks geloven.
Je kon niet geloven dat jij, die altijd Bowser aan zijn staart had willen rondslingeren, hem ging programmeren.
Ja. Ik was dolblij en stortte mezelf helemaal op het programmeren.
Matsuura, jouw ouders wilden geen Super Famicom voor je kopen omdat je al een Famicom had. Maar heb je ook nog verhalen om te delen?
In mijn basisschooltijd speelde ik alleen maar op de Famicom. Het spel wat ik het meest speelde was Super Mario Bros. 3. Ik speelde samen met mijn oudere zus, en was dol op het warpen.
Door de buizen?
Ja, maar ook met de warpfluit.
O ja, dat is ook zo! Je kon warpen met de fluitjes!
Een oudere jongen in mijn buurt had me verteld waar de fluitjes verstopt zaten.
Een oudere jongen in jouw buurt? Dus een grote buurjongen? (lacht)
Ja. Die buurjongen wist echt alles.
(lacht)
Hij leerde me alles over Super Mario Bros. 3, bijvoorbeeld waar veel muntjes en 1-Ups verstopt zaten.
Als kind kijk je echt tegen zo iemand op.
O ja, ik bewonderde hem echt. Hij vertelde me waar de fluitjes verstopt zaten. Ik speelde het spel precies volgens zijn aanwijzingen, en ook als ik het nu speel gebruik ik altijd de warps.
Echt waar? (lacht)
In wereld 1 kun je twee fluitjes krijgen. Als je die twee achter elkaar gebruikt, kun je direct van wereld 1 naar wereld 8 gaan . Maar omdat ik niet door wereld 2 tot 7 was gegaan, liep ik hopeloos vast in wereld 8!
Ik weet niet of het wel zo slim is (lacht), maar die buurjongen heeft je wel een geweldige manier geleerd om het spel te spelen!
Ik vind het echt zonde om de warp niet te gebruiken. In wereld 8 verschijnt meteen een soort oorlogsschip. Dat is een erg moeilijk level.
Natuurlijk. Wereld 7 en 8 zijn bedoeld voor mensen die hun vaardigheden al hebben geoefend in wereld 2, 3, 4, 5 en 6.
Op zondagochtend begon ik altijd vroeg te spelen, en dan speelde ik de levels keer op keer totdat ik eindelijk level 8-2 had bereikt. Maar dan zei mijn moeder, “Het is tijd voor de lunch dus ruim dat spel op!” Dat gebeurde zo’n beetje elke week.
Dus zoals Amano kan zeggen dat hij alles van wereld 1 weet, (lacht) weet jij alles van wereld 8-1 in Super Mario Bros. 3.
Juist. (lacht) Wat de eerste helft van wereld 8 betreft... daar weet ik echt alles van!
(lacht)
Ik kon Super Mario Bros. 3 op de Famicom nooit uitspelen, maar toen Super Mario All-Stars8 uitkwam, speelde ik dat bij mijn neef, en heb ik voor het eerst het einde gehaald. Dat kwam doordat je op de Super Famicom je vorderingen kon opslaan. 8Super Mario All-Stars: Werd in Japan in juli 1993 uitgebracht voor het Super Famicom-systeem. Het bevatte vier spellen: Super Mario Bros., Super Mario Bros. 2, Super Mario Bros. 3 en Super Mario Bros.: The Lost Levels.
O, ik begrijp het. Toen het originele Super Mario Bros. 3 uitkwam kon je het spel niet opslaan. De mogelijkheid om het spel op te slaan veranderde de logistiek van het spel.
Volgens mij was dat ook een reden dat ik warps gebruikte. Ik had slechts beperkte tijd om te spelen. Het maakte niet uit dat ik mijn moeder gepassioneerd uitlegde hoe moeilijk het was geweest een bepaald punt te bereiken, ze luisterde nooit.
