1. Als derdeklasser in de arcade
Vandaag spreek ik met Koinuma, die verantwoordelijk is voor de Warriors-serie1 bij Tecmo Koei Games.2 Bedankt voor je komst hier vandaag. 1 Warriors-serie: Een spellenserie die is voortgekomen uit het spel Dynasty Warriors 2. De serie bestaat uit 3D-actiespellen waarin spelers het opnemen tegen grote aantallen vijanden. De serie is bekend onder verschillende namen, zoals Samurai Warriors, Dynasty Warriors: Gundam en Fist of the North Star: Ken's Rage. 2 Tecmo Koei Games Co., Ltd.: Het bedrijf dat ontstond toen Koei Co., Ltd. en Tecmo, Ltd. in 2010 samengingen. Het hoofdkantoor staat in Yokohama City, Kanagawa Prefecture.
Bedankt voor de uitnodiging.
Voordat we het hebben over SAMURAI WARRIORS: Chronicles, het nieuwe spel voor de Nintendo 3DS, wil ik je vragen naar je eerste ervaringen met videospellen. Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met videospellen?
Het is alweer lang geleden, maar in de derde klas van de lagere school raakte ik zeer geïnteresseerd in videospellen.
In wat voor soort spellen was je toen geïnteresseerd?
Ik was vooral gek op een arcadespel dat Head On3 heette. 3 Head On: Een arcadespel dat in 1979 werd uitgebracht door SEGA Corporation. Algemeen erkend als het eerste spel waarin je stippen moest ‘eten’.
Head On? Dat was een doolhof waar je met een auto doorheen racete om stippen te pakken, toch?
Precies.
Hoe kwam het dat je in de derde klas al interesse had in arcadespellen?
Ik heb een broer die drie jaar ouder is. Hij nam me een keer mee naar een speelhal die werd gerund door de familie van één van zijn vrienden.
Je bezocht al op vrij jonge leeftijd arcades.
Ja. Nog voordat het Famicom-systeem uitkwam, speelde ik Donkey Kong4 en Mario Bros.5 in de arcade. 4 Donkey Kong: Een actiespel dat in 1981 in de speelhallen verscheen. De Famicom-versie verscheen in 1983. 5 Mario Bros.: Een actiespel dat in 1983 in de speelhallen verscheen. Later dat jaar verscheen een versie voor het Famicom-systeem.
Dus zo raakte je geïnteresseerd in videospellen. Wanneer kwam je op het idee ze zelf te gaan maken?
Op de middelbare school begon ik daar over na te denken. Ken je het magazine “BA(bay)-Maga” uit die tijd?
Ja, dat ken ik nog. Je bedoelt My-Com BASIC Magazine.6 6 My-Com BASIC Magazine: Een Japans computerblad dat van 1982 tot 2003 werd uitgegeven door Dempa Publications.
Juist. Daarin stond een pagina voor het insturen van je eigen programma's.
Omdat in die tijd nog geen internet bestond, waren maandelijkse magazines de belangrijkste informatiebron. Je kon de programma's uit het blad zelf proberen, of de programma's insturen die je zelf had gemaakt.
Precies. Computers waren in die tijd nog echt duur, en als middelbare scholier kon ik me geen pc veroorloven. Daarom verzon ik programma's die ik op schrift uitwerkte, gewoon voor de lol. Zonder dat ik wist of ze zouden werken! (lacht)
Volgens mij waren in die tijd veel liefhebbers van videospellen ook een beetje programmeurs. Daar ben ik zelf een voorbeeld van.
Precies. Ik wilde erg graag een computer en smeekte mijn ouders om één te mogen kopen met een deel van mijn Otoshidama-geld, maar uiteindelijk hebben ze het nooit toegestaan. (Opmerking van de redactie: Het is in Japan een traditie dat kinderen tijdens de eerste dagen van het Nieuwe Jaar geld van hun ouders en familieleden krijgen, dit wordt Otoshidama genoemd. Meestal zetten de ouders het geld apart om voor hun kind te sparen.)