(lacht) Dus steeds als je er bijna was, moest je het systeem uitzetten, en verloor je alle vorderingen die je had gemaakt! (lacht)
Precies! Als ik moest stoppen, was ik bijna in tranen. Toen ik later naar het voortgezet onderwijs ging en Super Mario 64 was uitgekomen, heb ik dat spel eindeloos gespeeld. Zelfs na het verzamelen van alle 120 sterren bleef ik het spel spelen. Ik deed bijvoorbeeld een uur lang niets anders dan springen in de tuin voor het kasteel van Princess Peach!
Dat heb ik ook gedaan! (lacht)
Ik probeerde zoveel mogelijk grote sprongen achter elkaar te maken of de speciale trucs uit te voeren die in game magazines werden beschreven. Je kon bijvoorbeeld het kasteel van Princess Peach beklimmen zonder sterren gehaald te hebben.
Dat heb ik ook geprobeerd. Als je 120 sterren hebt gehaald, verschijnt in de tuin een kanon dat je op het dak schiet, waar je Yoshi ontmoet. Maar je kon ook zonder sterren op het kasteel springen. Alleen lukte dat mij niet, hoe vaak ik het ook probeerde.
O, dus zo doe je dat...
(lacht)
Maar het is echt moeilijk. Ik heb het ongeveer twee uur geprobeerd voordat het lukte.
Maar het is je wel gelukt. Dat is geweldig!
Zelfs als je al die moeite had gedaan om op het kasteel te komen, stond Yoshi er nog niet. Er waren alleen maar drie 1-Up paddenstoelen!
(lacht)
Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik hier niet zou zijn zonder Super Mario 64. Zo gek was ik op dat spel.
Ik begrijp het. Dat gesprek ging behoorlijk diep! (lacht) En jij, Fuji? Als je wilt mag je vertellen hoe je de spellen als toeschouwer beleefde.
Ik was een behoorlijk slechte speler en echt niet in staat tot die prestaties die Matsuura noemt, dus keek ik meestal toe terwijl anderen speelden. Als ik met kinderen uit mijn buurt speelde, zat er altijd wel iemand tussen die erg goed was in videospellen.
Zo’n persoon is vaak de held van de buurt.
Precies. De jongen die ik kende had veel spellen, inclusief alle Super Mario Bros.-spellen die tot dan toe waren verschenen. Ik zat veel bij die jongen thuis om te kijken hoe geweldig hij kon spelen, en snacks te eten.
(lacht)
Omdat ik niet zo’n goede speler was, liep ik ergens in Super Mario Bros. vast, en kon ik het spel niet uitspelen. Maar toen Super Mario 64 uitkwam, ging ik er samen met mijn broer hard tegenaan, en lukte het me het laatste gevecht met Bowser te winnen.
Was je blij toen dat was gelukt?
Ja. Heel erg blij.
Als iemand die het niet gewend is spellen uit te spelen, was dat vast een bijzondere ervaring. Je was vast tien keer blijer dan iemand die in elk spel het einde haalt. (lacht)
Ja, dat weet ik nog goed! (lacht) Toen Super Mario 64 uitkwam, was ik al iets ouder, en ik deed er echt mijn uiterste best op. Matsuura had het net al even over het springen door de tuin voor het kasteel van Princess Peach, en dat heb ik ook veel gedaan. Niet met een speciaal doel voor ogen. Ik vond alleen het rennen en springen al leuk.
Veel mensen zeggen dat ze veel plezier aan Super Mario 64 hebben beleefd, los van de doelen die het spel je stelde.
Dat denk ik ook. Alleen al door rond te rennen, krijg je echt het gevoel dat je in die spelwereld bent. Dus speelde ik dezelfde wereld keer op keer, en liep ik gewoon wat rond.
Heb je “Slip Slidin' Away” ook vaak opnieuw gespeeld?
Ja. Maar hoe vaak ik het ook probeerde, ik viel altijd van de baan. (lacht)
Dan herinner je je vast nog wel dat ene nummer op de Super Mario History Soundtrack CD .
O, absoluut! Die muziek heb ik ontelbare keren gehoord! (lacht)