Dus was je lange tijd alleen in je verbeelding een programmeur. (lacht)
Ja. (lacht) Ik ging vaak naar vrienden om hun zogenaamde hobbycomputers te gebruiken – zoals Family BASIC7 en Pyuta.8 Zo ben ik mijn middelbareschooltijd doorgekomen. 7 Family BASIC: Een accessoire voor de Famicom dat in juni 1984 werd uitgebracht. Er zat een toetsenbord bij waarmee gebruikers hun eigen eenvoudige videospelprogramma’s konden schrijven. 8 Pyuta: Een hobbycomputer die werd uitgebracht door Tomy Kogyo Co., Ltd. (nu Tomy Co., Ltd. a.k.a. Takara Tomy). Hiermee konden gebruikers hun eigen videospellen maken.
Dus je had maar weinig toegang tot computers totdat je naar de universiteit ging?
Juist. Er waren toen nog niet veel universiteiten of afdelingen die zich sterk op informatietechnologie richtten. Omdat ik een plek zocht met goede computerfaciliteiten, ging ik naar het Departement voor Electronica en Computertechnologie aan de Tokyo Denki Universiteit. Daar begon ik regelmatig met computers te werken.
Gebruikte je de schoolcomputers ook wel eens buiten de lessen om voor andere dingen?
Eerlijk gezegd was ik zo gek op videospellen dat ik als bijbaantje in een arcade werkte. Dat hield ik vol van de middelbare school tot ik afstudeerde aan de universiteit. Dus heb ik in die tijd veel videospellen in de arcade gespeeld. (lacht)
(lacht) Toen het moment kwam dat je een baan moest zoeken, hoe besloot je toen waar je wilde werken?
Ik had al voordat ik naar de universiteit ging besloten dat ik bij een spelontwikkelaar wilde werken.
O? Dus daarom had je ook die opleiding gekozen?
Ja. Toen ik was afgestudeerd, solliciteerde ik bij drie spelontwikkelaars. In 1994 werd ik aangenomen door Koei9, of wat nu Tecmo Koei Games is. 9 Koei Co., Ltd.: Een spelontwikkelaar en distributeur die werd opgericht in 1978. Ging in 2010 samen met Tecmo, Ltd.
Koei had toen nog niet de Warriors-serie uitgebracht.
Nee.
Eén van hun bekendste spellen was Nobunaga’s Ambition.10 10 Nobunaga’s Ambition: Een historisch simulatiespel dat in 1983 in Japan werd uitgebracht door Koei Co., Ltd.
In die tijd hadden ze Romance of the Three Kingdoms11 en het paardenracespel Winning Post.12 Mensen vragen me vaak, “Waarom ging je naar Koei?” Op de middelbare school was ik lid van de sterrenkundeclub, en in ons clublokaal stond een computer met het spel Romance of the Three Kingdoms. 11 Romance of the Three Kingdoms: Een historisch simulatiespel dat in 1985 in Japan werd uitgebracht door Koei Co., Ltd. 12 Winning Post: Een paardenracesimulatiespel dat in 1983 in Japan werd uitgebracht door Koei Co., Ltd.
Wat deed het spel Romance of the Three Kingdoms in het lokaal van de sterrenkundeclub?
De computer stond er eigenlijk voor het simuleren van hemellichamen, maar één van de oudere clubleden had Romance of the Three Kingdoms meegebracht.
En die ging jij spelen. (lacht)
Ja. (lacht) Zo leerde ik van het bestaan van het bedrijf Koei. Ik ging in mijn middelbareschooltijd ook wel naar een “Dagashiya” (snoepwinkel) waar ik op de computer mocht spelen. (Opmerking van de redactie: In de tijd dat meneer Koinuma jong was, trof je in Japan veel “Dagashiya”, kleine familiewinkeltjes die snacks verkochten. Deze winkels richtten zich vooral op kinderen en verkochten snacks, snoep en speeltjes.)
Huh? Je speelde op een computer in een snoepwinkel?
Ja. (lacht) Volgens mij kostte het 50 of 100 yen om er 30 minuten op te spelen.
O, je moest betalen voor de tijd dat je speelde.
Ja. (lacht)
Ik heb wel eens snoepwinkels gezien die kinderen tegen betaling op het Famicom-systeem lieten spelen, maar…
Sommige deden het ook met computers.
Wauw.
Zo kwam ik in aanraking met Nobunaga’s Ambition. Voor mij was Koei…
Een bedrijf dat je al kent sinds de middelbare school.
Juist. Daarom besloot ik dat ik daar wilde werken.
Dat begrijp ik. Bijzonder hoe dat soort dingen werken. Ik denk dat het lot bepaalt wie we ontmoeten, en waar we uiteindelijk terecht komen.
Zeker weten!